Wersja ostateczna godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): John Smith, Chris Britton, Wanda Cannon. Życie jako film i niepokojąca wizja stechnicyzowanego świata. Dziesięcioletni Alan na wakacjach poznaje swojego rówieśnika Louisa. Chłopcy bawią się w opuszczonej fabryce i Louis ulega śmiertelnemu wypadkowi. Mijają lata. Alan jest montażystą — odczytuje ludzkie wspomnienia z wszczepionego implantu, a następnie montuje z nich film pośmiertnie upamiętniający człowieka. Praktyki Eye Tech nie podobają się jednak wszystkim. Pewnego dnia pracując nad wspomnieniami jednego z wpływowych szefów tej firmy, Alan widzi mężczyznę, w którym rozpoznaje Louisa. Zaczyna obsesyjnie go szukać. Tymczasem implant z zapisem życia prominenta chce przejąć grupa walcząca z Eye Techem. Wersja ostateczna pochodzącego z Jordanii Omara Naima to skromny i niepokojący thriller science fiction. W roli głównej wystąpił Robin Williams, który po raz kolejny udowodnił swoją aktorską klasę, wychodząc poza komediowe emploi. Akcja filmu toczy się w nieokreślonej przyszłości. Świat na ekranie jest taki, jaki znamy. Z jedną różnicą: duża część mieszkańców ma wszczepiony implant, który rejestruje jak kamera ich życie — od narodzin do śmierci. Rolą montażystów jest skompilowanie takiego filmu ze wspomnień zmarłego, który pozwoli go zapamiętać z jak najlepszej strony. Naim w swoim obrazie pokazuje zagrożenia nadmiernej technicyzacji. Człowiek otrzymuje dar, który pozwoli mu przetrwać dzięki wspomnieniom. Jednak zapis życia minuta po minucie rejestruje nie tylko dobre chwile, ale również grzechy i zbrodnie. Pozbawia także prywatności innych ludzi. Akcja filmu Naima jest niespieszna. Reżyser skupia się na postaci głównego bohatera, którego coraz bardziej pogrąża mroczna strona wykonywanego zawodu oraz własne złe wspomnienia. Za klimatyczne zdjęcia odpowiadał Tak Fujimoto (Milczenie owiec, Gladiator, Szósty zmysł), a muzykę nagrodzoną IFMCA skomponował Brian Tyler. Film Omara Naima zdobył nagrodę za scenariusz na festiwalu w Deauville, ponadto był prezentowany w głównym konkursie Berlinale oraz na festiwalu w katalońskim Stiges.