Był sobie chłopiec godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): Dokonana przez amerykańskich reżyserów, ale rozgrywająca się we współczesnym Londynie i przesycona angielskim humorem adaptacja bestsellerowej powieści Nicka Hornby'ego. Wprawdzie w tytule jest mowa o jednym chłopcu, ale właściwie w filmie występuje ich dwóch, choć dzieli ich spora różnica wieku - 26 lat. Idealna, żeby jeden był ojcem drugiego. Kłopot jednak w tym, że jeden, choć metrykalnie jest dojrzały, to emocjonalnie i psychicznie wcale dorosnąć nie chce. Drugi, mimo że jest dopiero uczniem podstawówki, często reaguje i myśli jak człowiek mocno już zmęczony życiem. Los przypadkowo zetknie ich ze sobą i odmieni ich obu. Will ma 38 lat, jest singlem, wiedzie wygodne, próżniacze życie. Ma eleganckie mieszkanie, luksusowy samochód i przyjaciół, którzy - świecąc własnym przykładem - bezskutecznie próbują go namówić na założenie rodziny. Will uważa jednak, że to wymaga zdecydowanie za dużo zachodu i odpowiedzialności, a on do wysiłku nie nawykł. Utrzymuje się z tantiem za wciąż popularną piosenkę bożonarodzeniową, którą jego ojciec skomponował w 1958 r. Co prawda, ta sztuka udała mu się tylko raz, ale to wystarczy, żeby syn zamiast ślęczeć na jakiejś posadzie mógł teraz spędzać czas na oglądaniu telewizji i podrywaniu kobiet. Poznając panie rozmaitej urody, zainteresowań i pozycji społecznej, Will dochodzi do wniosku, że sporo zalet kryją w sobie samotne matki: spragnione uczucia i seksu, opiekuńcze, oddane. Po rozstaniu z jedną z nich postanawia więc poszukać następnej. Udaje się na spotkanie grupy samotnych rodziców, przedstawia się jako rzekomo porzucony przez żonę ojciec niesfornego dwulatka i nawiązuje znajomość z Suzie, matką małej Imogeny. Will umawia się z nią na piknik. Oznaczonego dnia musi jednak zabrać ze sobą także 12-letniego Marcusa, syna Fiony, przyjaciółki Suzie. Marcus od niedawna mieszka z matką w Londynie, różni się od swoich kolegów strojami, zachowaniem, a przede wszystkim... matką, którą tak faktycznie on się opiekuje, chociaż Fiona naiwnie wyobraża sobie, że jest odwrotnie. Ekscentryczna rodzicielka nie wyrosła bowiem jeszcze z młodzieńczych, hipisowskich ideałów, nosi dziwaczne stroje, jest wegetarianką i postmodernistką, cierpi na depresję i kiedy Marcus wraca z Willem i Suzie do domu, zastaje ją nieprzytomną, nafaszerowaną proszkami nasennymi. Dorośli zawożą niedoszłą samobójczynię do szpitala, a syn uświadamia sobie, że gdyby matka umarła, on - mający już dość kłopotów ze szkolnymi prześladowcami - zostałby na domiar złego sierotą. Postanawia więc się zabezpieczyć, znajdując sobie ojczyma. Jego wybór pada na Willa. Ale egoistycznie nastawiony do życia wieczny "Piotruś Pan" nie kwapi się do zmiany dotychczasowego życia. Marcus zaczyna go odwiedzać po szkole, żeby go stopniowo "oswajać". Główne role w filmie zagrali: 13-letni wówczas Nicholas Hoult, który zaczął się pojawiać na ekranie już jako 6-latek, a za rolę Marcusa był nominowany w 2003 r. do Young Artist Award, oraz brytyjski gwiazdor Hugh Grant, prywatnie również "wieczny chłopiec", któremu mimo przekroczonej czterdziestki nieśpieszno było do ustabilizowania swojego życia prywatnego i który na ekranie niejako wykpiwał swój dotychczasowy wizerunek.

Opis (streszczenie): Duży chłopiec spotyka małego chłopca. Co z tego wyniknie? Will Freeman wiedzie życie niebieskiego ptaka: utrzymuje się z tantiem z napisanej przez ojca piosenki, lubi oglądać teleturnieje i podrywać dziewczyny. Nie w głowie mu ustatkowanie się, dzieci, a nawet stała partnerka. Pewnego dnia w poszukiwaniu kolejnego romansu wybiera się na spotkanie samotnych rodziców. Kłamstwo o porzuceniu przez żonę i wychowywaniu dwuletniego syna przychodzi mu łatwo. Podobnie jak umówienie się z uroczą Suzie. Na randkę-piknik kobieta zabiera swoją córeczkę oraz syna przyjaciółki. Tak Will poznaje Marcusa — nieco dziwacznego dwunastolatka — oraz jego dysfunkcyjną matkę, Fionę… Film braci Weitz powstał na podstawie powieści angielskiego pisarza Nicka Hornby’ego. Bohaterami Był sobie chłopiec są niedojrzały czterdziestolatek oraz nastolatek odstający od otoczenia. Will lubi swoje życie, przez które prześlizguje się z wdziękiem. Marcus boryka się nie tylko z brakiem akceptacji otoczenia, ale również z samotnością i poczuciem odpowiedzialności za chorującą na depresję matkę. Spotkanie dorosłego i dziecka, lekkoducha i dziwaka to oś fabularna filmu. Narratorami są Will i Marcus, a my obserwujemy nie tylko, jak rodzi się przyjaźń, ale przede wszystkim jak wzajemna relacja zmienia obu bohaterów. Chris i Paul Weitzowie z dużym wyczuciem opowiadają tę historię. Lekki ton i humorystyczne sytuacje równoważą pełnym wrażliwości spojrzeniem na problemy ukazanych tu postaci. I właśnie to umiejętne balansowanie na granicy komedii i dramatu jest niewątpliwym atutem filmu. Choć reżyserzy są Amerykanami, ich obraz jest na wskroś brytyjski. A to również za sprawą wcielających się w główne role Hugh Granta i młodego Nicholasa Houlta. W zmagającą się ze sobą Fionę wcieliła się australijska aktorka Toni Collette, która po raz kolejny potwierdza wszechstronność swojego talentu. Wzruszające, dowcipne i mądre kino. Nagroda AFI dla filmu roku 2002, brytyjska nagroda Empire dla Hugh Granta, nominacje do Oscara, Złotego Globu i BAFTA.

Opis (streszczenie): Dobiegający czterdziestki Will (Hugh Grant) prowadzi beztroskie życie kawalera. Dzięki pieniądzom jakie zostawił mu ojciec nie musi martwić się o pracę. Podrywa dziewczyny, ale z żadną nie chce się związać na stałe. Wszystko się zmienia, kiedy Will poznaje dwunastoletniego Markusa, samotnego i nieszczęśliwego. Powoli między nimi rodzi się prawdziwa przyjaźń, która na zawsze zmieni życie Willa…