Pałace i rezydencje Lubelszczyzny godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): Wzniesiony przez bpa Henryka Firleja w XVII w stanowi wyjątkowy w skali kraju przykład siedziby magnackiej i fortalicium w typie palazzo in fortezza. To kluczowy element kompozycji urbanistycznej i krajobrazu kulturowego Czemiernik.

Opis (streszczenie): Króluje to przepych, klasa i elegancja. Właściciel marzył o malarskim panteonie chwały, przedstawiającym najważniejsze sceny polskiej historii, przeplecione z rodowymi obrazami. W czasie świetności pałacu, jego ściany zdobiło około 1000 malowideł. Pałac w Kozłówce to jedna z najlepiej zachowanych rezydencji magnackich w Polsce. Oddana do użytku w 1742 roku, już pod koniec XVIII wieku przeszła w ręce Zamoyskich. Konstanty Zamoyski wraz z żoną Anielą Potocką, nowi właściciele Kozłówki, zainwestowali sporo wysiłku i funduszy w rozbudowę obiektu, nadając nowy charakter i niewątpliwy splendor temu miejscu. Do pałacu dobudowano teatralnię, w której miano wystawiać rodzinne przedstawienia, zdobioną kaplicę, oficynę dla gości, tarasy i dwie wieże. Te ostatnie, oprócz roli architektonicznej, pełniły też zadanie użytkowe, służąc jako wieże ciśnień. Skoro pałac w Kozłówce miał służyć za całoroczną rezydencję, należało zadbać o ogrzewające i niezwykle ozdobne piece kaflowe, które robią wrażenie również na współczesnych gościach. Nawet pałacowe podłogi z dwubarwnych dębowych listw zasługują na wzmiankę - ciemniejszy kolor listw osiągnięto, mocząc deski w specjalnym roztworze przez 100 lat! We wnętrzach, które zachowały autentyczny wystrój z przełomu XIX wieku i XX wieku, w tym: neobarokowe i neoregencyjne plafony, piece z miśnieńskich kafli, marmurowe kominki, dębowe parkiety, zgromadzona jest również niezwykła kolekcja malarstwa (przeważają portrety rodzinne oraz kopie arcydzieł malarstwa europejskiego), mebli, rzeźb, luster, kobierców, porcelany, złoconych brązów i sreber, które swego czasu stanowiły dawne wyposażenie pałacu.

Opis (streszczenie): Tradycja podlaska mówi, że to właśnie tutaj Adam Naruszewicz opracował tezy do Konstytucji 3 Maja i tutaj przepowiedział upadek i niewolę Rzeczypospolitej. Legenda głosi, że zamek na wzgórzu łączyło z grotą podziemne przejście, a duch Adama Naruszewicza nadal spaceruje ukrytą drogą, by w świątyni dumania rozmyślać nad losami Polski. Janów Podlaski pojawił się na kartach historii w 1423 roku. Nazywał się wówczas Porchów i został podarowany łuckiemu kościołowi katedralnemu przez litewskiego księcia Witolda. W 1465 Porchów uzyskał prawa miejskie i od imienia ówczesnego biskupa Jana (Łosowicza) przyjął nazwę Janów, z dodatkiem Biskupi. Pierwsze informacje na temat zamku pochodzą z 1502 roku. Wtedy to rozpoczęła się budowa warowni drewnianej. W 1656 roku, w czasie najazdu szwedzkiego rezydencja legła w gruzach. Siedziba biskupów nadawała się jedynie do rozbiórki. W XVIII wieku biskup Feliks Paweł Turski zdecydował wznieść nowy zamek. I tak oto w latach 1770 - 1780 w miejscu zniszczonej rezydencji powstaje barokowy pałac z dwoma pawilonami. Budowlę otoczono parkiem.

Opis (streszczenie): Pałac Kleniewskich w Kluczkowicach wzniesiony został na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych XIX w. wg projektu architektów Kazimierza Wojciechowskiego i Kazimierza Skórewicza. Wnętrze pałacu Kleniewscy zamienili na galerię malarstwa polskiego z dziełami wybitnych malarzy. Oryginalny wystrój w stylu zakopiańskim otrzymała również biblioteka pałacowa, zaprojektowana przez Stanisława Witkiewicza. Pałac otacza znakomicie zachowany park krajobrazowy z pomnikowym drzewostanem. Kluczkowice wchodzące w skład dóbr opolskich nabył w 1871 roku Franciszek Kleniewski wraz z synami Władysławem i Janem. W 1872 roku w wyniku podziału dóbr między braćmi, Jan Kleniewski otrzymał cztery klucze (kluczem nazywano folwarki znajdujące się pod jedną administracją): Kluczkowice, Łaziska, Wrzelów i Szczekarków, Władysław Kleniewski dwa pozostałe: Niezdów i Opole Lubelskie. Do czasu wybudowania nowej siedziby w Kluczkowicach Jan Kleniewski wraz z rodziną mieszkał na folwarku w Łaziskach Średnich.

