Niezwykłe historie Biało - Czerwonych godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): Bronisław Czech, najwszechstronniejszy polski narciarz okresu międzywojennego. Trzykrotny olimpijczyk (1928, 1932, 1936) w różnych narciarskich specjalnościach. Znakomity taternik (wytyczył wiele nowych szlaków w Tatrach). Także szybownik, lekkoatleta, żeglarz, trener i nauczyciel. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 roku. W 1940 roku aresztowany przez gestapo, zagłodzony zmarł w Oświęcimiu w 1944 roku.

Opis (streszczenie): Jan Mulak, rodowity warszawiak, nie był wybitnym sportowcem, choć przed wojną należał do krajowej czołówki średniodystansowców. Był też dziennikarzem i czołowym działaczem Polskiej Partii Socjalistycznej. Po wojnie proponowano mu wysokie stanowiska polityczne, ale on wolał zostać trenerem. I został trenerem wybitnym. Uważany za twórcę słynnego Wunderteamu, cudownej polskiej drużyny lekkoatletycznej z wieloma gwiazdami światowego formatu. Pracował też w Algierii tworząc zręby lekkiej atletyki na wysokim poziomie w kilku krajach afrykańskich. Po zakończeniu pracy trenerskiej działał politycznie, był posłem na Sejm, marszałkiem seniorem, pisał książki.

Opis (streszczenie): Program podsumowujący najważniejsze wydarzenia sportowe minionego tygodnia - potórka wydania z poprzedniego dnia.

Opis (streszczenie): Urodzony w 1946 roku w Świebodowie k. Milicza, polski kolarz wszechczasów. Mistrz i wicemistrz świata w wyścigach indywidualnych wśród amatorów, dwukrotny srebrny medalista olimpijski w jeździe drużynowej, czterokrotny zwycięzca Wyścigu Pokoju, później trener i działacz. Prowadził reprezentację na igrzyskach olimpijskich w Seulu, gdzie polska drużyna zdobyła srebrny medal. Laureat Nagrody Fair Play UNESCO, dwukrotny zwycięzca plebiscytu na najlepszych polskich sportowców, drugi (za Ireną Szewińską w plebiscycie na najlepszych sportowców XX wieku. Po wypadku w wyścigu dla amatorów w Kolonii sparaliżowany. Przeżywał wiele osobistych dramatów. Zmarł 1 lutego 2021 roku, pochowany w rodzinnym grobie w parafii w Wierzchowicach k. Milicza.

Opis (streszczenie): Celem cyklu jest przybliżenie sylwetek wybitnych polskich sportowców, którzy byli zarazem wielkimi polskimi patriotami, czasem oddając życie za Ojczyznę. Bohaterką odcinka jest Elżbieta Krzesińska (1934 - 2015). Nazywana była Złotą Elą, a to z tej racji, że na igrzyskach olimpijskich w Melbourne w 1956 roku zdobyła złoty medal w skoku w dal. Cztery lata później, w Rzymie, została wicemistrzynią olimpijską. Była też rekordzistką świata w tej lekkoatletycznej konkurencji. Urodzona 11 listopada, 26 lat po odzyskaniu przez Polską niepodległości zawsze twierdziła, że data urodzenia szczególnie ją zobowiązuje do umiłowania Ojczyzny, wykazywania się patriotyzmem. Była niezwykle uzdolniona sportowo, jako kilkunastoletnia dziewczyna zawsze zostawiała w tyle swojego brata i kolegów na Młocinach, gdzie się urodziła i wychowywała. Szczególną traumę w okresie okupacji wywołał u niej bestialski mord Niemców na człowieku, któremu kazano wykopać głęboki dół, po czym wrzucono do niego granat, rozrywając człowieka na strzępy. Podczas Powstania Warszawskiego, gdy miała niespełna 10 lat, z rodzicami i braćmi wyjechała z Warszawy, a gdy po Powstaniu wrócili na Młociny, okazało się, że jej rodzinny dom legł w gruzach. Ojciec z braćmi ruszył więc na Ziemie Zachodnie, zatrzymując się ostatecznie w Elblągu. Po pewnym czasie dołączyła do nich Ela z mamą. W Elblągu kończyła więc szkołę podstawową, a gdy groziła jej dwójka z wuefu i nauczyciel zarządził dla niej sprawdzian, okazało się, że ma niesamowity talent lekkoatletyczny. Po krótkim czasie skakała na poziomie reprezentantek Polski. Wysłano ją na igrzyska olimpijskie 1952 roku do Helsinek. Do legendy przeszedł tam jej skok, który powinien dać jej drugie miejsce i srebrny medal. Doszło wtedy do niezwykle kontrowersyjnej decyzji sędziów, którzy zmierzyli ten skok do śladu, jak pozostawił na piasku jej długi warkocz, kradnąc w ten sposób Krzesińskiej ok. 60 centymetrów. Zawsze była rogatą duszą, przeciwstawiając się często trenerom i działaczom służbistom, ślepo wykonującym polecenia partyjne. Często i ciągle podkreślała swoje niezależne poglądy, za co spotykały ją czasem nieprzyjemności. Trenując i startując w najważniejszych zawodach, skończyła stomatologię na Akademii Medycznej w Gdańsku. Przez wiele lat pracowała w dwóch rolach: dentystki i trenerki.

