Chopin! Nie boję się ciemności godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): Czy muzyka może leczyć? Czy może koić traumy - te z przeszłości i te całkiem świeże, jakie przynosi nam nasz niespokojny, pełen konfliktów świat? Odpowiedź na te pytania rodzić będzie się na oczach widzów filmu dokumentalnego "Chopin. Historia trzech fortepianów". Bohaterami filmu jest trzech pianistów - trzy niezwykłe osobowości, odmienne życiorysy i kulturowy bagaż doświadczeń, który ich ukształtował. Obserwujemy przeplatające się ze sobą wycinki ich świata, uchwycone na moment tuż przed niecodzienną misją, jakiej podjęli się. Wraz z pierwszym bohaterem, Leszkiem Możdżerem, wybitnym polskim pianistą jazzowym i kompozytorem, zanurzamy się w świat jego inspiracji. W magicznej scenerii jego domu na mazurskiej wsi, muzyk opowiada o sile i inspiracji, jaką czerpie z natury. Uchyla przed widzem drzwi do miejsca magicznego, w którym jest sobą, pokazując oblicze tak różne od scenicznego wizerunku. Wreszcie wzmocniony siłą natury Możdżer jest gotowy - wyrusza ze swojego miejsca mocy, pełnego harmonii i spokoju, do miejsca będącego tego wszystkiego zaprzeczeniem. Miejsca, w którym do głosu doszła najczarniejsza strona ludzkiej natury. Jedzie zagrać muzykę Chopina w pobliżu Judenrampe w Auschwitz - pierwszego miejsca selekcji, gdzie docierały transporty ludzi skazanych na śmierć. Kolejnym bohaterem jest Fares Basmadji, urodzony w Aleppo w polsko - syryjskiej rodzinie pianista, który decyduje się zagrać po 10 latach przerwy swój pierwszy publiczny koncert. Nie planował wracać do koncertowania. Muzykę Chopina zapewne grałby nadal tylko dla przyjemności na małym pianinie w swoim podlondyńskim domu. Fares decyduje się wystąpić, bo przed nim koncert niezwykły. Ma zagrać dla dotkniętych wojną swoich braci Syryjczyków, których los wygnał do sąsiedniego Libanu. Właśnie tam w Bejrucie w pobliżu zniszczonego niedawną, gigantyczną eksplozją portu staje fortepian. A na widowni Syryjczycy i Libańczycy próbujący przetrwać, pomimo wszystko. Pomimo zniszczonych domów, śmierci bliskich, której byli świadkiem. Mimo rozsypanych w proch życiowych planów i marzeń. Jest jeszcze jeden pianista - Jae - Yeon Won, koreański wirtuoz fortepianu koncertujący na całym świcie w najwspanialszych salach koncertowych. Jae - Yeon zawsze jednak wraca do rodzinnego Paju, miasta położonego w pobliżu granicy z Koreą Północną. Druty kolczaste oddzielające te dwa siostrzane kraje widzi codziennie. Mija je tak często, że mógłby się do nich przyzwyczaić, ale nie dają mu one spokoju. Co może zrobić muzyk, aby zbliżyć choć na chwilę rozdzielony drutem kolczastym, ideologią i polityką naród koreański? Może zagrać koncert w miejscu, które da nadzieję i nie pozwoli zasnąć marzeniom o zjednoczeniu. Na moście Seung - ill, zbudowanym podczas wojny koreańskiej w połowie przez przedstawicieli północy, a w drugiej połowie przez południe, staje fortepian. Choć na widowni tylko kilka osób, to Jea - Yeon gra dla milionów swoich braci z Północy. "Chopin. Historia trzech fortepianów" to także film o Chopinie, ale całkiem inny niż typowy film o Wielkim Artyście. Na Chopina patrzymy z perspektywy Możdżera, Faresa i Jae - Yeona. Każdy z nich czuje węeź z muzyką Chopina. Rozumie ją na swój, sposób, niekiedy doszukując się podobieństw w swoim życiorysie. Muzyka Chopina to emocje, tak też opowiadają o nim bohaterowie. Czy muzyka może leczyć? Czy muzyka może dawać nadzieję? Czy w takim miejscu, jak Auschwitz, Bejrut, czy most Seung - ill da się słuchać muzyki? Tak, nie ma co do tego wątpliwości, patrząc na łzy i wzruszenie widzów. Finałem filmu jest bowiem niezwykły koncert. W trzech miejscach oddalonych od siebie setki kilometrów, w tym samym momencie zabrzmiała jedna muzyka, muzyka Chopina,wywołując takie same wzruszenia i przynosząc ukojenie.