Niezwykłe historie Biało - Czerwonych godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): Zmarły w 2014 roku Zbigniew Pietrzykowski, uznany jest za najlepszego polskiego boksera w historii, trzykrotny medalista olimpijski i czterokrotny mistrz Europy.

Opis (streszczenie): Waldemar Baszanowski, wybitny sztangista, najlepszy polski ciężarowiec w historii, wyjątkowy dżentelmen, wielokrotny rekordzista świata (24 rekordy świata), dwukrotny mistrz olimpijski (Tokio 1964, Meksyk 1968), pięciokrotny mistrz i pięciokrotny wicemistrz świata. Niezwykle szanowany na całym świecie. Prezydent Europejskiej Federacji Podnoszenia Ciężarów (1999 - 2008).

Opis (streszczenie): Mistrz olimpijski z Tokio, brązowy medalista olimpijski z Rzymu, człowiek o niezwykłym życiorysie, który w najbliższych dniach (22 września) skończy 81 lat. Obydwa programy byłyby realizowane w Bielsku - Białej, a program o Marianie Kasprzyku dodatkowo na Jasnej Górze w Częstochowie.

Opis (streszczenie): Najwybitniejszy tenisista stołowy w polskiej historii tej dyscypliny, choć nigdy nie został mistrzem świata ani nawet mistrzem Europy (trzykrotnie był wicemistrzem). Wygrał m.in. Puchar Świata i prestiżowy turniej TOP - 12. Wyprowadził w Polsce tenis stołowy ze świetlic na salony. Niezwykle lubiany i szanowany na całym świecie. Nieformalny lider światowych tenisistów stołowych. Założyciel i przewodniczący związku tenisistów stołowych. Zmarł przedwcześnie na raka płuc, choć prowadził zawsze niezwykle higieniczny tryb życia.

Opis (streszczenie): Stanisław Królak, legendarny kolarz, zwycięzca Wyścigu Pokoju 1956 roku. Następnie zdyskwalifikowany za to, że uczestniczył w pokazowych wyścigach w różnych miastach Polski. Do formy z 1956 roku już nie powrócił, choć bardzo tego pragnął. Sylwetka wspaniałego kolarza, ale także opowieść o Wyścigu Pokoju - imprezie tak sportowej, jak i wielce propagandowej, którą jednak żyła cała Polska.

Opis (streszczenie): Celem cyklu jest przybliżenie sylwetek wybitnych polskich sportowców, którzy byli zarazem wielkimi polskimi patriotami, czasem oddając życie za Ojczyznę. Bohaterem odcinka jest Ryszard Parulski (1938 - 2017). Warszawiak z dziada pradziada, urodzony i wychowany na Starym Mieście, przy Zakroczymskiej. Mając 6 lat, przeżył niezwykłą traumę. Na Jego oczach zginęła w Powstaniu Warszawskim pod walącymi się gruzami matka. Ojciec, wywieziony po kampanii wrześniowej na Syberię, szczęśliwie dostał się do Armii gen. Andersa, przechodząc z nią cały szlak bojowy. Ranny pod Monte Cassino, zakończył wojnę w Bolonii, ale do kraju wrócił po tułaczce i politycznych wątpliwościach w 1947 roku. Do tego czasu małego Ryszarda wychowywała ciotka. Po skończeniu szkoły podstawowej wysłano go do zawodowej szkoły optycznej na Grochowie, gdzie zdobył zawód szlifierza szkła. Jego ambicje były jednak o wiele większe. Pracując w PZO, ukończył wieczorowe liceum ogólnokształcące i za pierwszym razem dostał się na prawo na UW. Jednocześnie trenował szermierkę, marzenie swojego dzieciństwa, w klubie Marymont, któremu pozostał wierny do końca sportowej kariery. Był niezwykle utalentowanym i wszechstronnym szermierzem. Jako jedyny szermierz na świecie zdobył tytuły mistrza świata we wszystkich trzech broniach. Dwukrotny medalista olimpijski. Po skończeniu prawa i aplikacji został wybitnym adwokatem. Jednocześnie cały czas działał w sporcie. Niezwykle wrażliwy na ludzką krzywdę i nieszczęścia. powołał do życia Fundację Gloria Victis, której od początku do końca był prezesem. Fundacja pomogła wielu byłym sportowcom, których dotknęło nieszczęście lub zwyczajna bieda. Powołał do życia Towarzystwo Olimpijczyków Polskich, którego od powstania do samej śmierci był prezesem, będąc jednocześnie wiceprezesem Polskiego Komitetu Olimpijskiego. W 1992 roku zrodził mu się pomysł zorganizowania letnich igrzysk olimpijskich 2012 roku w Warszawie. Do tej idei przekonał swojego przyjaciela, niegdyś wybitnego szablistę i znakomitego architekta, prof. Wojciecha Zabłockiego. Wspólnie opracowali szczegółowy projekt igrzysk olimpijskich w Warszawie, którego osią miała być Wisła. Niestety, ta idea nie spotkała się z wyraźną aprobatą władz Warszawy i kraju. Zmarł w wieku 78 lat, jest pochowany na Powązkach.