Opis (streszczenie): Celem cyklu jest przybliżenie sylwetek wybitnych polskich sportowców, którzy byli zarazem wielkimi polskimi patriotami, czasem oddając życie za Ojczyznę. Bohaterem odcinka jest Ryszard Parulski (1938 - 2017). Warszawiak z dziada pradziada, urodzony i wychowany na Starym Mieście, przy Zakroczymskiej. Mając 6 lat, przeżył niezwykłą traumę. Na Jego oczach zginęła w Powstaniu Warszawskim pod walącymi się gruzami matka. Ojciec, wywieziony po kampanii wrześniowej na Syberię, szczęśliwie dostał się do Armii gen. Andersa, przechodząc z nią cały szlak bojowy. Ranny pod Monte Cassino, zakończył wojnę w Bolonii, ale do kraju wrócił po tułaczce i politycznych wątpliwościach w 1947 roku. Do tego czasu małego Ryszarda wychowywała ciotka. Po skończeniu szkoły podstawowej wysłano go do zawodowej szkoły optycznej na Grochowie, gdzie zdobył zawód szlifierza szkła. Jego ambicje były jednak o wiele większe. Pracując w PZO, ukończył wieczorowe liceum ogólnokształcące i za pierwszym razem dostał się na prawo na UW. Jednocześnie trenował szermierkę, marzenie swojego dzieciństwa, w klubie Marymont, któremu pozostał wierny do końca sportowej kariery. Był niezwykle utalentowanym i wszechstronnym szermierzem. Jako jedyny szermierz na świecie zdobył tytuły mistrza świata we wszystkich trzech broniach. Dwukrotny medalista olimpijski. Po skończeniu prawa i aplikacji został wybitnym adwokatem. Jednocześnie cały czas działał w sporcie. Niezwykle wrażliwy na ludzką krzywdę i nieszczęścia. powołał do życia Fundację Gloria Victis, której od początku do końca był prezesem. Fundacja pomogła wielu byłym sportowcom, których dotknęło nieszczęście lub zwyczajna bieda. Powołał do życia Towarzystwo Olimpijczyków Polskich, którego od powstania do samej śmierci był prezesem, będąc jednocześnie wiceprezesem Polskiego Komitetu Olimpijskiego. W 1992 roku zrodził mu się pomysł zorganizowania letnich igrzysk olimpijskich 2012 roku w Warszawie. Do tej idei przekonał swojego przyjaciela, niegdyś wybitnego szablistę i znakomitego architekta, prof. Wojciecha Zabłockiego. Wspólnie opracowali szczegółowy projekt igrzysk olimpijskich w Warszawie, którego osią miała być Wisła. Niestety, ta idea nie spotkała się z wyraźną aprobatą władz Warszawy i kraju. Zmarł w wieku 78 lat, jest pochowany na Powązkach.

