Epitafia katyńskie godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): ZYGMUNT SCHANTROCHMój ojciec, Zygmunt Schantroch, chciał zostać lekarzem. Studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim przerwała I Wojna Światowa. Znalazł się w armii austriackiej a potem w Wojsku Polskim. Po wojnie kontynuował studia, uzyskując dyplom doktora wszech nauk lekarskich. Karierę akademicką rozpoczął w 1919 roku od stopnia asystenta w Katedrze Anatomii Opisowej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był jednym z pierwszych w świecie, który rozpoczął próby uzyskania tkanki nerwowej ze sztucznej hodowli. Jako stypendysta fundacji Rockefellera zdobywał wiedzę we Francji i we Włoszech. W 1936 roku otrzymał tytuł profesora. Poświęcił się badaniom nad układem nerwowym i hodowlą tkanek. Był członkiem Akademii Umiejętności. Kiedy ojciec wykładał, aula uniwersytecka była pełna. Jego seminaria były zawsze na tyle ciekawe, że przychodzili na nie nawet studenci niezobowiązani do tego programem studiów. Często trudne i długie zajęcia przerywał dowcipami i anegdotami. To dla tych anegdot i dykteryjek na zajęcia przychodziła część braci akademickiej. Znał wiele języków, a przed wojną zaczął uczyć się japońskiego. We wrześniu 1939 roku mianowano go dowódcą kolumny sanitarnej. 17 września dostał się do sowieckiej niewoli. Nie skorzystał z możliwości ucieczki, dając wiarę zapewnieniom NKWD, że lekarze będą zwalniani do domu. Matka zwróciła się do fundacji Rockefellera z prośbą o interwencję w sprawie ojca. Po długim czasie nadeszła odpowiedź, że czynią starania, ale nie dają nadziei. 28 listopada 1939 roku na karcie pocztowej Zygmunt Schantroch napisał: Jestem w Starobielsku. Ostatnia wiadomość nadeszła w pierwszych dniach kwietnia. Czuję się dobrze, może wkrótce się zobaczymy.

Opis (streszczenie): ADAM SOLSKIAdam Teofil Solski (ur. 4 stycznia 1895 w Milatyczach, zm. 9 kwietnia 1940 w Katyniu), major piechoty Wojska Polskiego, uczestnik czterech wojen, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej. 24 stycznia 1940. Mija pięć miesięcy od chwili widzenia się i pożegnania w przedziale pociągu, w Poznaniu. Ewa wówczas płakała. Matka, żegnając się ze mną, przeczuwała, że rozstanie będzie tak długie, może nawet na zawsze. Jak Danuśka daje sobie radę z Ewuśką i Rodzicami w tę ciężką zimę. Byłam jego ukochaną córeczką. Ewuśką, którą uwielbiał tak, jak to zwykle młodzi ojcowie kochają swoje córki. Często chodziliśmy na spacery. Nigdy nie zapomnę disneyowskiej Królewny Śnieżki, którą razem obejrzeliśmy w kinie. Kiedy ojciec wyjeżdżał służbowo albo do swojej mamy we Lwowie, zawsze potem przywoził mi cukierki. Miałem niesamowity sen. Matka śniła mi się, że była gdzieś w drugim pokoju w naszym mieszkaniu. Ja nastawiłem radio na muzykę i walczyłem sam ze sobą, z sobowtórem. Po przebudzeniu się leżałem na wznak. Okropnie waliło mi serce. Cóż ten sen miał złego wróżyć?Z mamą byli bardzo piękną parą. Poznali się we Lwowie poprzez stryja mamy, generała Trojanowskiego, którego ojciec był adiutantem. Często wychodzili na bale. Pamiętam jego granatowe spodnie z lampasem i szablę. Byłam zła i strasznie zazdrosna, że nie zabierają mnie ze sobą. Ojciec, chcąc mnie pocieszyć, powiedział, żebym się nie martwiła, bo niedługo będziemy na bale chodzić razem. 9 kwietnia. Paręnaście minut przed piątą rano - pobudka w więziennych wagonach i przygotowanie się do wychodzenia. Wyjazd karetką więzienną. Przewieziono nas gdzieś do lasu, coś w rodzaju letniska. Tu szczegółowa rewizja. Zabrano mi zegarek, na którym była godzina 6:30. Pytano mnie o obrączkę. Zabrano ruble, pas główny, scyzoryk. Ten dziennik znaleziono przy jednych z ponad czerech tysięcy zwłok wydobytych z katyńskich dołów w 1943 r. Pisanyniemal do ostatnich chwil, jest jednym z najważniejszych dowodów zbrodni, jakiej wiosną 1940 roku dokonało NKWD na polskich oficerach, jeńcach z obozu w Kozielsku. Zawarte w nim zapiski są dla mnie najcenniejszą, ale też i najbardziej bolesną pamiątką po majorze Adamie Solskim. Moim ojcu.

Opis (streszczenie): JULIAN GRUNERJulian Gruner (ur. 13 października 1898 w Wisztyńcu, zm. w 1940 w Charkowie), polski lekkoatleta specjalizujący się w skoku wzwyż i rzucie oszczepem, doktor nauk medycznych, wykładowca, porucznik rezerwy służby zdrowia Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej. Latem 1995 roku uczestniczyłam jako lekarz w ekshumacji pomordowanych. Cały czas z nadzieją, że trafię na jakiś przedmiot, dokument. Dopiero po moim wyjeździe w jednym z grobów znaleziono sygnet z monogramem. Moja kuzynka rozpoznała bez wątpliwości - sygnet mojego ojca Juliana Grunera. Zapamiętałam jego wąsy, które zawsze tak śmiesznie kłuły w policzek. Był wesoły i pełen optymizmu. Tuż po moich narodzinach wszedł przez szpitalne okno na I piętrze i przyniósł mojej mamie ogromny bukiet kwiatów. Kiedy powstała wolna Polska, studiował medycynę w Kazaniu. Przedarł się do kraju, żeby zaciągnąć się do wojska. W czasie wojny z bolszewikami walczył w 10. pułku ułanów litewskich. Za rozbicie bolszewickiego gniazda karabinu maszynowego został odznaczony krzyżem walecznych. Po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Warszawskim przeniósł się do Kalisza, gdzie w tamtejszym szpitalu stworzył oddział dziecięcy. Dzieci go uwielbiały i często udawały chorobę, aby się z nim spotkać. Specjalnie dla nich nauczył się naśladować różne głosy. W latach dwudziestych był też wszechstronnym sportowcem. Mistrzem i rekordzistą Polski, międzynarodowym mistrzem Francji i wicemistrzem Belgii w rzucie oszczepem. Zakwalifikował się do ekipy olimpijskiej na Igrzyska w Amsterdamie, jednak kontuzja uniemożliwiła mu wzięcie udziału w zawodach. W 1939 roku został zmobilizowany w stopniu porucznika jako lekarz szpitala polowego. 19 września w Stanisławowie Sowieci wzięli go do niewoli.