Opis (streszczenie): Celem cyklu jest przybliżenie sylwetek wybitnych polskich sportowców, którzy byli zarazem wielkimi polskimi patriotami, czasem oddając życie za Ojczyznę. Bohaterką odcinka jest Elżbieta Krzesińska (1934 - 2015). Nazywana była Złotą Elą, a to z tej racji, że na igrzyskach olimpijskich w Melbourne w 1956 roku zdobyła złoty medal w skoku w dal. Cztery lata później, w Rzymie, została wicemistrzynią olimpijską. Była też rekordzistką świata w tej lekkoatletycznej konkurencji. Urodzona 11 listopada, 26 lat po odzyskaniu przez Polską niepodległości zawsze twierdziła, że data urodzenia szczególnie ją zobowiązuje do umiłowania Ojczyzny, wykazywania się patriotyzmem. Była niezwykle uzdolniona sportowo, jako kilkunastoletnia dziewczyna zawsze zostawiała w tyle swojego brata i kolegów na Młocinach, gdzie się urodziła i wychowywała. Szczególną traumę w okresie okupacji wywołał u niej bestialski mord Niemców na człowieku, któremu kazano wykopać głęboki dół, po czym wrzucono do niego granat, rozrywając człowieka na strzępy. Podczas Powstania Warszawskiego, gdy miała niespełna 10 lat, z rodzicami i braćmi wyjechała z Warszawy, a gdy po Powstaniu wrócili na Młociny, okazało się, że jej rodzinny dom legł w gruzach. Ojciec z braćmi ruszył więc na Ziemie Zachodnie, zatrzymując się ostatecznie w Elblągu. Po pewnym czasie dołączyła do nich Ela z mamą. W Elblągu kończyła więc szkołę podstawową, a gdy groziła jej dwójka z wuefu i nauczyciel zarządził dla niej sprawdzian, okazało się, że ma niesamowity talent lekkoatletyczny. Po krótkim czasie skakała na poziomie reprezentantek Polski. Wysłano ją na igrzyska olimpijskie 1952 roku do Helsinek. Do legendy przeszedł tam jej skok, który powinien dać jej drugie miejsce i srebrny medal. Doszło wtedy do niezwykle kontrowersyjnej decyzji sędziów, którzy zmierzyli ten skok do śladu, jak pozostawił na piasku jej długi warkocz, kradnąc w ten sposób Krzesińskiej ok. 60 centymetrów. Zawsze była rogatą duszą, przeciwstawiając się często trenerom i działaczom służbistom, ślepo wykonującym polecenia partyjne. Często i ciągle podkreślała swoje niezależne poglądy, za co spotykały ją czasem nieprzyjemności. Trenując i startując w najważniejszych zawodach, skończyła stomatologię na Akademii Medycznej w Gdańsku. Przez wiele lat pracowała w dwóch rolach: dentystki i trenerki.

