Pan od muzyki godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): Remake filmu Jeana Dreville’a z 1945 r. "La Cage aux rossignols", uhnorowany dwoma Cezarami i dwiema nominacjami do Oscara za muzykę i dźwięk. "Pan od muzyki" stał się we Francji wielkim wydarzeniem artystycznym, odniósł również sukces kasowy: obejrzało go 8, 5 mln Francuzów. Opowiedziany w sposób tradycyjny, może nawet nieco staromodny, ma jednak w sobie nieodparty urok i wdzięk, zachwyca i wzrusza. Chociaż pokazuje ponurą rzeczywistość szkoły z internatem dla trudnej młodzieży w latach 40. XX w. , to jego wymowa jest bardzo budująca. Całość przepaja wspaniała muzyka, słusznie chwalona i nagradzana. Jeśli dodać do tego znakomite kreacje aktorskie, zwłaszcza Gerarda Jugnota jako tytułowego pana od muzyki: ciepłego, nieśmiałego, pełnego dobrej woli, trochę zagubionego i samotnego, a zarazem zdecydowanego w działaniu i mającego własne zdanie, nic dziwnego, że debiutanckie dzieło Christophe’a Barratiera na długo zapada w pamięć. I tylko trudno oprzeć się wrażeniu, że z dzisiejszego punktu widzenia nawet najtrudniejsze "przypadki" w szkole lat 40. wydają się łagodnymi barankami. Film ma formę rozbudowanej retrospekcji. Dwóch mężczyzn ok. sześćdziesiątki, dawnych wychowanków zakładu dla trudnej młodzieży Fond de l’Etang w Owernii, spotyka się po 50 latach, aby przeczytać dziennik pisany przez ich wychowawcę, Clementa Mathieu, w czasach, gdy pracował on w tym zakładzie. Pod wpływem lektury ożywa przeszłość, wracają wspomnienia. Clement Mathieu pojawia się w szkole z internatem w styczniu 1949 r. Niewysoki, łysawy grubasek o twarzy dziecka, niespełniony muzyk, który nigdy nie zrobił kariery, ma teraz pełnić rolę wychowawcy dla sześćdziesięciu podopiecznych, wśród których są zarówno Bogu ducha winne sieroty wojenne, jak i chłopcy sprawiający faktyczne kłopoty wychowawcze: drobni złodzieje, notoryczni uciekinierzy z domu itp. Szkołą kieruje stosujący brutalne metody dyrektor Rachin, wyznający żelazną zasadę "akcja - reakcja", co w praktyce oznacza, że każdy występek musi zostać surowo ukarany: pobytem w karcerze, zakazem odwiedzin, sprzątaniem pomieszczeń szkolnych, karą cielesną, a co najmniej złośliwym, upokarzającym komentarzem. W skrajnych przypadkach takie działania doprowadzają nawet do tragedii i już pierwszego dnia swojej pracy Mathieu dowiaduje się o uczniu, który popełnił samobójstwo. To jeszcze bardziej wzmaga jego opór wobec metod dyrektora. Nie mogąc jednak otwarcie mu się przeciwstawić, Mathieu próbuje sposobem złagodzić stan wiecznej wojny podjazdowej między uczniami i ciałem pedagogicznym. Przekonuje chłopców, że nie jest ich wrogiem, stara się powściągać ich agresję. Uzyskuje też od Rachina zgodę na prowadzenie chóru, chociaż sam nie jest pewien, jaki będzie wynik tego eksperymentu. Szybko przekonuje się, że muzyka rzeczywiście łagodzi obyczaje. Zajęci próbami chóru chłopcy mają mniej czasu na łobuzowanie, a gdy nieskładne pobekiwanie zaczyna nabierać harmonii, wspólny śpiew staje się dla nich przyjemnością. Jeden z nich, szczególnie krnąbrny Morhange, okazuje się nawet obdarzony wielkim talentem. Mathieu stara się odtąd zrobić wszystko, by nakłonić go do szlifowania wrodzonych umiejętności. Pojawienie się w szkole nowego ucznia, Mondaina, uważanego za ociężałego umysłowo i mającego skłonności socjopatyczne, na pewien czas mocno zachwiewa wewnętrznym światem zakładu. Skutki pobytu Mondaina w szkole odczuje też na własnej skórze pan od muzyki.