Opis (streszczenie): KAROL PIOTROWICZKarol Ludwik Piotrowicz herbu Leliwa (ur. 23 października 1901 w Bochni, zm. 1940 w Charkowie), polski filozof, doktor nauk filozoficznych, dyrektor Biblioteki Polskiej Akademii Umiejętności (PAU), członek Zarządu Głównego Towarzystwa Historycznego, członek POW, porucznik piechoty rezerwy piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej. Pewnego dnia nieznany polski żołnierz przyniósł do domu bilet wizytowy ojca, który zawierał ledwie trzy zdania: Jedziemy zdaje się w głąb Rosji. Cały transport obrony Lwowa. 26 września 1939. Kilka miesięcy później z obozu w Starobielsku nadeszła kartka pocztowa datowana 18 lutego 1940 roku: Wciąż myślę, jak w tych ciężkich czasach dajecie sobie radę. Łudzimy się, że łagodny klimat pozwoli nam przetrwać w pełnym zdrowiu. Tęskno mi za wami ogromnie, dużo o was wciąż myślę... W obozach było kilkudziesięciu profesorów, docentów. Był też prof. Piotrowicz, któremu zawdzięczamy świetne odczyty z zakresu historii polskiej. Mój ojciec, Karol Piotrowicz, był dyrektorem Biblioteki Akademii Umiejętności, członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Historycznego. Poświęcił się badaniom nad historią Śląska. Na wakacje jeździliśmy do Poronina koło Zakopanego, zawsze do tej samej rodziny. Gospodarz wiedział, że należy ojcu przygotować drzewo do rąbania, gdyż jest to czynność, do której zabierał się z największą przyjemnością. Z mamą planowali górskie wycieczki w Tatry. Znikali na kilka dni. Mnie i siostrę zostawiali pod opieką gospodarzy, bardzo zazdrościłyśmy rodzicom tych górskich eskapad. W sierpniu 1939 roku ojca mianowano komendantem dworca towarowego w Krakowie. Od początku wojny co dwa - trzy dni zaglądał na parę chwil do domu. Wtedy...wyszedł na ulicę, kupił papierosy w okrąglaku i odwrócił się, aby jak zwykle mi pomachać. Wierzyłam, że za parę dni znowu przyjdzie do domu. Nie przyszedł już nigdy.

Opis (streszczenie): JAN ŚLASKIJan Ślaski urodził się w Trzebczu w ziemi Chełmińskiej. Jego ojciec i dziadek, jako posłowie koła polskiego w Reichstagu, podczas akcji germanizacyjnej bronili polskich interesów. Po wystąpieniu z armii niemieckiej brał udział w wyzwalaniuPoznania. Później walczył w wojnie polsko - bolszewickiej. Po odzyskaniu niepodległości był prezesem Pomorskiego Związku Ziemian, posłem na Sejm, a następnie senatorem Rzeczpospolitej Aresztowany przez sowietów. W Boże Narodzenie 1939 roku rodzina otrzymałą jedyny list z obozu w Kozielsku. W 1943 Niemcy odkryli masowe groby pod Smoleńskiem. Rok później Niemcy pokazali w Krakowie przedmioty wydobyte w Katyniu. Wśród nich rodzina rozpoznała legitymację senatorską. Mój ojciec Jan Ślaski urodził się w Trzebczu w ziemi Chełmińskiej. Jego ojciec i dziadek, jako posłowie koła polskiego w Reichstagu, podczas akcji germanizacyjnej bronili polskich interesów. Po wystąpieniu z armii niemieckiej brał udział w wyzwalaniu Poznania. Później walczył w wojnie polsko - bolszewickiej. Po odzyskaniu niepodległości był prezesem Pomorskiego Związku Ziemian, posłem na Sejm, a następnie senatorem Rzeczpospolitej. Z mamą tworzyli szczęśliwe małżeństwo, którego owocem byli moi dwaj bracia Janek i Zbyszek oraz ja - jego ukochana, niesforna córeczka. 2 września 1939 roku ojciec wziął udział w ostatnim posiedzeniu senatu, po którym jako major Wojska Polskiego zamierzał dołączyć do swojego pułku ułanów. 17 września w majątku Dzieduszyckich w Jabłonowie pod Zaleszczykami dowiedzieliśmy sięo wkroczeniu Sowietów. Leżałam wtedy w ciężkiej gorączce. Majaczyłam, wydawało mi się że tonę w jakiejś czarnej, brudnej wodzie. Z powodumojej choroby ojciec zrezygnował z możliwości przejścia do Rumunii. Wkrótce do dworu przyszli Sowieci i aresztowali go. My, po wielu perturbacjach, przedostaliśmy się do Warszawy. W Boże Narodzenie 1939 roku przyszedł od ojca jedyny list z obozu w Kozielsku. Wysyłane przez mamę telegramy pozostały bez odpowiedzi. Prowadzone poszukiwania nie przyniosły rezultatu. Ojciec przepadł bez wieści. W 1943 Niemcy odkryli masowe groby pod Smoleńskiem. Na Placu Zbawiciela ludzie gromadzili się pod megafonem, przez który odczytywano nazwiska ofiar. Moja matka usłyszała, że przy jednym z zamordowanych oficerów znaleziono dokumenty na nazwisko Jan Ślaski. Rok później Niemcy pokazali w Krakowie przedmioty wydobyte w Katyniu. Wśród nich rodzina rozpoznała legitymację senatorską ojca. Od tego czasu wiedziałam, że już nie wróci.

