Z każdej strony. Reportaże godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): 13 lutego 1943 roku w jednym z baraków na kobiecym polu niemieckiego obozu koncentracyjnego na Majdanku zadebiutowało Radio Majdanek. Inicjatorką fikcyjnej rozgłośni była Matyda Woliniewska, doświadczona działaczka społeczna i więźniarka. Jej celem było zorganizowanie współwięźniarkom rozrywki kulturalnej, umożliwiającej choć chwilowe oderwanie się od realiów życia obozowego. Studio radiowe mieściło się na trzecim piętrze barakowej pryczy w bloku więźniarek przywiezionych z więzienia gestapo na Pawiaku. Spikerki rozpoczynały codzienne audycje imitacją piania koguta. Informowały w nich w sposób humorystyczny o wydarzeniach z życia obozowego, podawały wiadomości polityczne, kulturalne, apelowały o przynoszenie darów dla najbardziej potrzebujących, składały życzenia imieninowe solenizantkom, a także śpiewały pieśni religijne i piosenki. Recytowały wiersze, cytowały fragmenty powieści i przypominały o podstawowych zasadach życia społecznego. Tak o znaczeniu Radia Majdanek mówiła jedna z jego twórczyń, Danuta Brzosko - Mędryk: "Kromka chleba jest podzielna, ale mało obdzielna, no bo ile osób można obdzielić kromką; natomiast słowo, dobre słowo, jest niepodzielne, ale obdzielne. (...) To było promieniowanie wartościami. Zwyciężyły wartości". Spikerki radiowe: Danuta Brzosko, Alina Pleszczyńska, Hanna Fularska, Wiesława Grzegorzewska, Romana Pawłowska i Stefania Błońska, przez kilka miesięcy funkcjonowania radia kończyły audycje poranne hasłem: "Pamiętajmy, że jutro będzie lepiej", zaś audycje wieczorne: "Pamiętajmy, że każdy dzień zbliża nas do wolności". W maju 1943 roku Niemcy zaczęli przenosić osoby tworzące Radio Majdanek do oddalonych od siebie baraków, potem większość z nich wywieziono do Ravensbruck, Buchenwaldu i Auschwitz. Na reportaż składają się archiwalia obozowe (zdjęcia kobiet spikerek) oraz współczesne zdjęcia Majdanka. Zachowały się też wspomnienia więźniarek tworzących radio.

Opis (streszczenie): 13 września 1939 roku do ówczesnej komendy garnizonu doprowadzono dwóch niemieckich pilotów zestrzelonych dzień wcześniej nad Kraśnikiem. Zebrany przed komendą blisko 100 - osobowy tłum Lublinian domagał się śmierci Niemców, których obwiniano o udział w bombardowaniu miasta kilka dni wcześniej. Uratował ich Emil Wojciech Czapliński, ówczesny komendant miasta i szef lubelskiego garnizonu. Doskonale znał niemiecki, służył wcześniej w armii austriackiej. Zdecydował o dostarczeniu jeńców do gen. Smorawińskiego. Później trafili do aresztu w Przemyślu. Po wkroczeniu Niemców do Lublina, w mieszkaniu rodziny Czaplińskich zakwaterowano oficera niemieckiego. Ten dowiedział się, że Czapliński uratował życie dwóm Niemcom. Gdy zobaczył nazwisko pułkownika Czaplińskiego na liście do rozstrzelania, wstawił się za nim i w ten sposób Czapliński ocalał. Parę miesięcy później Niemcy aresztowali żonę pułkownika Czaplińskiego za działalność podziemną. Przetrzymywali ją na Zamku, podczas jednego z przesłuchań gestapowiec, machając papierami powiedział, żeby była rozsądna i trzymała się z dala od konspiracji. Puszczają ją wolno, a szansę otrzymuje, bo wiedzą, że jej mąż uratował życie pilotom. Po wojnie rodzina Czaplińskich, także w niezwykłych okolicznościach, nawiązuje kontakt z uratowanymi pilotami. W latach 70 - tych podczas wizyty grupy młodych Niemców z chrześcijańskiego stowarzyszenia, którzy odwiedzali miejsca zbrodni niemieckich z czasów II wojny światowe, doszło do spotkania z mieszkańcami Lublina. Brał w nim udział m. in. Emil Czapliński. Historię o niemieckim oficerze i lotnikach usłyszał pastor. Po powrocie do Niemiec opisał sprawę w lokalnej gazecie i wkrótce do Czaplińskich odezwały się rodziny oficera i lotników.

