Koło historii godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): Film "Dziwny rok 1968" opowiada o tym, jak wiele zjawisk kryje się pod pojęciem Marca’68. To wydarzenia, często bardzo od siebie odległe, które niekiedy w dramatycznych okolicznościach miały swoją kulminację właśnie w 1968 roku. Te procesy historyczne ujawniły się w Polsce i na świecie w okresie od czerwca 1967 roku i trwały do końca 1968. To historia zaczynająca od wojny sześciodniowej w czerwcu 1967 roku i rozpoczynającego antysemicką nagonkę przemówienia Władysława Gomułki we wrześniu 1967 roku, zakazie wystawiania "Dziadów" Adama Mickiewicza, brutalnie rozpędzonych wieców i demonstracji, w których brali udział nie tylko studenci, ataków na ludzi kultury i antysemickiej nagonki, która zmusiła do wyjazdu z Polski 15 tysięcy ludzi. To także interwencja wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji w sierpniu 1969 roku. I ogłoszenie przez sowieckiego przywódcę Leonida Breżniewa na V zjeździe PZPR w Warszawie doktryny ograniczonej suwerenności państw socjalistycznych. Przeszła ona do historii pod nazwą doktryny Breżniewa. W programie występują Irena Lasota, aktywna uczestniczka tamtych wydarzeń, oraz profesor Jerzy Eisler, autor wielu publikacji na temat Marca 1968 roku.

Opis (streszczenie): Film opowiadający o katastrofie kolejowej pod Moszczenicą, która zdarzyła się 9 października 1962 roku, i która przez wiele lat była najtragiczniejszą katastrofą w czasach PRL - u. Oficjalnie zginęły wtedy 34 osoby, jednak wątpliwości, co do liczby ofiar pozostały do dzisiaj. W odróżnieniu od innych tragicznych wypadków katastrofa pod Moszczenicą była nagłośniona nie tylko w prasie lokalnej, ale również ogólnopolskiej, prawdopodobnie dlatego, by przykryć inne tragiczne zdarzenie, które miało miejsce tego samego dnia. Otóż, w Szczecinie, podczas defilady wojsk układu warszawskiego czołg wjechał w tłum dzieci, zginęło siedmioro, kilkadziesiąt było rannych. Obie te tragedie zdarzyły się w czasie tzw. rakietowego kryzysu kubańskiego, kiedy to współczesny świat stanął na krawędzi III wojny światowej, już z użyciem broni atomowej.

Opis (streszczenie): Film dokumentalny ukazujący ślady wojny obecne do dziś w kilku wsiach Lubelszczyzny, gdzie za pomocŻydom i partyzantom Niemcy mordowali i palili całe wsie. W filmie wypowiada się także mieszkaniec Osieków Lęborskich koło Wejherowa, pan Winicjusz Natoniewski, który jako kilkuletnie dziecko płonął w czasie pacyfikacji jego wsi, w wyniku czego do dziś ma zniekształconąpołowę twarzy. Pomimo starań nie otrzymał od Niemiec żadnego odszkodowania.

Opis (streszczenie): "Bóg wojny", cesarz Francuzów, Napoleon Bonaparte zwykł był mawiać, że "Wojsko maszeruje na brzuchu". Zaiste, o wielu klęskach i wielu zwycięstwach w historii świata zdecydowała kondycja żołnierza, to, czy był wypoczęty i najedzony przed bitwą. W naszej kulturze utarło się niestety przekonanie, że kuchnia wojskowa to nieśmiertelna grochówka. Niektórzy potrafią jeszcze jednym tchem wymienić "komiśniak", nie bardzo nawet najczęściej rozumiejąc, o czym mówią. Reportaż Grzegorza Gajewskiego zadaje kłam takiemu spłyceniu tematu żołnierskiej kuchni. Pokazuje kilka przykładów dań, które przez wieki pozwalały wojsku "maszerować na brzuchu", a potem jeszcze efektywnie walczyć... Program prezentuje trzy sytuacje, w których powstają trzy potrawy typowe dla dwudziestowiecznej wojskowej gastronomii. Są to: wojskowy krupnik sporządzony według polskiego przepisu z 1924 roku, austriacki "Kartofelngulash" znany choćby z "Przygód dobrego wojaka Szwejka" i wreszcie - kiełbasa po kawaleryjsku. Każde z dań przyrządzane jest przez specjalistów od kuchni wojskowej, a cały proces zostaje wpisany w zainscenizowane wydarzenia, w jakich mogły się one pojawiać w rzeczywistości. Kartoflany gulasz powstaje w austriackim forcie, gdzie na efekt kulinarnych zabiegów czeka załoga twierdzy. Polski krupnik posila żołnierzy strudzonych defiladą, jaka ma miejsce w związku z obchodami Święta Niepodległości. Kiełbasa po kawaleryjsku uświetnia obchodzony uroczyście w każdym pułku konnicy dzień św. Huberta. Prócz tak inscenizowanych scen w reportażu nie zabrakło komentarza historycznego autora książki o żołnierskiej kuchni, dr. Krzysztofa Mroczkowskiego. Uzupełnią go archiwalia pozyskane ze zbiorów prywatnych oraz zbiorów autora. Ilustrację muzyczną dopełnią utwory marszowe.