Opis (streszczenie): Barbara Grocholska - Kurkowiak, ur. w 1927 roku w Warszawie, od 1945 roku mieszka w Zakopanem. 25 - krotna mistrzyni Polski narciarstwie alpejskim, dwukrotna olimpijka, uczestniczka Powstania Warszawskiego (ps. Kuczerawa), trenerka, poetka. Pochodzi z niezwykłej rodziny. Ojciec, pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, w 1926 roku był adiutantem Marszałka Józefa Piłsudskiego, matka - Barbara pochodziła z książęcego rodu Czetwertyńskich. Urodziła dziesięcioro dzieci, siedmiu synów i trzy córki (Barbara była najstarszą z córek). W Powstaniu Warszawskim ojciec Barbary Grocholskiej - Kurkowiakowej był dowódcą obwodu na Mokotowie, matka pracowała w szpitalu powstańczym, 17 - letnia Barbara była sanitariuszką, w Powstaniu walczyli trzej najstarsi jej bracia. Po wojnie ze względu na astmę znalazła się w Zakopanem, gdzie podczas nauki w Liceum Gospodarczym zaczęła się uczyć jazdy na nartach. Olbrzymi talent sprawił, że już w 1950 roku znalazła się w kadrze Polski, a w 1952 roku wystartowała na zimowych igrzyskach w Oslo, będąc najlepszą z Polek. Powtórzyła ten wyczyn na igrzyskach w 1956 roku w Cortina d’Ampezzo. Po zakończeniu kariery i skończeniu studiów trenerskich prowadziła kadręPolski juniorów, pracowała też jako instruktorka jazdy na nartach, pisała wiersze, za co Polski Komitet Olimpijski uhonorował ją Wawrzynem Olimpijskim. Laureatka prestiżowych nagród.

Opis (streszczenie): Stanisław Królak, legendarny kolarz, zwycięzca Wyścigu Pokoju 1956 roku. Następnie zdyskwalifikowany za to, że uczestniczył w pokazowych wyścigach w różnych miastach Polski. Do formy z 1956 roku już nie powrócił, choć bardzo tego pragnął. Sylwetka wspaniałego kolarza, ale także opowieść o Wyścigu Pokoju - imprezie tak sportowej, jak i wielce propagandowej, którą jednak żyła cała Polska.

Opis (streszczenie): Barbara Grocholska - Kurkowiakowa, po wojnie znakomita narciarka, dwukrotna olimpijka, 25 - krotna mistrzyni Polski w konkurencjach alpejskich, pochodziła z niezwykle patriotycznej rodziny. Jej ojciec, hr. Adam Grocholski, pułkownik dyplomowany, w swoim czasie adiutant Marszałka Józefa Piłsudskiego, podczas powstania warszawskiego był dowódcą obwodu na Mokotowie, matka Barbara z d. Czetwertyńska pracowała w szpitalu powstańczym, w powstaniu walczyli trzej ich synowie, a Barbara juniorka, mając lat 17, była sanitariuszką. Szczęśliwie powstanie wszyscy przeżyli. W tym materiale pani Barbara Grocholska - Kurkowiakowa (rocznik 1927) opowiada o swoim udziale w powstaniu warszawskim. O pracy sanitariuszki, o przedzieraniu się kanałami z Mokotowa do Śródmieścia, o obozie przejściowym w Pruszkowie i szczęśliwym wydostaniu się z tego obozu.

Opis (streszczenie): Nieco w cieniu Haliny Konopackiej, która na igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie zdobyła złoty medal w rzucie dyskiem, pierwszy w historii dla Polski, wielkie sukcesy odnieśli jeźdźcy, którzy zdobyli srebrny medal w konkursie drużynowym skoków oraz brązowy we Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Najbardziej wszechstronnym był Michał Antoniewicz, który startował w obu konkurencjach. W konkursie skoków poza nim wystąpili Kazimierz Szosland i Kazimierz Gzowski, a w WKKW Józef Trenkwald i Karol Rómmel. Najbardziej niezwykłą postacią był z pewnością Karol Rómmel, brat generała Juliusza, który był znakomitym znawcą koni. Sam uczestniczył też w wyścigach, których wygrał ponad 200.

Opis (streszczenie): Najwybitniejszy tenisista stołowy w polskiej historii tej dyscypliny, choć nigdy nie został mistrzem świata ani nawet mistrzem Europy (trzykrotnie był wicemistrzem). Wygrał m.in. Puchar Świata i prestiżowy turniej TOP - 12. Wyprowadził w Polsce tenis stołowy ze świetlic na salony. Niezwykle lubiany i szanowany na całym świecie. Nieformalny lider światowych tenisistów stołowych. Założyciel i przewodniczący związku tenisistów stołowych. Zmarł przedwcześnie na raka płuc, choć prowadził zawsze niezwykle higieniczny tryb życia..