Opis (streszczenie): Celem cyklu jest przybliżenie sylwetek wybitnych polskich sportowców, którzy byli zarazem wielkimi polskimi patriotami, czasem oddając życie za Ojczyznę. Bohaterem odcinka jest Eugeniusz Lokajski (1908 - 1944), warszawiak z krwi i kości. Ukończył gimnazjum im. Mikołaja Reja, studiował w Wyższej Szkole Handlowej, jednocześnie pracując jako urzędnik w VIII Komisariacie Policji. Po roku zrezygnował się studiów ze względu na trudną sytuację materialną (ojciec zmarł, matka nie była w stanie utrzymać rodziny). Powołany do wojska, odbył służbę w Szkole Podchorążych w Zambrowie, kończąc ją z pierwszą lokatą (na 104 elewów) i znakomitą opinią. Po powrocie z wojska ukończył CIWF (obecny (obecny AWF) i do wybuchu wojny pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w gimnazjum, którego był absolwentem. Lekkoatletykę zaczął uprawiać stosunkowo późno, w 1924 roku zapisując się do klubu Warszawianka, gdzie był klubowym kolegą Janusza Kusocińskiego. Uprawiał kilka dyscyplin, ale największe sukcesy osiągnął w rzucie oszczepem. Ustanowiony przez niego 31 maja 1936 roku rekord Polski 73, 27 był trzecim wynikiem w historii tej konkurencji, najlepszym rezultatem na świecie przed igrzyskami i stawiał go w gronie głównych faworytów igrzysk w Berlinie. W olimpijskim konkursie, podczas rozgrzewki doznał bolesnej kontuzji barku i w zawodach zajął siódme miejsce (prasa, nie znając szczegółów, pisała, że zawiódł). W efekcie w 1937 roku zakończył sportową karierę. W kampanii wrześniowej 1939 roku był dowódcą plutonu w 35. Pułku Piechoty. Dostał się do sowieckiej niewoli, z której szczęśliwie zbiegł i przedostał się do Warszawy. Uczestniczył w tajnym nauczaniu jako wykładowca. Jednocześnie w mieszkaniu swojej matki urządził tajny zakład fotograficzny. W styczniu 1944 roku został zaprzysiężony jako żołnierz Armii Krajowej, porucznik Brok. W powstaniu warszawskim był oficerem łącznikowym sztabu uprawnionym do noszenia i używania aparatu fotograficznego i filmowego. Od 30 sierpnia dowodził plutonem Koszty. Brał udział w wielu brawurowych akcjach. Wykonał około trzech tysięcy zdjęć i filmów z powstania. Zginął 25 września pod murami kamienicy przy Marszałkowskiej 129.

Opis (streszczenie): Stanisława Walasiewicz jedna z najwybitniejszych sprinterek świata w okresie międzywojnia. Jako dwuletnie dziecko wyemigrowała do USA, ale zawsze czuła się Polką i reprezentowała Polskę, mimo propozycji przyjęcia obywatelstwa amerykańskiego. Na igrzyskach olimpijskich 1932 roku w Los Angeles zdobyła złoty medal w biegu na 100 metrów, cztery lata później zdobyła medal srebrny. Reprezentowała Polskę w wielu innych imprezach m.in. w Światowych Igrzyskach Kobiet i w meczach międzypaństwowych wielokrotnie triumfując. 14 razy ustanawiała rekordy świata. Po wojnie często przyjeżdżała do Polski, m.in. na Światowe Igrzyska Polonijne. Została zastrzelona przez braci - bandytów na parkingu marketu w Cleveland 4 grudnia 1980 roku. Sekcja zwłok wykazała pewne cechy obojnactwa, ale Walasiewiczówna nie została pozbawiona rekordów i medali.

Opis (streszczenie): Opowieść o Feliksie Stammie - wyjątkowym trenerze polskich pięściarzy i jego wychowankach.