Opis (streszczenie): Spotkanie z Polakiem, który w 1939 roku miał 15 lat, mieszkał w centrum stolicy i był jej żywą częścią. Przeżył najtrudniejsze lata razem ze swoją umiłowaną Warszawą, skazaną przez wrogów na zagładę. Najważniejsze w życiu, aby się nie sprzeniewierzyć, nie dać złamać, żeby się nie ześwinić - mówi na podsumowanie swojego życia, które jest prawdziwą historią Polski. Mamy to szczęście, że żyją jeszcze nieliczni bohaterowie tamtych dni, słuchajmy ich, póki czas, bo są ostatnimi przedwojennymi Polakami.

Opis (streszczenie): Reportaż przedstawia historię Brygady Świętokrzyskiej - jedynej polskiej formacji wojskowej, która poszła na współpracę z okupantem hitlerowskim, a następnie dokonała ataku zbrojnego na swojego przysłowiowego sojusznika, wyzwalając obóz koncentracyjny w Holiszowie pod Pilznem.

Opis (streszczenie): Reportaż przywołuje z pamięci historii niezwykłe miejsce, z którym związane były losy polskich bohaterów harcerzy Szarych Szeregów. W Górkach Wielkich w Beskidzie Śląskim w końcu lat 30 przy znaczącym wsparciu Wojewody Śląskiego Michała Grażyńskiego powstała stanica ośrodka harcerskiego albo raczej Szkoła Instruktorska. Modernistyczne budynki zaprojektował, nie do końca doceniany dziś, a wart przypomnienia, architekt inżynier Bogdan Laszczka syn rzeźbiarza Konstantego Laszczki profesora krakowskiej ASP. Ośrodkiem Harcerskim, taką bowiem nazwę oficjalnie przyjęła Szkoła Instruktorska w Górkach Wielkich kierował, pomysłodawca jej powołania druh Aleksander Kamiński Kamyk. Swoje ostatnie wakacje spędzili tam Alek, Zośka i Rudy harcerze Szarych Szeregów, bohaterowie książki Aleksandra Kamińskiego Kamienie na szaniec. Z ośrodkiem związana jest historia setek polskich harcerzy i harcerek

Opis (streszczenie): I wojna światowa oczami 14 - letniej Anny Kuklik z Dębińska, 12 - letniej Elfriede Kuhry z Piły i innych osób cywilnych, z mocnym uwzględnieniem prywatnych zapisów żołnierzy.

Opis (streszczenie): Program zrealizowany przez Rafała Mierzejewskiego przedstawia historię nadania w 2015 roku 9. Pułkowi Rozpoznawczemu z Lidzbarka Warmińskiego, jako pierwszej jednostce WP, imienia Żołnierza Wyklętego mjr. Zygmunta Szendzielarza Łupaszki. Żołnierze i oficerowie jednostki wybrali na patrona Łupaszkę po kilku latach starań, a motrem i niejako ojcem chrzestnym jednostki jest żyjący jeden z ostatnich żołnierzy majora z 5. Wileńskiej Brygady AK, 95 - letni pan Józef Rusak mieszkaniec Lidzbarka. Film opowiada o walkach pana Józefa w czasie II wojny światowej i jego powojennych losach oraz historie i tradycję jednostki. Wyjaśnia, dlaczego akurat na tym terenie i dla tej jednostki najodpowiedniejszym patronem okazał się właśnie mjr Zygmunt Szendzielarz.