Opis (streszczenie): W XVI wieku Łabunie należały do Oleśnickich, w połowie XVII wieku do Firlejów, od początku XVIII wieku były to dobra dziedziczne Zamoyskich, niewchodzące w skład ordynacji. Pałac, który miał być letnią rezydencją, wystawił Jan Jakub Zamoyski, wojewoda podolski, żonaty z Ludwiką z Poniatowskich. Budowa, w miejscu istniejącego tu wcześniej dworu, rozpoczęła się w 1744 (lub według innych źródeł w latach 50. XVIII wieku), przypuszczalnie według projektu Bernarda Meretyna (Roman Aftanazy wskazuje natomiast na Jerzego de Kawe).

Opis (streszczenie): Zespół pałacowo - parkowy w Kocku to wyjątkowe w skali regionu okazałe założenie rezydencjonalne położone malowniczo na krawędzi szerokiej doliny Wieprza. Pałac w typie palladiańskim powstał na miejscu szesnastowiecznej siedziby obronnej Firlejów. Obecna forma jest wynikiem przebudowy w duchu klasycyzmu przeprowadzonej z inicjatywy Anny Jabłonowskiej ok. 1780 r. wg proj. arch. Szymona Bogumiła Zuga i w 1825 r. wg proj. Henryka Marconiego. Rezydencji towarzyszy park krajobrazowy o charakterze arkadyjskim z zachowanymi pozostałościami fortyfikacji.

Opis (streszczenie): Wspaniała rezydencja rokokowa, jaką jest radzyński Pałac Potockich, ze względu na wysokie walory artystyczne zaliczana jest do wąskiego grona dziesięciu tego typu założeń w Europie. Należą do tej grupy m.in. Wersal, drezdeński Zwinger, poczdamski Sanssouci, a w Polsce pałac Branickich w Białymstoku czy królewski Wilanów.

Opis (streszczenie): Lubartowski pałac to przykład rezydencji magnackiej sięgającej genezą poł. XVI w. o istotnej w skali regionu wartości historycznej i artystycznej. Obecny barokowy pałac wzniesiony został w końcówce XVII w. dla Lubomirskich wg proj. Tylmana z Gameren. W latach 1722 - 1741 zespół odbudowany i rozbudowany dla Sanguszków wg proj. Pawła Antoniego Fontany, po raz kolejny przebudowany w latach 30. XIX w. Zespół pałacowy usytuowany w północnej części miasta stoi na osi alei prowadzącej do Kozłówki. W jego skład wchodzą pałac, oranżeria, park i fragmenty ogrodzeń z bramami. Pałac barokowy elewacją frontową zwrócony na zachód. Wzniesiony na planie prostokąta, z dwoma alkierzami w elewacji ogrodowej. Trójkondygnacyjny, podpiwniczony, z reprezentacyjnym pierwszym piętrem i niską ostatnią kondygnacją (tzw. mezzaninem). Murowany z cegły, otynkowany. Korpus nakryty dachem czterospadowym, alkierze czteropołaciowymi baniastymi hełmami z latarniami. Układ wnętrza dwutraktowy (częściowo przekształcony). Na osi parteru usytuowana sień mieszcząca lustrzane, dwubiegowe schody na piętro, za nią salon z wyjściem do ogrodu, nad którym sala balowa podwyższona o mezzanino. Fasada trzynastoosiowa z pozornymi ryzalitami: trójosiowym pośrodku i dwuosiowymi po bokach. Ryzalit środkowy w przyziemiu poprzedzony portykiem o czterech parach toskańskich kolumn wspierających balkon i zwieńczony trójkątnym szczytem na tle ścianki attykowej. Parter boniowany, wydzielony gzymsem kordonowym; ryzality na piętrach artykułowane pilastrami w wielkim porządku; całość zwieńczona belkowaniem z fryzem tryglifowym. Otwory okienne prostokątne, w ryzalitach piętra zamknięte półkoliście, zwieńczone przemiennie trójkątnymi i segmentowymi przyczółkami na konsolach. Kwadratowe okienka mezzanina ujęte uszatymi opaskami.

Opis (streszczenie): Pałac Książąt Czartoryskich w Puławach. To tutaj powstało w 1801 roku pierwsze w Polsce muzeum narodowe - Świątynia Sybilli, tutaj gromadzono wspaniały księgozbiór, finansowano prace naukowe. Na dworze kształcona też była młodzież arystokratyczna i ziemiańska. Turyści z całego świata podziwiają zbiory Muzeum Książąt Czartoryskich w Krakowie.