Opis (streszczenie): ZYGMUNT ŁOTOCKIZygmunt Marian Łotocki (ur. 16 stycznia 1904 we Włodawie, zm. 1940 w Katyniu), polski łucznik, pisarz i publicysta, podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej. Rytmicznie skandując kroki, ruszamy w życia Maraton. Krew kipi, oddech gra w piersiach, oddech szeroki jak wiatr. Trzeba nam biec na spotkanie dalekim, nieznanym światom. Zygmunt Łotocki poznał Rosję już w dzieciństwie. Jego ojciec inżynier budował na Syberii koleje. Do Polski rodzina wróciła w roku 1920. Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Należał do pionierów sportu łuczniczego w Polsce. Był wielokrotnym rekordzistą kraju. W turnieju drużynowym mistrzostw świata zdobył złoty medal, a jako trener wychował grupę wybitnych łuczniczek, w tym sławną Jadwigę Kurkowską - Spychajłową, wielokrotną medalistkę mistrzostw świata, Annę Moczulską, Zofię Bunch oraz Marię Pańków - swoją późniejszą żonę. Opublikował podręczniki Sport łuczniczy i Łucznictwo. Był również poetą, członkiem grupy Kwadryga. Publikował swoje wiersze o sporcie w czasopismach literackich. Pracował jako polonista w gimnazjum w Piotrkowie. We wrześniu 1939 roku jako podporucznik rezerwy nie otrzymał na czas karty mobilizacyjnej, więc postanowił na ochotnika zgłosić się do macierzystego 34. pułku piechoty z Białej Podlaskiej, dokąd na rowerze wyjechał z Piotrkowa. W listopadzie z obozu w Kozielsku, dotarł do rodziny tylko jeden list. W kwietniu 1943 roku podczas ekshumacji na terenie Katynia, zidentyfikowano zwłoki Zygmunta Łotockiego. Ziemia jest bieżnią olbrzymią, a meta - za mgłami meta!

Opis (streszczenie): KAZIMIERZ ŚCIESIŃSKIW sierpniu 1939 roku Kazimierza Ściesińskiego jako podporucznika rezerwy powołano go do wojska. Ewakuowany wraz ze szpitalem polowym na wschód, dostał się do niewoli sowieckiej. 20 listopada rodzina otrzymała z Kozielska jedyny list. Protokół spisany w dniu 6 czerwca 1944 roku: Pani dr Rafalina Ściesińska rozpoznaje natychmiast pismo swego męża doktora Ściesińskiego Kazimierza. Poza tym podaje, że jej mąż był podporucznikiem. Wywieziono go 9 kwietnia. Dwa dni później, w piwnicy willi NKWD w Katyniu, zamordowano go strzałem w tył głowy. Koperta nr 01028, dr Ściesiński Kazimierz. Stwierdzona zawartość i wyniki badania: Legitymacja wydana w Łodzi dnia 1 października 1937 roku na nazwisko Ściesiński Kazimierz, lekarz ubezpieczalni społecznej w Łodzi. Fotografia częściowo uszkodzona, rysy twarzy widoczne. Dowód osobisty; na kartce drugiej czytelny, własnoręczny podpis. Cztery kartki papieru z ołówkowymi notatkamiMój ojciec Kazimierz Ściesiński w 1914 roku musiał przerwać studia medyczne, gdyż powołano go do armii niemieckiej. W lipcu 1920 roku zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego, aby bronić Polski przed najazdem bolszewickim. Po zakończeniu działań wojennych wznowił studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. Wkrótce został asystentem wybitnego anatomopatologa, profesora Stanisława Ciechanowskiego. Od początku kariery naukowej specjalizował się w zagadnieniach dotyczących nowotworów układu krwionośnego. W roku akademickim 1939/40 miał objąć katedrę patomorfologii. Był zapalonym taternikiem; niemal co roku zabierał mnie w góry. W sierpniu 1939 roku jako podporucznika rezerwy powołano go do wojska. Jeszcze w pierwszych dniach września zdążył nas odwiedzić w schronie podczas bombardowania Łodzi. Wtedy widzieliśmy go po raz ostatni. Ewakuowany wraz ze szpitalem polowym na wschód, dostał się do niewoli sowieckiej. 20 listopada otrzymaliśmy z Kozielska jedyny list.

Opis (streszczenie): BARUCH STEINBERGBaruch Steinberg (ur. 17 grudnia 1897 w Przemyślanach, zm. 12 kwietnia 1940 w Katyniu) starszy rabin II klasy Wojska Polskiego, pełniący obowiązki naczelnego rabina WP, ofiara zbrodni katyńskiej. Podczas trzech mobilizacji w 1939 roku powołano pod broń około milion 100 tysięcy żołnierzy. Wśród nich było około 150 tysięcy Polaków pochodzenia żydowskiego. 3 września organizacje żydowskie wydały odezwę: W tej oto wiekopomnej chwili, gdy żołnierze Wojska Polskiego bohaterskoodpierają od granic polskich zbrodniczych agresorów, zwracamy się do (...) żydowskich żołnierzy na froncie. Pamiętajcie (...) walczycie o wolność kraju ojczystego, z którym związani jesteśmy tysiącami nici. Baruch Steinberg, jako nastolatek został członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. A jako młody rabin wraz z innymi członkami POW wziął udział w obronie Lwowa. Pełnił funkcję Naczelnego Rabina Wojska Polskiego. W niewoli sowieckiej znalazł się po 17 września 1939 roku. Przebywał w obozie w Starobielsku. W przededniu wigilii Bożego Narodzenia, w wyniku specjalnej akcji, NKWD przewiozło Barucha Steinberga, tak jak wszystkich duchownych - kapelanów różnych wyznań, do więzienia na Butyrkach w Moskwie. W marcu 1940 roku przewieziono go do Kozielska. Bronisław Młynarski, jeden z nielicznych ocalałych, wspomina: "Jak wielka i potężna była potrzeba wspólnej modlitwy, dowodzi, iż jeńcy wyznania mojżeszowego, protestanckiego, prawosławnego masowo uczestniczyli w nabożeństwach katolickich. Innym razem w piątkowe wieczory szliśmy do mizernej szopy, gdzie pod przewodnictwem kapelana doktora Steinberga setki Żydów wznosiło gorące modły po hebrajsku". 12 kwietnia 1940 roku Baruch Steinberg został zamordowany w Katyniu. W dołach katyńskich zidentyfikowano 231 Polaków żydowskiego pochodzenia, w dołach charkowskich 188.