Opis (streszczenie): Akcja filmu dzieje się w kilku miejscach (Rzeszów, Strzyżów, Godowa, Kraków, Paryż, Sanlis, gdzie jest rodowa rezydencja żony profesora Rene Bouvier, i pod Paryżem). Film jest opowieścią o jednym z ojców światowej genetyki, biochemiku, profesorze, wieloletnim dyrektorze Instytutu Jacquesa Monoda w Paryżu (biologia molekularna), powojennym kurierze AK (przerzuty dokumentów i pieniędzy z Monachium do Warszawy), człowieku który przez czterdzieści lat był śledzony przez UB i SB oraz polski wywiad. Film przybliża sylwetkę Franciszka Chrapkiewicza.

Opis (streszczenie): Film będący formą mieszaną reportażu z materiałem stricte dokumentalnym. Opowiada o wydarzeniach, jakie miały miejsce latem 1944 r. w Arromanches - les Bains, w północnej Francji. Ta niewielka, normandzka miejscowość posłużyła w czasie inwazji aliantów jako sztuczny port. To właśnie w Arromanches wylądowała 4 sierpnia 1944 r. dywizja generała Maczka. Dziś plaża w Arromanches to jedno wielkie muzeum lądowania, czyli inaczej mówiąc muzeum "D - day". Choć całe normandzkie wybrzeże usłane jest aktualnie pamiątkami z tamtego czasu, to jednak tylko tu można zobaczyć świadectwo polskiego uczestnictwa w tej gigantycznej operacji.

Opis (streszczenie): Bohaterem filmu Aliny Czerniakowskiej jest sędzia Bogusław Nizieński. Bogusław Nizieński urodził się 2 marca 1928 roku w Wilnie. Jego ojciec, był oficerem Wojska Polskiego. Zarówno ojciec jak i matka byli prześladowani i więzieni przez władze PRL. Sędzia Nizieński podczas II wojny światowej był uczniem tajnych kompletów. Mając szesnaście lat, walczył w szeregach Armii Krajowej pod pseudonimem Sokół. Był łącznikiem komendanta obwodu. Jako żołnierz plutonu Władysława Koby brał udział w bitwach pod Szówskiem. W trakcie pięciodniowej bitwy o Jarosław był łącznikiem. Należał do Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW). Po wojnie ukończył studia w zakresie prawa i politologii na Wydziale Prawa, otrzymując najwyższe oceny. W czasie studiów uniwersyteckich działał w Zrzeszeniu "Wolność i Niezawisłość" (WiN). Był aktywnym sportowcem, grał w piłke nozną i hokeja na lodzie, oraz działaczem Akademickiego Związku Sportowego AZS w Krakowie. Jednocześnie uprawiał czynnie sport, który do dzisiaj jest jego wielką pasją. Grał w piłkę nożna i hokeja na lodzie. Po 1956 roku i politycznej odwilży, która wtedy nastąpiła, odbył aplikację sędziowską (1957 - 59). Do 1964 orzekał w wydziałach karnych sprawach kryminalnych. W latach 1971 - 1981 pracował w Ministerstwie Sprawiedliwości w departamencie nadzoru sądowego. Organizował w ministerstwie struktury Solidarności. Po 1981 został zmuszony do odejścia z ministerstwa, przeniesiony do Wydziału Karno - Rewizyjnego Sądu Wojewódzkiego w Warszawie. W 1985 zrzekł się stanowiska sędziego i przeszedł do pracy w prywatnej firmie "Unicum" na stanowisko radcy prawnego. Od lipca 1990 był sędzią Sądu Najwyższego, zasiadał w Izbie Karnej (przewodniczący Wydziału II). Przeszedł w stan spoczynku w 1998 roku. Jest kawalerem Orderu Orła Białego.

