Galeria sztuki na ekranie godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): Seria dokumentalna. To spotkanie z najbardziej znanymi artystami i dziełami sztuki na świecie. Każdy odcinek opowie o innym artyście i przybliży jego życie, odkrywając miejsca, w których żył i pracował, relacje z przyjaciółmi czy rodziną, za pomocą prywatnych listów i ożywiając ich osobiste historie. Wystawa na ekranie zapewnia uprzywilejowany dostęp do arcydzieł artystów w najbardziej renomowanych muzeach i galeriach na świecie. M. in. Leonardo, Rembrandt; Cezanne, Monet, Picasso. Odcinek 21. Pisarro. Ojciec impresjonizmu. Do Camilla Pissarra przylgnęło określenie "ojciec impresjonizmu", używane przez historyków sztuki, ale i współczesnych mu artystów. Był niestrudzonym eksperymentatorem. Swoje prace pokazał na pierwszej wystawie impresjonistów w roku 1874 - tym, obok Sisleya, Moneta, Renoira i Degasa. Należał do starszego pokolenia impresjonistów, a zarówno jego rówieśnicy, jak i młodsi artyści, często nazywali go ojcem impresjonizmu. Nosił ogromną brodę, więc nawet fizycznie kojarzył się z ojcem. Miał wygląd patriarchy. Stał się mentorem młodszych artystów: Gauguina, którego zachęcił do zajęcia się malarstwem zawodowo, czy Cezanne’a, który nazwał go "ojcem nas wszystkich".

Opis (streszczenie): Filmowe spotkania z najbardziej znanymi artystami i dziełami sztuki na świecie. Każdy odcinek opowie o innym artyście i przybliży jego życie, odkrywając miejsca, w których żył i pracował, relacje z przyjaciółmi czy rodziną, przy pomocy prywatnych listów ożywiając ich osobiste historie. Wystawa na ekranie zapewnia uprzywilejowany dostęp do arcydzieł artystów w najbardziej renomowanych muzeach i galeriach na świecie. M. in. Leonardo, Rembrandt; Cezanne, Monet, Picasso. Odcinek 22. Duński kolekcjoner. Wilhelm Hansen był na tyle bogaty, że mógł sobie pozwolić na gromadzenie dzieł naprawdę liczących się artystów. Kupował nie wszystko, co było dostępne albo modne, jak robili zachłanni kolekcjonerzy w rodzaju Getty’ego. Oni także pasjonowali się sztuką, ale starali się zdobyć największe dzieła z każdej epoki i w każdym stylu. Hansen koncentrował się na wybranym okresie i zbierał prace tylko niektórych artystów. Stworzył wspaniałą kolekcję malarstwa, od dziewiętnastowiecznego realizmu francuskiego po postimpresjonizm. Miał świetne oko albo - a może oraz - dobrego doradcę. Wystawa w Królewskiej Akademii Sztuki nosi tytuł "Gauguin i impresjoniści".

Opis (streszczenie): Seria dokumentalna. To spotkanie z najbardziej znanymi artystami i dziełami sztuki na świecie. Każdy odcinek opowie o innym artyście i przybliży jego życie, odkrywając miejsca, w których żył i pracował, relacje z przyjaciółmi czy rodziną, przy pomocy prywatnych listów ożywiając ich osobiste historie. Wystawa na ekranie zapewnia uprzywilejowany dostęp do arcydzieł artystów w najbardziej renomowanych muzeach i galeriach na świecie. M. in. Leonardo, Rembrandt, Cezanne, Monet, Picasso. Odcinek 23. David Hockney w Królewskiej Akademii Sztuki jest jednym z kilku artystów, którzy pojawili się w Wielkiej Brytanii po drugiej wojnie światowej i na nowo wynieśli sztukę brytyjską na bardzo wysoki poziom. Taki, jaki osiągała w XIX wieku za czasów Turnera i Constable’a. Hockney oraz Francis Bacon, Lucien Freud, Frank Auerbach oraz paru innych, dokonali też czegoś, co zdaniem krytyków i historyków sztuki miało się już nigdy nie wydarzyć. Przywrócili do głównego nurtu sztuki malarstwo figuratywne. Hockney jest kwintesencją artysty brytyjskiego i jednym z najwybitniejszych artystów, jakich wydał ten kraj

Opis (streszczenie): Seria dokumentalna. To spotkanie z najbardziej znanymi artystami i dziełami sztuki na świecie. Każdy odcinek opowie o innym twórcy i przybliży jego życie, odkrywając miejsca, w których żył i pracował, relacje z przyjaciółmi i rodziną, przy pomocy prywatnych listów rzucając światło na jego prywatne życie. Wystawa na ekranie zapewnia uprzywilejowany dostęp do arcydzieł artystów w najbardziej renomowanych muzeach i galeriach na świecie. M. in. Leonardo, Rembrandt; Cezanne, Monet, Picasso. Odcinek 25. Hopper. Amerykańska love story. Był on jednym z największych amerykańskich artystów XX - ego wieku. Przedstawicielem swoich czasów i pokolenia. Malując postacie, pojedyncze i w interakcjach z innymi, Hopper pokazywał całe swoje życie. W tych obrazach można bez końca odkrywać nowe treści i historie, uczucia i wrażenia. Hopper dostrzegał samotność człowieka i na nią reagował. Był odludkiem. Pracując, całymi dniami nie odzywał się do żony. Podczas studiów w Nowym Jorku Hopper uczył się pod kierunkiem Williama Merritta Chase’a i Roberta Henri’ego. Zaczął karierę jako ilustrator.

Opis (streszczenie): Odcinek 28. Edvard Munch. "Munch 150" to największa dotąd retrospektywa twórczości norweskiego artysty i wyjątkowa okazja, by zobaczyć w jednym miejscu jego wszystkie ważne prace. Ten być może najsławniejszy w dziejach Norweg namalował między innymi obraz, który stał się synonimem jego nazwiska: Krzyk. Niewiele dzieł sztuki zapada w pamięć tak mocno. I rzadko budzą tak wielkie zainteresowanie poza okresem, w którym powstały. W roku 2012 jedna z wersji Krzyku została sprzedana za prawie 120 milionów dolarów, ustanawiając rekord aukcji publicznych. Wzmocniło to renomę obrazu i jego twórcy, Edvarda Muncha.

Opis (streszczenie): Kolejna odsłona serii "Galeria sztuki na ekranie" to "Wielkanoc w sztuce, część 2". Centralnym elementem sceny ukrzyżowania jest nagie ciało Chrystusa, czyli ciało ludzkie. Chyba nie było malarza, który porywając się na malowanie aktu, co jest miarą talentu artysty, nie próbował się zmierzyć z tematem ukrzyżowania. Wspaniale zrobił to Rubens, wybitny malarz ciał. Do scen Pasji wniósł swój bujny talent. Jego Chrystus nie jest skatowaną ofiarą. To anatomia człowieka podniesiona do poziomu niebiańskiego. Ciało, które stało się boskie. Powrót do idei, że wszyscy jesteśmy stworzeni na podobieństwo Boże. Jeśli ktoś postanawia omijać religijne dzieła sztuki, uważając je za nieodpowiednie dla siebie jako osoby niewierzącej albo dlatego, że nie zna i nie rozumie ich tematyki, bardzo dużo traci. Traci wielką część własnego dziedzictwa kulturowego. Traci znaczną część historii sztuki, przydatną w zrozumieniu sztuki współczesnej. Traci wiedzę o wydarzeniach historycznych, które do dzisiaj znajdują oddźwięk we wszystkich warstwach społecznych.