Historie niezapisane godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): Biograficzny reportaż przypominający sylwetkę cenionego w środowisku filmowym specjalisty, dyrektora zamojskiego kina Stylowy, szefa festiwalu filmów historycznych "Spotkania z historią".

Opis (streszczenie): Wueska - była obiektem kultu, marzeń i luksusem, na który mogli sobie pozwolić nieliczni. W latach 60 - tych specjalnie powołana grupa konstruktorów zaproponowała kolejne, ciekawe rozwiązania. Zaproponowano motocykl z wózkiem bocznym i model z silnikiem 150 ccm, dodatkowo produkowano jednoślady z jednostkowymi napędami o pojemności 125 i 175 ccm. W 1962 "wueski" eksportowano już za granice, a w dekadę później fabryka świętowała wyprodukowanie miliona egzemplarzy maszyn. Kult WSK - i trwa nadal, w Świdniku odbywają się regularnie zloty pasjonatów jednośladów

Opis (streszczenie): Ciąg dalszy historii ratowania cmentarza żydowskiego, który przez lata uprawiany był jako pole, choć nieustannie wykopywane były tam ludzkie kości. Dzięki staraniom mieszkańca Turobina Jana Chachuły jest szansa na przywrócenie temu miejscu szacunku. Została przygotowana dokumentacja przez Narodowy Instytut Dziedzictwa (oddział w Lublinie), która da podstawę Lubelskiemu Urzędowi Wojewódzkiemu na wykorzystanie procedury ochrony miejsc pamięci. Pierwsza część tej opowieści realizowana była przed rokiem - za sprawą reportażu sprawą zainteresowały się różne instytucje i osoby, które zaangażowały się w ratowanie cmentarza.

Opis (streszczenie): Lubartowianin Paweł Talma skrupulatnie odtwarza historię pierwszego największego zakładu pracy w Lubartowie - Huty Szkła. Poszukuje związanych z nią pamiątek - starych fotografii, wspomnień, czy produkowanych tam przedmiotów. Sam jest synem hutnika i pierwszym w rodzinie nie pracującym w tym zawodzie. Z tego co już udało mu się zgromadzić stworzył wystawę, którą od 16 grudnia można oglądać w miejskiej bibliotece publicznej w Lubartowie.

Opis (streszczenie): Program przedstawia historię jednego z darów, które trafiły do Archiwum Państwowego w Lublinie. Są to rodzinne pamiątki, dokumenty i projekty Kazimierza Barszczewskiego. Rodzina uznała, że w archiwum znajdą swoje właściwe miejsce. W ten sposób rodzina dołączyła do grona darczyńców, którzy przekazują do zasobów archiwum spuściznę po swoich bliskich - często zasłużonych dla Lublina i Lubelszczyzny. Taką osobą był, przedwcześnie zmarły architekt, inżynier Kazimierz Barszczewski, urodzony 1906 r. w Jaszczowie. W swoim dorobku miał zrealizowane projekty szkół, urzędów gminnych, zakładów przemysłowych, budynków mieszkalnych. W Lublinie najbardziej znaną i największą jego realizacją jest gmach Liceum Ogólnokształcącego nr 5. Barszczewski nie doczekał końca budowy, poległ w bitwie nad Bzurą 17 września 1939 roku. Miał 33 lata.

Opis (streszczenie): Program pokazuje, jak mieszkańcy Jarczowa pamiętają o swojej historii. To wielokulturowa przeszłość dawnego miasteczka, którego historia sięga XVI wiek. Żyło w nim niewielu Polaków, większość to Żydzi i Ukraińcy. Dziś gmina leży blisko granicy z Ukrainą, w powiecie tomaszowskim. Gospodarze posesji znajdującej się niedaleko dawnego cmentarza żydowskiego z własnej inicjatywy dbają o to miejsce. W USC jest kilkanaście ksiąg metrykalnych. Zachowała się TORA z dawnej synagogi. Przeszłość Jarczowa bada prof. Andrzej Trzciński - znawca kultury żydowskiej. 8 kwietnia spotkał się z młodzieżą i mieszkańcami Jarczowa, aby o tym opowiedzieć. To spotkanie to pretekst, aby przypomnieć historię tej miejscowości i pokazać zaangażowanie lokalnej społeczności w upamiętnianie historii, po której nie zostało zbyt wiele śladów i dlatego szczególnie trzeba o nie dbać.

Opis (streszczenie): Studzianka w powiecie bialskim to dawna osada tatarska. Tatarzy pojawili się tu w 1679 roku. Dziś prawdziwych Tatarów w tej miejscowości już nie ma. Jedynym śladem po ich obecności jest miejscowy mizar, czyli cmentarz muzułmański. Znajduje się na leśnym, porośniętym sosnami wzgórzu. Mogiły obłożone są polnymi kamieniami, a widnieją na nich napisy w języku arabskim, rosyjskim i polskim. Najstarsze nagrobki pochodzą z XVIII wieku. Tatarską przeszłość tego miejsca dokumentuje Stowarzyszenie Rozwoju Miejscowości Studzianka, które opiekuje się cmentarzem.