Opis (streszczenie): Reportaż poświęcony historii i odbudowie obserwatorium astronomicznego znajdującego się kiedyś na Kresach II Rzeczpospolitej. Wiosną 1935 roku na górze Czarnohora w Karpatach Wschodnich zebrano 1500 metrów sześciennych kamienia i rozpoczęto budowę drogi. Trudzili się przy tym miejscowi Huculi, wspierani przez polskich żołnierzy. Brukowana droga w ukraińskiej wsi Krasnyk, zbudowana przez wojsko polskie, służy tamtejszym mieszkańcom do dziś. Tak powstał jeden ze strategicznych projektów Rzeczypospolitej. W warunkach ówczesnej geoprzestrzeni i szerzenia się faszyzmu w Europie obserwatorium było niezwykle ważne, zwłaszcza na granicy Polski z Węgrami. Na szczycie góry, kilka metrów od obserwatorium znajdował się słup graniczny nr 16 polsko-czechosłowackiej granicy. A w pobliżu niedalekiej góry Stih stykały się granice trzech państw: Polski, Rumunii i Czechosłowacji. Budowlę nazywano popularnie Białym Słoniem, między innymi od śniegu, który ją szczelnie w zimie oblepiał. Krążyło wokół niej sporo mitów i legend. Że jest ważną siedzibą polskiego wywiadu (w rzeczywistości była tam tylko strażnica Korpusu Ochrony Pogranicza), że potężne lunety i teleskopy to tak naprawdę działa przeciwlotnicze... Po wojnie budowla niszczała. W roku 2013 ruszył kolejny, trzeci etap odbudowy przedwojennego obserwatorium astronomicznego na górze Pop Iwan w ukraińskich Karpatach. O tym opowiemy w reportażu dokumentalnym "Biały słoń patrzy w gwiazdy".

Opis (streszczenie): Reportaż opowiada historię powstawania pieśni "Czerwone maki na Monte Cassino". Przypomina emocje towarzyszące pisaniu tekstu, tworzeniu muzyki a także wrażenia towarzyszące pierwszym wykonaniom tego utworu. Czasy te wspomina, w unikalnym wywiadzie sprzed 25 - ciu lat, autor tekstu Feliks Konarski Ref - Ren. Swoimi wrażeniami z tamtych lat dzielą się również żyjący uczestnicy bitwy pod Monte Cassino. W filmie powracają niczym refren przypomnienia dziesiątków wykonań "Czerwonych maków na Monte Cassino". Zabieg ten pokazuje zarówno w warstwie dźwiękowej, obrazowej oraz emocjonalnej, jak ważne miejsce zajmuje ten utwór w polskiej historii i w naszej pamięci,

Opis (streszczenie): W roku 1946 do Polski przyjechał amerykański fotograf John Vachon. Miał z ramienia UNRRA dokumentować pomoc tej organizacji udzielanej Polsce. Zupełnie przypadkowo stał się świadkiem pacyfikacji Wąwolnicy, której dokonali 2 maja 1946 funkcjonariusze MO, UB i KBW. Był to odwet za, zdaniem bezpieki, sprzyjanie podziemiu. Pretekstemzaś był bojkot obchodów święta 1 Maja przez mieszkańców wsi. John Vachon oczywiście robi zdjęcia z pacyfikacji. Tego dnia pastwą płomieni padło: 101 domów mieszkalnych, 106 stodół, 121 obór, 120 chlewów i innych budynków. Zginęło trzech mieszkańców wsi, a szereg innych uległo cięższym lub lżejszym poparzeniom. Pacyfikacja wsi była przedmiotem niezależnego dochodzenia zleconego przez premiera Mikołajczyka, a wyniki śledztwa PSL już pod koniec maja, stały się podstawą do interpelacji poselskiej. Sprawa przez wiele lat była wyciszana. Fragmenty tej interpelacji Gazeta Wyborcza opublikowała dopiero w 1989 roku, ale do dziś niewiele osób wie o tej zbrodni. Prokuratura IPN, która ostatnio prowadziła śledztwo w tej sprawie, wykazała jednoznacznie, że wydarzenia w Wąwolnicy były zbrodnią komunistyczną. Niestety wiele ofiar i świadków tej zbrodni nie doczekało się nie tylko zadośćuczynienia materialnego, ale i moralnej satysfakcji. Przez wiele lat zdjęcia z pacyfikacji Wąwolnicy były solą w oku komunistów, zwłaszcza że wśród mieszkańców krążyła opowieść, że zrobili je Amerykanie. Jednym z tych, którzy badali ten amerykański ślad, był mieszkaniec Wąwolnicy i pasjonat historii, Sławomir Snopek, który jest narratorem filmu. Autorzy filmu przypominają tragiczną historię Wąwolnicy i przybliżają postać Johna Vachona.