Opis (streszczenie): Kazimierz Glabisz, wybitny działacz sportowy, prezes Polskiego Komitetu Olimpijskiego w latach 1928 - 1945, prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej oraz Związku Polskich Związków Sportowych. Pochodził z niewielkiego miasteczka Odolanów k. Ostrowa Wielkopolskiego. Znakomicie wykształcony. Uczestnik Powstania Wielkopolskiego i wojny 1920 r. Niezwykle ciekawa i zasłużona dla polskiego sportu osoba. Od czasu wojny przebywał na emigracji w Anglii.

Opis (streszczenie): Jan Mulak, rodowity warszawiak, nie był wybitnym sportowcem, choć przed wojną należał do krajowej czołówki średniodystansowców. Był też dziennikarzem i czołowym działaczem Polskiej Partii Socjalistycznej. Po wojnie proponowano mu wysokie stanowiska polityczne, ale on wolał zostać trenerem. I został trenerem wybitnym. Uważany za twórcę słynnego Wunderteamu, cudownej polskiej drużyny lekkoatletycznej z wieloma gwiazdami światowego formatu. Pracował też w Algierii tworząc zręby lekkiej atletyki na wysokim poziomie w kilku krajach afrykańskich. Po zakończeniu pracy trenerskiej działał politycznie, był posłem na Sejm, marszałkiem seniorem, pisał książki.

Opis (streszczenie): Jeden z najlepszych polskich lekkoatletów w historii. Mistrz olimpijski (1960) w biegu na 3 km z przeszkodami, dwukrotny mistrz Europy (1958) na 5 i 10 km, rekordzista świata w biegu na 3 km z przeszkodami. Niezwykle ciekawa postać, jego imię nosi stadion Zawiszy Bydgoszcz.

Opis (streszczenie): Celem cyklu jest przybliżenie sylwetek wybitnych polskich sportowców, którzy byli zarazem wielkimi polskimi patriotami, czasem oddając życie za Ojczyznę. Bohaterem odcinka jest Stanisław Marusarz (1913 1993). Był wybitnym sportowcem, wicemistrzem świata z 1938 roku w skokach narciarskich, czterokrotnym olimpijczykiem (dwukrotnie przed wybuchem wojny i dwukrotnie po wojnie). Rekordzistą świata w długości skoku. Laureatem plebiscytu Przeglądu Sportowego (1938) na najlepszego polskiego sportowca. Niezwykłą postacią, wielkim polskim patriotą. Po agresji Niemiec na Polską chciał ochotniczo wstąpić do wojska, ale jego prośbę odrzucono. Niemal natychmiast po zajęciu Polski przez hitlerowców zaangażował się w działalność konspiracyjną. Podporucznik Armii Krajowej. Był kurierem na trasie Zakopane - Budapeszt, przeprowadzając ludzi i przerzucając prasę konspiracyjną oraz pieniądze. Dwukrotnie aresztowany przez słowacką straż graniczną, dwukrotnie uciekł. Druga ucieczka z celi śmierci więzienia przy Montelupich w Krakowie była niezwykle brawurowa. Ponownie przedostał się na Węgry, gdzie szkolił tamtejszych narciarzy. Jednocześnie sam trenował. Po wojnie, jeszcze jako czynny zawodnik, a jednocześnie trener, przez dwa lata organizował sport narciarski w Karpaczu. Następnie wrócił do swojego Zakopanego, udzielając się na różnych polach. Niezwykle długo był też czynnym skoczkiem. Zmarł 29 października 1993 roku, na zawał serca, wygłaszając mowę pożegnalną podczas pogrzebu jednego ze swych przyjaciół i dowódcy z AK, profesora UJ, Wacława Felczaka, na zakopiańskim cmentarzu Na Pęksowym Brzyzku, gdzie został pochowany, w pobliżu swej siostry, Heleny, narciarki i konspiratorki, rozstrzelanej przez Niemców.