Opis (streszczenie): Mistrz olimpijski z Tokio, brązowy medalista olimpijski z Rzymu, człowiek o niezwykłym życiorysie, który w najbliższych dniach (22 września) skończy 81 lat. Obydwa programy byłyby realizowane w Bielsku - Białej, a program o Marianie Kasprzyku dodatkowo na Jasnej Górze w Częstochowie.

Opis (streszczenie): Wojciech Zabłocki - wybitny szablista, uczestnik czterech igrzysk olimpijskich. Cudowne dziecko polskiej szermierki. Trzykrotny medalista olimpijski. Wybitny architekt, profesor. Projektant wielu znanych budowli sportowych w kraju i za granicą. Wspólnie z Ryszardem Parulskim inicjator wielu niezwykłych przedsięwzięć.

Opis (streszczenie): Program przedstawia dwóch znakomitych pięściarzy pierwszych po II wojnie polskich medalistów olimpijskich. Obaj pochodzili z Trójmiasta. Aleksy Antkiewicz jako młody chłopiec znalazł się z rodziną w Gdyni i jeszcze przed wojną próbował sił w boksie. Po wojnie pod okiem Feliksa Stamma robił szybkie postępy i na igrzyskach 1948 roku w Londynie zdobył pierwszy po wojnie medal dla Polski. Na kolejnych igrzyskach, w 1952 roku w Helsinkach zdobył medal srebrny. Rodzice Zygmunta Chychły przed wojną mieszkali w Wolnym Mieście Gdańsku i Zygmunt, podobnie jak Aleksy, z boksem zetknął się jeszcze przed wojną. Przymusowo wcielony do Wehrmachtu zdezerterował i walczył w Armii gen. Andersa. Na igrzyskach olimpijskich w Helsinkach zdobył złoty medal, pierwszy złoty medal olimpijski dla Polski. Dwukrotnie był mistrzem Europy (1951, 1953). Obaj po zakończeniu kariery byli trenerami.

Opis (streszczenie): Kazimierz Glabisz, wybitny działacz sportowy, prezes Polskiego Komitetu Olimpijskiego w latach 1928 - 1945, prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej oraz Związku Polskich Związków Sportowych. Pochodził z niewielkiego miasteczka Odolanów k. Ostrowa Wielkopolskiego. Znakomicie wykształcony. Uczestnik Powstania Wielkopolskiego i wojny 1920 r. Niezwykle ciekawa i zasłużona dla polskiego sportu osoba. Od czasu wojny przebywał na emigracji w Anglii.

Opis (streszczenie): Józef Schmidt pochodził z typowo śląskiej rodziny przed wojną mieszkającej na terenie III Rzeszy. Ojciec wcielony do Wehrmachtu zginął już na początku wojny, a matka postanowiła razem z dziećmi zostać po wojnie w Polsce, choć wszyscy mówili po niemiecku. Józef za namową starszego brata, Edwarda, który był reprezentantem Polski w sprincie, zaczął trenować sprint, skok w dal i trójskok, w którym okazał się niezwykłym talentem. W 1958 roku w Sztokholmie został mistrzem Europy, przed igrzyskami 1960 roku ustanowił niezwykły jak na tamten czas rekord świata 17.03, a na igrzyskach w Rzymie zdobył złoty medal. Ciągle nękany poważnymi kontuzjami, ledwo co wyleczony po ciężkiej operacji, w 1964 roku zdobył drugi złoty medal olimpijski. Po zakończeniu kariery wyjechał z rodziną do Niemiec, ale po zmianach ustrojowych wrócił do Polski i osiedlił się na Pomorzu, w okolicy Drawska Pomorskiego.