Opis (streszczenie): Film opowiada o mniej lub bardziej znanych szpiegach PRL i ich metodologii działania. Znajdzie się w nim miejsce na historię szablisty wszech czasów, Jerzego Pawłowskiego, szpiegów doskonałych w spódnicy, czyli przypadek Alice Kraffczyk i postacie wtórników. Nie bez humoru pokazane zostaną osobliwe metody szkolenia, techniki kamuflażu, a także perypetie tajnych raportów, chowanych w atrakcyjnych paczkach z Zachodu, notorycznie rozkradanych na poczcie i w urzędach celnych.

Opis (streszczenie): Filmowa opowieść Urszuli Dembińskiej - Nowakowskiej o historii radiofonii studenckiej, która rozpoczęła się w latach 50. , kiedy powstawały miasteczka studenckie. Początkowo były to radiowęzły, z czasem półprofesjonalne stacje radiowe rozsiane po całej Polsce. Z radiofonii studenckiej wyrośli znani dzisiaj radiowcy, którzy wspominają swoją pracę w stacjach studenckich.

Opis (streszczenie): W reportażu przedstawiono historię i dzień dzisiejszy Łużyczan. Łużyczanie to mały naród słowiański zamieszkujący głownie wschodnie Niemcy. Z Polakami związani od wieków, nigdy jednak nie znaleźli się w granicach Rzeczpospolitej, poza krótkim okresem w XI wieku. Zarówno po pierwszej, jak i po drugiej wojnie światowej czynili bezskuteczne starania, aby znaleźć się w granicach Polski. Kilka gmin po zachodniej stronie Nysy Łużyckiej znalazło się w granicach RP. Wielu Łużyczan przed i po wojnie studiowało w Polsce, działały tu i działają stowarzyszenia łużyckie. W czasie wojny wielu Łużyczan było represjonowanych, wielu też pomagało polskim jeńcem. Przed wojną wielu Łużyczan współpracowało z polskim wywiadem. Tak się złożyło, że jedna z najkrwawszych bitew z udziałem Polaków podczas drugiej wojny światowej miała miejsce pod Budziszynem - stolicą Łużyc. Do dzisiaj Łużyczanie opiekują się polskimi grobami. Przewodnikiem po dawnych dziejach i współczesności jest m.in. dr Piotr Pałys - przewodniczący stowarzyszenia Polsko - Serbołużyckiego PRO LUSTITIA oraz autor książek i artykułów o problematyce łużyckiej.

Opis (streszczenie): Film opowiada o losach prawie dziś stuletniego Emila Mentla, podchorążego Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, oficera 8. Pułku Ułanów i 1. Pułku Szwoleżerów. Porucznik Mentel po klęsce wrześniowej wyruszył na następną wojnę, pokonując samotnie góry na nartach, zbiegł w 1940 roku na Węgry, a stamtąd powędrował do Syrii, gdzie odtwarzały się polskie oddziały. Jako jeden z pierwszych kawalerzystów tworzonego Pułku Ułanów Karpackich trafia następnie ze swą jednostką do Afryki, gdzie walczy w obronie Tobruku. Kolejna jego wojenna podróż wiedzie na front włoski. Za walki pod Monte Cassino Mentel otrzymuje krzyż Virtuti Militari. Walczy pod Anconą, Pesaro i Bolonią. Powojenne losy mjr. Mentla komplikują się, kiedy decyduje o pozostaniu w Anglii, by następnie wyjechać do Rodezji jako farmer. W ogarniętym wojną kraju walczy i on, uzbrajając pracujących na jego farmie Murzynów. Po klęsce osiada w Sacramento w Kalifornii i podejmuje starania o powrót do kraju, kiedy demokratyczne przemiany w Polsce stają się faktem. Film w finale opowiada o ostatniej walce Emila Mentla o zwrot własności i możliwość uzyskania spokojnego kąta w ojczyźnie.