Opis (streszczenie): JANUSZ LIBICKIJanusz Libicki natychmiast po zdaniu matury zaciągnął się ochotniczo do wojska, by walczyć na froncie przeciw agresjibolszewickiej. Od połowy lat dwudziestych studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pasjonowała go teoria bankowości, utożsamiał się z liberalnym nurtem myśli ekonomicznej. W rok po ukończeniu studiów obronił doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1936 roku na podstawie rozprawy Zarys teorii kosztów produkcji otrzymał habilitację. Coraz bardziej ceniony w świecie naukowym, został stypendystą fundacji Rockefellera, rozszerzał swą wiedzę na stażach uzupełniających w USA i Wielkiej Brytanii. Mianowany zastępcą profesora na Uniwersytecie Poznańskim wykładał tam prawo skarbowe i politykę skarbowości. We wrześniu 1939 roku w stopniu porucznika został zmobilizowany do macierzystego siódmego pułku ułanów. Na wschodzie Polski dostał się do niewoli sowieckiej i trafił do obozu w Kozielsku. Profesor Swianiewicz, współwięzień Libickiego, ocalony z obozu, wspomina: "Dziennik mówiony stał się niemal instytucją obozową. Był odczytywany bardzo donośnym głosem z jakichś ciemnych zakamarków ogromnych chórów cerkiewnych. Głównymi redaktorami byli podporucznik Leonard Korowajczyk oraz porucznik Janusz Libicki. Gdy przy likwidacji Kozielska wezwano go do transportu, niosłem część jego rzeczy, aż do miejsca, do którego wolno było zbliżyć się odprowadzającym". Podczas ekshumacji w Katyniu znaleziono przy zwłokach legitymację oficera rezerwy, dwa listy i książeczkę oszczędnościową PKO na nazwisko Janusz Libicki.

Opis (streszczenie): JÓZEF SZEWCZYKWśród moich bliskich było wielu patriotów - mój ojciec, wujkowie, którzy wywodzili się jeszcze z pokolenia pamiętającego rozbiory, łączyło ich marzenie o wolnej Polsce. Nie chcę twierdzić, że byli oni jakimś wyjątkiem, w historii naszego państwa nie brakowało osób chętnych do obrony wolności naszego kraju. Dowiodły tego liczne zrywy niepodległościowe XIX wieku. Mój ojciec nazywał się Józef Szewczyk, pochodził z kolejarskiej rodziny ze Zduńskiej Woli. Służył w Policji Państwowej. Dzięki swoim przymiotom charakteru, jak: lojalność, solidność w pracy i uczciwość, został komendantem posterunku. 1 września 1939 roku wybuchła wojna. Tatuś musiał udać się do punktu wyznaczonej zbiórki. Pożegnaliśmy się czule, mając świadomość, że być może widzimy się po raz ostatni. Tymczasem my rozpoczęliśmy ucieczkę: Byle do Wisły!, byliśmy pewni, że na tej linii armia niemiecka zostanie zatrzymana. Ogromną niespodzianką był widok naszego taty, wysiadającego w Sieradzu z autobusu na krótką przerwę w podróży. Zbliżył się do nas, rozmawiał. Oznajmił, że wiozą ich na wschód. Ponieważ było oczywiste, że wojna z Niemcami była przegrana, namawialiśmy Tatusia, by przebrał się za cywila (inni tak robili) i uciekał razem z nami, lecz ten dumny Polak nie wyobrażał sobie zdrady i dezercji, po prostu wsiadł do autobusu i odjechał. W grudniu do cioci Stefy w Bełchatowie nadeszła widokówka z podobizną Lenina o mniej więcej następującej treści: Odszukajcie Helę i dzieci i zaopiekujcie się nimi. Ja się czuję dobrze. Ostaszków...

Opis (streszczenie): MARCIN ZIELIŃSKI Dziadek Marcina Zielińskiego, generał Karol Zieliński, w Powstaniu Listopadowym 1830 roku był sekretarzem generalnym w Komisji Rządowej Wojny, a potem ostatnim wiceprezesem Rządu Narodowego. Marcin, urodzony w 1886 roku, studiował filozofię w Lipsku i Berlinie, później medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Doktorat wszech nauk medycznych uzyskał w Wiedniu w przeddzień wybuchu Pierwszej Wojny Światowej. Od wczesnej młodości działał w organizacjach patriotycznych. Jako delegat Naczelnej Ligi Niepodległości uczestniczył w krakowskich uroczystościach 500. rocznicy zwycięstwa pod Grunwaldem. Gdy wybuchła Pierwsza Wojna Światowa i powstały Legiony Polskie, natychmiast do nich wstąpił. Otrzymał funkcję lekarza batalionu II Brygady. Za odwagę w niesieniu pomocy rannym pod ogniem nieprzyjaciela podczas karpackich bojów II Brygady porucznik Zieliński został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. Był zapalonym fotografem. Dokumentował walki Legionów Polskich i Hallerczyków. Był naczelnym lekarzem kliniki psychiatrycznej, prowadził prace naukowo - dydaktyczne na Uniwersytetach Jagiellońskim i Poznańskim, występował jako biegły sądowy. W sierpniu 1939 roku major Marcin Zieliński został komendantem szpitala armii Łódź. Niedługo potem szpital ewakuowano w kierunku granicy z Rumunią. Profesor odmówił przejścia granicy. 18 września został wzięty do sowieckiej niewoli i osadzony w obozie w Kozielsku. Rozstrzelano go w kwietniu 1940 roku. W Polsce Ludowej Sąd Grodzki w Krakowie wydał postanowienie o uznaniu profesora Marcina Zielińskiego za zmarłego. Jako datę śmierci podano 31 grudnia 1941 roku.

Opis (streszczenie): Rotmistrz Zdzisław Gozdawa Kawecki był cenionym instruktorem w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Opinia o jego pracy i umiejętnościach była jednoznaczna. W 1939 roku rotmistrza Kaweckiego powołano na stanowisko zastępcy Ośrodka Zapasowego Wielkopolskiej Brygady Kawalerii w Kraśniku. Po wkroczeniu Sowietów dostał się do niewoli. Został osadzony w obozie w Kozielsku. W kwietniu 1940 roku rotmistrz Zdzisław Kawecki został zamordowany w Katyniu.

Opis (streszczenie): W odcinku sylwetka Stanisława Hallera. Podczas wojny polsko - bolszewickiej generał Stanisław Haller uczestniczył w opracowaniu wyprawy Piłsudskiego na Kijów. Następnie dowodził szóstą armią, która przyczyniła się do pokonania Armii Konnej Budionnego i wyparcia jej za Bug. Za zasługi wojenne odznaczono go dwukrotnie krzyżem Virtuti Millitari i dwukrotnie Krzyżem Walecznych. Został szefem Sztabu Generalnego, ale po przewrocie majowym Piłsudskiego, nie akceptując nowej sytuacji, podał się do dymisji. Pozostającego w stanie spoczynku generała Hallera we wrześniu 1939 roku aresztowało na wschodzie Polski NKWD.

