Głosy wewnętrzne godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): Autorski spektakl Krzysztofa Zanussiego składający się z dwóch części: "Senne marzenie" i "Późne powołanie". Łączy je ta sama obsada, to samo miejsce akcji - mieszkanie w warszawskiej kamienicy. W obu też pokazano relacje: ojciec - dorosła córka, którzy choć tak bliscy sobie, w istocie głęboko się różnią charakterami, temperamentem, wyznawanym systemem wartości, światopoglądem, a w szczególności stosunkiem do wiary i Boga. Przy czym w każdej z części bohaterowie niejako zamieniają się miejscami. Ich dyskurs obraca się wokół pytań o to, czym jest prawdziwa, niezłomna wiara, jak się ona przejawia, czy mamy prawo do wątpliwości w tej dziedzinie, na czym polega relatywizm wyznawanych przez nas dogmatów, a także: czy wierząc w Boga, ufamy bardziej jemu czy sobie, czy potrafimy całkowicie zdać się na niego, albo z kolei czy kierując się tylko rozumem i rozsądkiem, nie tracimy z oczu innej rzeczywistości, wartości uchwytnych tylko sercem, duszą, przeczuciem. Twórca sztuki nie udziela na te pytania jednoznacznych odpowiedzi, a całości - mimo powagi tematu - nadaje stosunkowo lekki, nawet nieco ironiczny i zdystansowany ton, podkreślony jeszcze przez ukazanie realizacyjnego zaplecza: ostatnie kadry każdej z części sztuki przedstawiają aktorów w otoczeniu ekipy technicznej, wśród rozstawionych kamer i reflektorów, wiszących mikrofonów i innych sprzętów. W "Sennym marzeniu" ojciec, pan Kiełbicki, jest człowiekiem głęboko wierzącym, przekonanym o swoim szczególnym powołaniu, o którym powiedział mu tytułowy "głos wewnętrzny". Ów głos kazał mu spożytkować otrzymane informacje w bardzo konkretny sposób: mężczyzna ma zainwestować na giełdzie pieniądze zebrane od kilku parafii i klasztorów. Pomnożony majątek zostanie oczywiście przeznaczony na zbożne cele - pomoc ubogim i chorym, remonty budynków parafialnych itp. Wedle relacji ojca, sam Bóg przekazał mu informacje, w co powinien zainwestować, żeby osiągnąć sukces. Córka, chłodna racjonalistka, która wpadła do kraju z krótką wizytą, w towarzystwie swego włoskiego narzeczonego, próbuje wyperswadować ojcu ten zamiar: przekonuje go, że nie ma on ani talentu, ani doświadczenia w inwestowaniu pieniędzy, i już kiedyś, za czasów PRL - u, miał z tego powodu poważne kłopoty. Nie wierzy w ów wewnętrzny głos, obawia się, że w razie niepowodzenia ojciec straci tylko dobre imię i szacunek swoich "klientów", którzy - jak dowodzi przykład księdza Bolesława, przynoszącego Kiełbickiemu pieniądze swojej parafii - bezgranicznie mu ufają. Wspierana w swoich wysiłkach przez narzeczonego, dziewczyna próbuje powstrzymać ojca, ale ten uparcie realizuje swoją misję. W "Późnym powołaniu" układ sił jest odwrotny: to ojciec, PRL - owski pułkownik, zamożny światowiec z koneksjami, przyjeżdża na krótko do kraju, zaalarmowany postanowieniem córki o wstąpieniu do klasztoru. Mężczyzna uważa, że ładna, inteligentna absolwentka politechniki, mająca włoskiego narzeczonego, którego podobno kocha z wzajemnością, popełni największy błąd w życiu, rezygnując ze wszystkiego, co mogłoby ją jeszcze spotkać, i zamykając się za klasztornymi murami. Jego zdaniem, dziewczyna dobrowolnie skazuje się na więzienie, odbiera sens i radość swemu istnieniu. Nie przekonują go jej argumenty, że wszystko dokładnie przemyślała, i że dopiero teraz, idąc za głosem powołania, czuje się wolna i szczęśliwa. Mężczyzna próbuje różnych argumentów, prosi i wścieka się, ale jedynaczka pozostaje nieugięta. Na jej decyzję nie wpływa nawet ściągnięty przez ojca z zagranicy narzeczony. Pogodzona ze sobą i światem dziewczyna rusza w drogę do klasztoru.