Opis (streszczenie): Celem cyklu jest przybliżenie sylwetek wybitnych polskich sportowców, którzy byli zarazem wielkimi polskimi patriotami, czasem oddając życie za Ojczyznę. Bohaterem odcinka jest Stanisław Marusarz (1913 1993). Był wybitnym sportowcem, wicemistrzem świata z 1938 roku w skokach narciarskich, czterokrotnym olimpijczykiem (dwukrotnie przed wybuchem wojny i dwukrotnie po wojnie). Rekordzistą świata w długości skoku. Laureatem plebiscytu Przeglądu Sportowego (1938) na najlepszego polskiego sportowca. Niezwykłą postacią, wielkim polskim patriotą. Po agresji Niemiec na Polską chciał ochotniczo wstąpić do wojska, ale jego prośbę odrzucono. Niemal natychmiast po zajęciu Polski przez hitlerowców zaangażował się w działalność konspiracyjną. Podporucznik Armii Krajowej. Był kurierem na trasie Zakopane - Budapeszt, przeprowadzając ludzi i przerzucając prasę konspiracyjną oraz pieniądze. Dwukrotnie aresztowany przez słowacką straż graniczną, dwukrotnie uciekł. Druga ucieczka z celi śmierci więzienia przy Montelupich w Krakowie była niezwykle brawurowa. Ponownie przedostał się na Węgry, gdzie szkolił tamtejszych narciarzy. Jednocześnie sam trenował. Po wojnie, jeszcze jako czynny zawodnik, a jednocześnie trener, przez dwa lata organizował sport narciarski w Karpaczu. Następnie wrócił do swojego Zakopanego, udzielając się na różnych polach. Niezwykle długo był też czynnym skoczkiem. Zmarł 29 października 1993 roku, na zawał serca, wygłaszając mowę pożegnalną podczas pogrzebu jednego ze swych przyjaciół i dowódcy z AK, profesora UJ, Wacława Felczaka, na zakopiańskim cmentarzu Na Pęksowym Brzyzku, gdzie został pochowany, w pobliżu swej siostry, Heleny, narciarki i konspiratorki, rozstrzelanej przez Niemców.

Opis (streszczenie): Zmarły w 2014 roku Zbigniew Pietrzykowski, uznany jest za najlepszego polskiego boksera w historii, trzykrotny medalista olimpijski i czterokrotny mistrz Europy.

Opis (streszczenie): Celem cyklu jest przybliżenie sylwetek wybitnych polskich sportowców, którzy byli zarazem wielkimi polskimi patriotami, czasem oddając życie za Ojczyznę. Bohaterem odcinka jest Eugeniusz Lokajski (1908 - 1944), warszawiak z krwi i kości. Ukończył gimnazjum im. Mikołaja Reja, studiował w Wyższej Szkole Handlowej, jednocześnie pracując jako urzędnik w VIII Komisariacie Policji. Po roku zrezygnował się studiów ze względu na trudną sytuację materialną (ojciec zmarł, matka nie była w stanie utrzymać rodziny). Powołany do wojska, odbył służbę w Szkole Podchorążych w Zambrowie, kończąc ją z pierwszą lokatą (na 104 elewów) i znakomitą opinią. Po powrocie z wojska ukończył CIWF (obecny (obecny AWF) i do wybuchu wojny pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w gimnazjum, którego był absolwentem. Lekkoatletykę zaczął uprawiać stosunkowo późno, w 1924 roku zapisując się do klubu Warszawianka, gdzie był klubowym kolegą Janusza Kusocińskiego. Uprawiał kilka dyscyplin, ale największe sukcesy osiągnął w rzucie oszczepem. Ustanowiony przez niego 31 maja 1936 roku rekord Polski 73, 27 był trzecim wynikiem w historii tej konkurencji, najlepszym rezultatem na świecie przed igrzyskami i stawiał go w gronie głównych faworytów igrzysk w Berlinie. W olimpijskim konkursie, podczas rozgrzewki doznał bolesnej kontuzji barku i w zawodach zajął siódme miejsce (prasa, nie znając szczegółów, pisała, że zawiódł). W efekcie w 1937 roku zakończył sportową karierę. W kampanii wrześniowej 1939 roku był dowódcą plutonu w 35. Pułku Piechoty. Dostał się do sowieckiej niewoli, z której szczęśliwie zbiegł i przedostał się do Warszawy. Uczestniczył w tajnym nauczaniu jako wykładowca. Jednocześnie w mieszkaniu swojej matki urządził tajny zakład fotograficzny. W styczniu 1944 roku został zaprzysiężony jako żołnierz Armii Krajowej, porucznik Brok. W powstaniu warszawskim był oficerem łącznikowym sztabu uprawnionym do noszenia i używania aparatu fotograficznego i filmowego. Od 30 sierpnia dowodził plutonem Koszty. Brał udział w wielu brawurowych akcjach. Wykonał około trzech tysięcy zdjęć i filmów z powstania. Zginął 25 września pod murami kamienicy przy Marszałkowskiej 129.