Opis (streszczenie): TADEUSZ NODZYŃSKIMojego ojca, doktora Tadeusza Nodzyńskiego, ordynatora Oddziału Otolaryngologicznego znali wszyscy, był postacią charakterystyczną dla przedwojennego Krakowa. Był człowiekiem pełnym humoru, bohaterem niezliczonych anegdot. Mówiono, że jednym z najprostszych sposobów zorientowania się, w jakiej fazie jest operacja, było wsłuchanie się w odgłosy dochodzące z sali operacyjnej. Jeżeli słyszało się krakowiaczka, to wiadomy znak - doktor już szył i zawsze wtedy śpiewał. Jego pasją była motoryzacja, ale też nie opuszczał żadnej z krakowskich wystaw psów rasowych, które uwielbiał. Został komendantem szpitala w Przemyślu, który potem ewakuowano do Tarnopola. Tam się odnaleźliśmy. Pewnej listopadowej nocy do drzwi załomotało NKWD, kazano mu się ubrać i iść. Pobiegłyśmy za nimi. Budynek otoczony był wojskiem. Stało tam wiele ciężarówek, przykrytych plandekami. Noc była mroźna, oni bez ciepłych ubrań. Jakiś litościwy żołnierz uległ prośbom matki i wpuścił mnie na chwilę. Duża zadymiona sala i tłum roztrzęsionych mężczyzn. Ojciec przytulił mnie, kazał modlić się i wierzyć, że wróci. Inni pchali mi do kieszeni karteczki z adresami, które potem matka wysłała. Żołnierz bał się i kazał mi wyjść. Potem wyprowadzano ich pojedynczo, z rękami do tyłu. Kiedy wyprowadzali ojca, podbiegłam i zarzuciłam mu na szyję swój mały szalik. W tym momencie ktoś uderzył mnie w twarz, usłyszałam krzyk ojca, wrzucono go do ciężarówki. Późno w nocy odjechali. Trafił do obozu w Starobielsku, a stamtąd wiosną 1940 roku wywieziono go do Charkowa. Tam w piwnicznej celi więzienia NKWD podobnie jak tysiące innych jeńców został zamordowany. 17 czerwca 2000 roku w Charkowie uczestniczyłam w pogrzebie mojego ojca doktora Tadeusza Nodzyńskiego.

Opis (streszczenie): ALEKSANDER ŚLĄCZKAW 1914 roku student medycyny Aleksander Ślączka został powołany do armii austro - węgierskiej. Podczas działań wojennych w Alpach w 1917 roku przeszedł na stronę włoską. Trafił do obozu jenieckiego Santa Maria Capua Vetere, gdzie nawiązał kontakt z polskim komitetem narodowym w Paryżu. W ten sposób dostał się do tworzonej przez gen. Hallera błękitnej armii. Jako oficera znającego biegle język włoski łącznie z lokalnymi dialektami, skierowano go do polsko - francuskiej misji w Rzymie. Był uczestnikiem wojny polsko - bolszewickiej w baonie sanitarnym, a potem lekarzem w Piątym Okręgowym Szpitalu Wojskowymw Krakowie. Do rezerwy przeszedł w stopniu kapitana. Podjął przerwane studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. W wieku 30 lat uzyskał stopień doktora wszech nauk lekarskich. Pracował w uniwersyteckiej klinice neurologiczno - psychiatrycznej, a następnie na oddziale psychiatrycznym szpitala świętego Łazarza w Krakowie gdzie był ordynatorem. W 1930 roku pracował w warszawskiej klinice neurologicznej pod kierunkiem światowej sławy neurologa, profesora Kazimierza Orzechowskiego. Przez wiele lat był biegłym sądowym w zakresie neurologii i psychiatrii. Opublikował wiele prac naukowych w językach niemieckim, francuskim i polskim. We wrześniu 1939 roku kapitan lekarz Aleksander Ślączka otrzymał przydział do szpitala wojskowego w Krakowie. Wraz z transportem rannych ewakuowany w okolice Lwowa, dostał się do niewoli sowieckiej. Uwięziony w Starobielsku, wiosną 1940 roku został wywieziony do Charkowa i zamordowany wraz z innymi polskimi oficerami.

Opis (streszczenie): XAWERY CZERNICKI urodził się na Wileńszczyźnie w rodzinie ziemiańskiej. Od dzieciństwa marzył o budowaniu okrętów. Jako mały chłopiec strugał łódki i puszczał je na rzece Mereczance, dopływie Niemna. Studiował w Morskiej Szkole Inżynieryjnej w Kronsztadzie. Był głównym inżynierem budowanych w Petersburgu okrętów "Sewastopol" i "Pietropawłowsk". Mocno wspierał działania Polonii estońskiej, był prezesem Komitetu Polskiego. W stopniu podpułkownika cesarskiej marynarki, mając 35 lat, został dyrektorem Rosyjsko - Bałtyckich Zakładów Budowy Okrętów w Tallinie. Nie było mu łatwo rezygnować z osiągnięć zawodowych, ale wobec agresji bolszewickiej na Polskę zdecydował się w czerwcu 1920 roku na przyjazd do ojczyzny. Natychmiast został komendantem Portu Wojennego w Modlinie i szefem technicznym Flotylli Wiślanej. Brał udział w działaniach frontowych. W uzasadnieniu odznaczenia komandora Xawerego Czernickiego Krzyżem Walecznych stwierdzono: W czasie walk z nieprzyjacielem na rzece Wiśle pod Płockiem i Włocławkiem pod jego kierownictwem statki Flotylli Wiślanej walczyłyz nawałą bolszewickich wojsk, uniemożliwiając im przeprawę na lewy brzeg Wisły.