Opis (streszczenie): Mapa bitew i potyczek powstania styczniowego to ponad 1300 krwawych punktów - płonących od Rusi, przez Królestwo Polskie, po Litwę i Żmudź. Mapa zdarzeń Powstania to ponad 1300 głębokich blizn w duszy narodu. To również tyle samo obywatelskich zobowiązań, byśmy pamiętali - taką syntetyczną myślą skwitować można treść reporterskiego zapisu z uroczystości, jakie odbyły się 21 czerwca 2015 roku we wsi Częstoborowice, miejscowości wielce ważnej w dziejach powstańczej legendy. Narracja opowieści postępować będzie dwoma ścieżkami. Pierwsza to dzisiejszy pomnik, jego inicjatorzy i twórcy w odświętnym zgromadzeniu, podpisanie aktu erekcyjnego i odsłonięcie monumentu, chwila wspólnej zadumy nad mogiłą 107 bohaterów. A w tle owo sławne "wczoraj" i śledztwo historyczne z bardzo mizernym zasobem źródeł. Przy ogromnej mnogości powstańczych zdarzeń historyk ma problemy ze wszystkim - z faktami, datami, topografią. I dokładnie tak jest w przypadku Częstoborowic. Funkcjonują zamiennie obok siebie pojęcia - bitwy i rzezi częstoborowickiej, literatura wymienia dwie daty, a topografia pola walki, to nierozwiązywalny na razie rebus. Streścimy - przy wsparciu eksperta, profesora Eugeniusza Niebelskiego - swego rodzaju stan badań i sformułujemy postulaty badawcze na przyszłość. Jesienią, po żniwach, zamierzamy pod Częstoborowice wrócić i przeprowadzić tutaj badania archeologiczne pola bitwy. Na razie zaś czujemy satysfakcję z mocnego powrotu zatartej nieco już lokalnej pamięci.

Opis (streszczenie): Prawdziwą mekką dla myśliwych było Skole - miasteczko powiatowe leżące na kresach II RP. Do dziś na jego przedmieściach zachował się fascynujący urodą pałac, niestety obecnie to prawie ruina i wszystko wskazuje, że lata świetności ma już bezpowrotnie za sobą. Ale jeszcze w latach 30. XX wieku pałac lśnił czystością i bogactwem, tętnił życiem międzynarodowego towarzystwa z najwyższej półki. Skole w Bieszczadach Wschodnich, otoczone górami i bujnymi lasami, przecięte rzeką Opór, jest jedną z najpiękniej położonych miejscowości w Karpatach. Przyjechać do Skolego na polowanie organizowane przez barona to dla myśliwego było wyjątkowe święto. Przyjeżdżali tam również rzeźbiarze i malarze, jak choćby Tomasz Dykas - autor pomników lwowskich, w tym na Łyczakowie, malarka Zofia Albinoska, która tam namalowała portret Staffa. Nie brakowało profesorów Politechniki Lwowskiej, chemików i mechaników zaprzyjaźnionych z Wacławem Wolskim, który w tym czasie prowadził wielkie wiercenia w Schodnicy i Borysławiu w poszukiwaniu ropy naftowej. Przyjeżdżał tam również Lucjan Tatomir - wybitny pedagog, publicysta, globtroter, autor poczytnej książki "Ferie Alpejskie". Skole ma w historii polskiego harcerstwa znaczące miejsce, bo tam nad rzeką Opór, i w lasach Groedlów polscy skautowe po raz pierwszy wdrażali swój program ideowy: hartować charaktery w praktyce. Był wśród nich młodziutki skaut Melchior Wańkowicz, który po latach z rozrzewnieniem wspominał, jak z kolegami przy trzaskającym i sypiącym iskrami ognisku śpiewał niosącą się echem po skolskich lasach pieśń "Płonie ognisko i szumią knieje. Drużynowy jest wśród nas".

Opis (streszczenie): Edyta Maksymowicz opowiada o losach ludzi uwiecznionych na fotografiach zdeponowanych w Wilnie w Litewskim Archiwum Historycznym. Trzy albumy pochodzące z połowy XIX wieku zawierają w sumie 800, tak niezwykłych fotografii, że trafiły one na Listę Światowego dziedzictwa Kultury UNESCO. Fotografie te powstały na zlecenie słynnego generała Murawiowa Wieszaciela, w czasach, kiedy koszt jednego zdjęcia równał się wartości konia. Generał w taki sposób postanowił uwiecznić katów i ofiary represji, które prowadził po powstaniu styczniowym na Litwie.