Opis (streszczenie): Reportaż opowiada o Domu Bojowników Getta - Muzeum Holokaustu i Dziedzictwa Żydowskiego Ruchu Oporu Itzhaka Katzenelsona. Znajduje się niedaleko Hajfy. Muzeum znane jest jako "Dom". Jest nie tylko pierwszym muzeum Holokaustu na świecie, ale także pierwszym tego rodzaju założonym przez ocalałych z Holokaustu. Od momentu powstania w 1949 roku muzeum opowiada historię Holokaustu podczas II wojny światowej, podkreślając odwagę, duchowy triumf i niesamowitą zdolność ocalałych z Holokaustu i bojowników rewolty do odbudowania życia w nowym kraju, o którym marzyli - państwie Izrael. Dom Bojowników Getta jest dowodem wizji założycieli. Mając za sobą smutek i grozę, zdecydowali się przyjechać do Zachodniej Galilei, aby zbudować kwitnący kibuc - kibuc bojowników getta - i muzeum znajdujące się w gminie. Muzeum Pamięci Dzieci jest wyjątkowym oddziałem Muzeum Bojowników Getta. Dokumentuje ono historię żydowskich dzieci podczas Holocaustu i udostępnia zwiedzającym możliwość edukacji.

Opis (streszczenie): Szymon Tadeusz Piotrowski, mimo, że miasto zawdzięcza mu powstanie wielu instytucji jest postacią nierozpoznawalną w Lublinie. Nie jest patronem żadnego gmachu czy ulicy.

Opis (streszczenie): Pretekstem do powstania programu jest wydanie albumu "Lublin w czasach secesji". Publikacja opowiada o architekturze Lublina przełomu XIX i XX wieku. To wynik trwających ponad rok poszukiwań fotograficznych Anety Sarny - Blachani.

Opis (streszczenie): W niewielkiej miejscowości Jaszczów działa ośrodek kulturalny gdzie swoje pasje może realizować każdy. Powstał w prywatnym domu instruktora tańca. Odbywają się tam także sesje malarskie, spotkania z twórcami..

Opis (streszczenie): Pani Olena Kovalenko kontynuuje tradycje dekoracyjnego malarstwa ukraińskiego nazwanego wzorami petrykiwskimi lub po prostu petrykiwką. Nazwa tej techniki wywodzi się od nazwy wsi Petrykiwka, w której powstała.

Opis (streszczenie): Rok 2023 został ustanowiony uchwałą Sejmu RP Rokiem Jerzego Nowosielskiego. Przypadająca w 2023 roku 100. rocznica urodzin Jerzego Nowosielskiego jednego z najwybitniejszych malarzy polskich XX wieku to okazja, aby przypomnieć jego związek z Lublinem. W Lublinie możemy podziwiać ikonostas jego autorstwa - w 1989 roku artysta wykonał go do neogotyckiej kaplicy Metropolitalnego Seminarium Duchownego. Z propozycją powierzenia tego zadania Nowosielskiemu wyszli sami studenci. - Zadzwoniłem do artysty, a on od razu się zgodził. Powiedział, że co do zapłaty, dojdziemy do porozumienia. Na pewno nie były to duże pieniądze - wspomina ks. Stefan Batruch, proboszcz parafii greckokatolickiej w Lublinie, w 1989 roku student lubelskiego seminarium. Nowosielski poszczególne ikony przygotowywał w Krakowie, Stefan Batruch przywiózł je później pociągiem do Lublina. Artysta przyjechał do seminarium na moment montażu ikonostasu. Na miejscu, przez tydzień pracował jeszcze nad ikonami carskich i diakońskich wrót. Na zdjęciu z tego czasu widać Nowosielskiego, jak siedzi po turecku przed ikoną, z pędzlem w ręku. 27 kwietnia 1989 roku Nowosielski w pamiątkowej księdze seminaryjnej zanotował po ukraińsku: Jestem bezgranicznie szczęśliwy, że mogłem namalować ikonostas dla waszej cerkwi. Była też szansa na to, że Lublin będzie mógł się chwalić innym dziełem Nowosielskiego - polichromiami w kościele akademickim Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1962 roku artysta wykonał nawet projekty z myślą o lubelskiej świątyni - rysunki na papierze i tekturze. Powstały bardzo szczegółowe projekty polichromii, ale ostatecznie dzieło nie zostało zrealizowane. W niezrealizowanym projekcie lubelskim znalazły się np. sceny maryjne i z życia Chrystusa, m.in. chrztu w Jordanie oraz Męki Pańskiej. Nie zabrakło też wizerunków świętych i proroków. Muzeum Lubelskie w marcu 2016 roku odkupiło od prywatnego kolekcjonera część projektów, które znajdują się w jego zbiorach.