Opis (streszczenie): Feliks Miszczak vel Miszczuk, (ur. 15 stycznia 1896 w Zalesiu, zm. 20 kwietnia 1940 w Kalininie), podoficer Wojska Polskiego, starszy przodownik Policji Państwowej. Feliks Miszczak w czasie pierwszej wojny światowej powołany został do wojska rosyjskiego. W 1917 roku wstąpił do utworzonegow Rosji Pierwszego Korpusu Polskiego, dowodzonego przez generała Józefa Dowbora Muśnickiego. Uczestniczył w walkach o Bobrujsk. W 20 roku brał udział w wojnie polsko - bolszewickiej. Po zakończeniu wojny początkowo służył w żandarmerii polowej, a następnie został funkcjonariuszem Policji Państwowej na posterunku kolejowym w Brześciu nad Bugiem. W sierpniu 1939 roku był komendantem policji w schludnym miasteczku Szereszów, na wschód od Puszczy Białowieskiej. Jesienią 39 rokustarszy przodownik Feliks Miszczak został aresztowany - i osadzony w obozie w Ostaszkowie, w budynku prawosławnego klasztoru, gdzie więziono polskich policjantów. W kwietniu 1940 roku rozpoczęły się egzekucje w więzieniu NKWD w Kalininie. Ofiary grzebano w zbiorowych dołach nad rzeką Twiercą koło wsi Miednoje. Byłam wtedy za mała, żeby ojca zapamiętać. To, co o nim wiem, pochodzi przede wszystkim od babki. Ojciec to był pomnik. Gdy zbliżała się wojna powiedział mamie, która, by się zabezpieczyć, chciała wypłacić z konta pieniądze: Nie wolno. Polska potrzebuje! Pamiętam jeden obraz: siedzimy z mamą w dorożce, a on podchodzi do nas, całuje na pożegnanie i mówi: - No to czas na mnie". "W latach pięćdziesiątych słuchałyśmy z babcią Radia Wolna Europa, gdzie powiedziano, że jeńców z Ostaszkowa zatopiono na barkach na Morzu Białym. Dopiero w latach 90. po otwarciu sowieckich archiwów dowiedziałam się jak naprawdę zginął mój ojciec".

Opis (streszczenie): Stefan Kazimierz Pieńkowski (ur. 27 sierpnia 1885 w Warszawie, zm. 1940 w Katyniu) polski lekarz neurolog i psychiatra, profesor neurologii i psychiatrii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Major rezerwy Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej. Wiosną 1943 roku, w zbiorowych mogiłach w lesie katyńskim znaleziono przy zwłokach oficera: dowód osobisty, kartę wędkarską, trzy karty pocztowe i pamiętnik, spisywany w kalendarzu terminowym "Vademecum". Pod datą 17 września1939 roku autor napisał: "Założyliśmy szpital polowy w gmachu szkoły. Oficerów około trzydziestu. O dwunastej wiadomości o wojennym wystąpieniu Rosji. O czternastej wzięcie do niewoli. Piechotą razem z rzeczami dziesięć kilometrów. Rzeczy w walizie rzuciłem. Nocleg na stacji. Kierunek pochodu na Husiatyn". Dziennik ten prowadził Stefan Pieńkowski, major rezerwy, doktor medycyny. Wybitny neurolog i psychiatra. W latach 20. kierował szpitalem szkoły podchorążych sanitarnych w Warszawie. W 1932 roku po otrzymaniu nominacji na profesora nadzwyczajnego, został dyrektorem kliniki Neurologiczno - Psychiatrycznej UJ. Był autorem ponad 30 prac naukowych z dziedziny neurologii oraz znakomitym pełnym polotu wykładowcą uniwersyteckim. "Trzeci listopada. Kozielsk miasteczko obwodu Smoleńskiego. O 12 w nocy przyjazd. Siedem kilometrów pieszo. Obóz duży". Ostatnie zapiski w pamiętniku profesora Pieńkowskiego: "Trzeciego kwietnia czterdziestego roku: Kąpiel. Nagle wysłano grupę siedemdziesięciu czterech z różnych baraków. Mówią o obozach rozdzielnych, wyjazdowych. Nowa partia wyruszyła, około czterystu. Podniecenie ogólne. Siódmego. Dalsza partia: poszło z pokoju dwóch generałów. Dziwnie samotnie. Ósmego. Wyjechała nowa grupa - trzynastu. Kiedyż i ja ruszę? Tłumaczenia wyjazdu najsprzeczniejsze. Dziewiątego kwietnia. Cisza. Norwegia wciągnięta w blokadę Niemiec przez Anglię. Z bloku odeszło - trzech".

Opis (streszczenie): Epitafia katyńskie to cykl poruszających miniatur filmowych, poświęconych zamordowanym przez NKWD w 1940 roku polskim oficerom oraz ich rodzinom.

Opis (streszczenie): Edward Ralski (ur. 1 lipca 1901 w Osieczanach, zm. 1940 w Charkowie), polski botanik, ekolog roślin, profesor Wydziału Rolniczo - Leśnego Uniwersytetu Poznańskiego, taternik, porucznik kawalerii rezerwy Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej. Mój ojciec, Edward Ralski, był docentem Uniwersytetu Jagiellońskiego, a następnie profesorem Uniwersytetu w Poznaniu. W głębi duszy pozostał głównie ekologiem roślin. Interesowały go relacje pomiędzy człowiekiem a środowiskiem naturalnym. Razem z moja mamą (również absolwentką Wydziału Rolnego) dokupił sąsiadującą z naszym podkrakowskim domem działkę, gdzie wysiewał niezliczone ilości gatunków traw. Matka moja była stałym towarzyszem badań terenowych ojca. Wspólnie wyruszali na wycieczki w góry, gdzie ojciec zbierał materiał badawczy do swych prac. We wrześniu 1939 r. odprowadziłyśmy go z Mamą do bramy i jego sylwetka, w obcisłym ułańskim mundurze i w błyszczącychoficerkach, znikająca za rogiem ulicy, była ostatnim obrazem Ojca, jaki zapisał się w pamięci pięcioletniego dziecka. Szanowna Pani, Męża Pani poznałem w najcięższych tygodniach września. Wiem, że nieustannie myślał o Pani, jak i o waszej córeczce. Wyróżniał się równowagą ducha. Nawet podczas podróży do Starobielska, kiedy wieziono nas przez zaśnieżone stepy ukraińskie, kiedy zmarznięci i głodni nie wiedzieliśmy, dokąd nas wiozą, z całą namiętnością uczonego przyglądał się badylom traw sterczących spod śniegu. W Starobielsku zaczął pisać książkę o łąkach i lasach i jeszcze w kwietniu 1940 r. , parę dni przed wywiezieniem go w nieznanym kierunku, pokazywał mi z rozjaśnioną twarzą listki i trawki, które zaczynały rosnąć w obozie, opowiadał mi o ich cechach i właściwościach. Wyjechał innym transportem. Jest on w liczbie tych bardzo wielu, o których ginie wszelka wieść. Jakże byłbym szczęśliwy móc Pani napisać jakieś słowa nadziei, ale uważałbym za nieuczciwość z mojej strony łudzić Panią, sam tej nadziei nie mając.

Opis (streszczenie): Władysław Sebyła od wczesnych lat przejawiał talenty artystyczne: rysował, malował, grał na skrzypcach, ale za najważniejsze uważał pisarstwo. Jeszcze przed maturą wziął udział w trzecim Powstaniu Śląskim. Potem, po studiach na polonistyce w Warszawie, odbył przeszkolenie w podchorążówce. Utalentowany poeta, należał do grupy literackiej Kwadryga, pracował w Polskim Radio, a swoimi wierszami nawiązywał do romantycznych tradycji Słowackiego i Norwida. Polska Akademia Literatury odznaczyła go Złotym Wawrzynem za wybitną twórczość literacką. W czasach PRL utworów poety celowo nie publikowano, wznowienia wierszy tylko sporadycznie dopuszczane były przez socjalistyczna cenzurę. We wrześniu 1939 roku podporucznika rezerwy, Władysława Sebyłę powołano do wojska. Na wschodzie Polski został wzięty do sowieckiej niewoli i osadzony w Starobielsku. Wiosną 1940 roku zamordowano go strzałem w tył głowy w więzieniu NKWD w Charkowie.

Opis (streszczenie): Tadeusz Prauss studiował w Wyższej Szkole Handlowej w Krakowie. Powołany do armii austriackiej, został przeszkolonyjako obserwator lotniczy. Na froncie włoskim wykonał sześćdziesiąt lotów bojowych. 11 listopada 1918 roku wstąpił do eskadry lotniczej w Krakowie. W wojnie polsko - bolszewickiej wykonał czterdzieści lotów bojowych. Po wojnie był w grupie pilotów, którzy mieli przyprowadzić zakupione we Francji samoloty wywiadowcze Potez 15. Byli pierwszymi lotnikami w historii, którzy w locie grupowym przelecieli nad Alpami. Mimo młodego wieku Prauss szybko awansował. Dowodził szkoleniem lotników, pułkiem lotniczym, a 1939 roku został dowódcą lotnictwa Armii Modlin. Po zakończeniu walk we wrześniu uniknął niewoli i ukrył się u rodziny we Lwowie. W początkach października został aresztowany na ulicy i wywieziony do obozu w Starobielsku. Podczas ekshumacji w 1995 roku w jednym z masowych grobów pod Charkowem odkryto skórzaną portmonetkę z inicjałami PT, a w niej potwierdzenie prenumeraty Przeglądu Lotniczego.

Opis (streszczenie): W Noc Wigilijną 1941 roku w Buzułuku, gdzie formowała się Armia generała Andersa, czułem się zlany goryczą i niewiarą. Nieustannie stawali mi przed oczyma zagubieni przyjaciele starobielscy. Doktor Kazimierz Dadej był zapalonym taternikiem i narciarzem, Postacią bardzo popularną w środowisku zakopiańskim, gdzie prowadził przez szereg lat na Bystrem pod opieką Uniwersytetu Jagiellońskiego wielki zakład dla najbiedniejszych dzieci gruźliczych. Opowiadał mi, jak parę lat przed wojną pewien sowiecki profesor, przejeżdżając przez Zakopane, odwiedził szpital i wpisując się do księgi, dopisał zdanie: "Pragnąłbym cały szpital z całym personelem przewieźć do Rosji Sowieckiej". 30 sierpnia 1939 roku personel pożegnał na tarasie sanatorium swojego dyrektora. Ewakuowany wraz z innymi lekarzami krakowskiego szpitala polowego trafił do Tarnopola. Przez szereg tygodni urzędował jako lekarz wojskowy, już podczas okupacji miasta przez wojska sowieckie. Pewnego razu kazano jemu i jego kolegom zebrać się, wyjaśniając to koniecznością spisania ścisłych danych ewidencyjnych, i tak jak stali, zabrano ich wszystkich na stację i odesłano do Starobielska. Smutny, gorzki, o 10 lat postarzały, z workami pod oczami i nowymi zmarszczkami od oczu do skroni, siedział godzinami bezczynnie, ten polski burżuj, który w Polsce wymyślał sto powodów, żeby od pacjenta nie brać pieniędzy i godziny nie mógł spędzić bez wytężonej pracy. Teraz, karmiony morałami naiwnych politruków, badany przez głupich i chytrych sędziów śledczych, z trudem znosił sowiecki świat. Brud, bałagan, pogardę i wyższość, którą nam okazywał pierwszy lepszy bojec sowiecki. Doktor Kazimierz Dadej, twórca szpitala dla najbiedniejszych dzieci w Polsce, więzień Starobielska.

Opis (streszczenie): Zdzisław Dziadulski już jako szesnastolatek był członkiem Drużyn Strzeleckich, a jako osiemnastolatek 4 sierpnia 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. Zgłosił się na ochotnika do szwadronu jazdy Władysława Prażmowskiego - Beliny. Wziął udział we wszystkich walkach pierwszego pułku legionowych ułanów. Po odmowie złożenia przez Legiony ponownej przysięgi na wierność cesarzowi Niemiec został wcielony do armii austriackiej. Już w listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Walczył w wojnie polsko - bolszewickiej, jako dowódca plutonu karabinów maszynowych, a następnie zastępca dowódcy szwadronu. Był dwukrotnie ranny. Za okazane męstwo na polu walki z bolszewikami odznaczony został krzyżem Virtuti Militari. W 1922 roku został członkiem grupy olimpijskiej przy pierwszym pułku szwoleżerów w Warszawie. W roku 1924 uczestniczył w Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu. Polska drużyna jeździecka zajęła wtedy 6. miejsce w skokach. Cztery lata później naOlimpiadzie w Amsterdamie był zawodnikiem rezerwowym. Reprezentował Polskę w trzynastu międzynarodowych zawodach hipicznych. Między innymi w Nicei, Londynie, Rzymie i Mediolanie. We wrześniu 1939 roku walczył w składzie Mazowieckiej Brygady Kawalerii. 23 września podjęto decyzję, by drobnymi grupami przedzierać się na Węgry. W niewyjaśnionych okolicznościach pułkownik dostał się do niewoli sowieckiej. Osadzono go w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany w gmachu NKWD w Charkowie.

Opis (streszczenie): Józef Kominek urodził się 18 lutego 1908 roku w Stryju. Był jednym z czworga dzieci Apoloniusza Kominka i Karoliny z Hyczkiewiczów. Młodość spędził w Przemyślu, tam w 1928 roku ukończył seminarium nauczycielskie. Pracował jako nauczyciel w Jeżowie koło Brzezin w woj. łódzkim. Ożenił się z Jadwigą Nowak, nauczycielką języka polskiego. Zamieszkali w Tomaszowie Mazowieckim, pracowali jako nauczyciele, mieli dwóch synów: Wojciecha i Zdzisława. Józef Kominek ukończył Państwowy Instytut Pedagogiki Specjalnej w Warszawie w 1937 roku. Następnie rozpoczął organizowanie szkoły specjalnej w Tomaszowie Mazowieckim, w której pracował do wybuchu II wojny światowej. Służba wojskowa: do 1931 rokuJózef Kominek służył w 6. Pułku im. Strzelców Podhalańskich w składzie 2. Dywizji Górskiej stacjonującej w Samborze, następnie w 28. Pułku im. Strzelców Kaniowskich. Uczestnik kampanii wrześniowej, jeniec obozu w Starobielsku. Wywieziony z obozu 22 kwietnia 1940 roku. Rozstrzelany w Charkowie. W wykazie akt NKWD jeńców Starobielska jego nazwisko widnieje pod nr 1629. Z obozu w Starobielsku do rodziny dotarły dwie karty. List synów jest jedynym z tych pisanych przez rodzinę, który powrócił do kraju. Pisany był już po rozstrzelaniach (w marcu 1941 roku). Żona Jadwiga była z dziećmi na liście wywózkowej do obozu koncentracyjnego, ale dzięki ostrzeżeniu uciekła, ukrywała się przez okres wojny w Generalnym Gubernatorstwie. Józef Kominek na wojnę wyruszył w stopniu porucznika, decyzją ministra obrony narodowej z dnia 5 października 2007 rokuzostał pośmiertnie awansowany do stopnia kapitana Wojska Polskiego.

Opis (streszczenie): Por. Józef Kominek, ur. w 1908 roku, absolwent seminarium nauczycielskiego. Pracował jako nauczyciel w Jeżowie koło Brzezin. W kwietniu 1940 r. został rozstrzelany w Charkowie. W 2007 r. pośmiertnie awansowany do stopnia kapitana WP.

Opis (streszczenie): Włodzimierz Godłowski, ur. w 1900 r. , lekarz neurolog i psychiatra, docent, profesor nadzwyczajny. Porucznik służby zdrowia rezerwy Wojska Polskiego. Ofiara zbrodni katyńskiej. Zamordowany wiosną 1940 r.

Opis (streszczenie): Karol Ludwik Piotrowicz herbu Leliwa (1901 - 1940), filozof, doktor nauk filozoficznych, dyr. PAU, członek Zarządu Głównego Towarzystwa Historycznego. Ofiara zbrodni katyńskiej. Został zamordowany w 1940 r. w Charkowie.

Opis (streszczenie): W odcinku sylwetka Jana Ślaskiego, urodzonego w Trzebczu w powiecie Chełmińskim, Po wystąpieniu z armii niemieckiej brał udział w wyzwalaniu Poznania. W Boże Narodzenie 1939 r. rodzina otrzymała jedyny list z obozu w Kozielsku.

Opis (streszczenie): Kpt. Leonard Niemirowicz - Szczyt, ur. w 1900 r. Uczestnik wojny polsko - bolszewickiej. Ofiara mordu katyńskiego w 1940 roku.

Opis (streszczenie): ADAM SOLSKI Adam Teofil Solski (ur. 4 stycznia 1895 w Milatyczach, zm. 9 kwietnia 1940 w Katyniu), major piechoty Wojska Polskiego, uczestnik czterech wojen, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej. 24 stycznia 1940...

Opis (streszczenie): Cykl poruszających miniatur filmowych poświęconych zamordowanym przez NKWD w 1940 roku polskim oficerom oraz ich rodzinom.

Opis (streszczenie): Karol Ludwik Piotrowicz herbu Leliwa (1901 - 1940), filozof, doktor nauk filozoficznych, członek POW, porucznik piechoty rezerwy piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Opis (streszczenie): ZYGMUNT SCHANTROCH Mój ojciec, Zygmunt Schantroch, chciał zostać lekarzem. Studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim przerwała I Wojna Światowa. Znalazł się w armii austriackiej a potem w Wojsku Polskim...

Opis (streszczenie): Cykl miniatur filmowych poświęconych zamordowanym przez NKWD w 1940 r. oficerom i ich rodzinom. Adam Teofil Solski, major piechoty WP, uczestnik czterech wojen, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej 1940 r.

Opis (streszczenie): Cykl miniatur filmowych poświęconych zamordowanym przez NKWD w 1940 r. polskim oficerom i ich rodzinom. Zygmunt Marian Łotocki (ur. 1904), łucznik, pisarz, publicysta, podporucznik rezerwy piechoty WP, ofiara zbrodni katyńskiej 1940 r.

Opis (streszczenie): Julian Gruner (ur. 1898 r.), lekkoatleta specjalizujący się w skoku wzwyż i rzucie oszczepem, doktor nauk medycznych, wykładowca, porucznik rezerwy służby zdrowia Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Opis (streszczenie): KAROL PIOTROWICZ Karol Ludwik Piotrowicz herbu Leliwa (ur. 23 października 1901 w Bochni, zm...

Opis (streszczenie): JAN ŚLASKI Jan Ślaski urodził się w Trzebczu w ziemi Chełmińskiej. Jego ojciec i dziadek, jako posłowie koła polskiego w Reichstagu, podczas akcji germanizacyjnej bronili polskich interesów...

Opis (streszczenie): Cykl miniatur filmowych poświęconych zamordowanym przez NKWD w 1940 roku polskim oficerom oraz ich rodzinom. Baruch Steinberg (1897 - 1940), starszy rabin II klasy WP, pełniący obowiązki naczelnego rabina WP, ofiara zbrodni katyńskiej.

Opis (streszczenie): ZYGMUNT ŁOTOCKI Zygmunt Marian Łotocki (ur. 16 stycznia 1904 we Włodawie, zm. 1940 w Katyniu), polski łucznik, pisarz i publicysta, podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej...

Opis (streszczenie): KAZIMIERZ ŚCIESIŃSKI W sierpniu 1939 roku Kazimierza Ściesińskiego jako podporucznika rezerwy powołano go do wojska. Ewakuowany wraz ze szpitalem polowym na wschód, dostał się do niewoli sowieckiej...

Opis (streszczenie): BARUCH STEINBERG Baruch Steinberg (ur. 17 grudnia 1897 w Przemyślanach, zm. 12 kwietnia 1940 w Katyniu) starszy rabin II klasy Wojska Polskiego, pełniący obowiązki naczelnego rabina WP, ofiara zbrodni katyńskiej...