Pałace i rezydencje Lubelszczyzny godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): Pałac Kleniewskich w Kluczkowicach wzniesiony został na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych XIX w. wg projektu architektów Kazimierza Wojciechowskiego i Kazimierza Skórewicza. Wnętrze pałacu Kleniewscy zamienili na galerię malarstwa polskiego z dziełami wybitnych malarzy. Oryginalny wystrój w stylu zakopiańskim otrzymała również biblioteka pałacowa, zaprojektowana przez Stanisława Witkiewicza. Pałac otacza znakomicie zachowany park krajobrazowy z pomnikowym drzewostanem. Kluczkowice wchodzące w skład dóbr opolskich nabył w 1871 roku Franciszek Kleniewski wraz z synami Władysławem i Janem. W 1872 roku w wyniku podziału dóbr między braćmi, Jan Kleniewski otrzymał cztery klucze (kluczem nazywano folwarki znajdujące się pod jedną administracją): Kluczkowice, Łaziska, Wrzelów i Szczekarków, Władysław Kleniewski dwa pozostałe: Niezdów i Opole Lubelskie. Do czasu wybudowania nowej siedziby w Kluczkowicach Jan Kleniewski wraz z rodziną mieszkał na folwarku w Łaziskach Średnich.

Opis (streszczenie): Pałac w Łabuńkach jest jedną z ciekawszych rezydencji na terenie Zamojszczyzny. Jego budowę oraz tworzenie ogrodu rozpoczęto na początku XIX wieku na polecenie Stanisława Grzębskiego. Stanisław hrabia Grzębski, przybyły tu ze Lwowa, zdecydował się wybudować pałac dla młodszej ze swych córek, Teofili. Budowę rozpoczęto w roku 1812. Kolejni właściciele wyposażali rezydencję w meble, obrazy, rzemiosło artystyczne oraz rzeźby oraz stworzyli znaczącą bibliotekę.

Opis (streszczenie): Pierwszy murowany dwór obronny w Opolu Lubelskim wybudował Stanisław Słupecki. Jego syn Feliks przed 1613, prawdopodobnie z powodu ślubu z Barbarą Leszczyńską, przebudował ten zamek (lub wybudował nową siedzibę) na wczesnobarokową rezydencję.

Opis (streszczenie): Z tym miejscem wiąże się pewna legenda. Mówi ona, że na łąkach Cieleśnicy, pod borem zwanym Hołobud, znajdował się staw z wyspą, a na niej cerkiew. Pewnego razu podczas uroczystości weselnej cerkiew ta zapadła się pod ziemię wraz z panem młodym i gośćmi weselnymi. Przy stawie tym, za czasów Kolberga, rosła ogromna, stara topola nadbużańska, zwana Sokor. Na niej to według legendy co noc siadał biały gołąb i gruchał żałośnie - miała to być dusza panny młodej. Po dzień dzisiejszy wśród starszych mieszkańców okolicy krąży legenda, że w niedzielne popołudnie nad stawem można usłyszeć dzwony zapadłej pod ziemię cerkwi. Historyczne korzenie miejscowości sięgają już XV wieku, jednak pierwsze wzmianki na temat majątku pochodzą z XVI wieku, kiedy w 1526 roku rodzina Cieleśnickich założyła tu folwark. Na przestrzeni stuleci właścicielami folwarku były między innymi rodziny Andruszkiewiczów, Kochanowskich i bialskich Radziwiłłów.

Opis (streszczenie): Tradycja podlaska mówi, że to właśnie tutaj Adam Naruszewicz opracował tezy do Konstytucji 3 Maja i tutaj przepowiedział upadek i niewolę Rzeczypospolitej. Legenda głosi, że zamek na wzgórzu łączyło z grotą podziemne przejście, a duch Adama Naruszewicza nadal spaceruje ukrytą drogą, by w świątyni dumania rozmyślać nad losami Polski. Janów Podlaski pojawił się na kartach historii w 1423 roku. Nazywał się wówczas Porchów i został podarowany łuckiemu kościołowi katedralnemu przez litewskiego księcia Witolda. W 1465 Porchów uzyskał prawa miejskie i od imienia ówczesnego biskupa Jana (Łosowicza) przyjął nazwę Janów, z dodatkiem Biskupi. Pierwsze informacje na temat zamku pochodzą z 1502 roku. Wtedy to rozpoczęła się budowa warowni drewnianej. W 1656 roku, w czasie najazdu szwedzkiego rezydencja legła w gruzach. Siedziba biskupów nadawała się jedynie do rozbiórki. W XVIII wieku biskup Feliks Paweł Turski zdecydował wznieść nowy zamek. I tak oto w latach 1770 - 1780 w miejscu zniszczonej rezydencji powstaje barokowy pałac z dwoma pawilonami. Budowlę otoczono parkiem.

Opis (streszczenie): Króluje to przepych, klasa i elegancja. Właściciel marzył o malarskim panteonie chwały, przedstawiającym najważniejsze sceny polskiej historii, przeplecione z rodowymi obrazami. W czasie świetności pałacu, jego ściany zdobiło około 1000 malowideł. Pałac w Kozłówce to jedna z najlepiej zachowanych rezydencji magnackich w Polsce. Oddana do użytku w 1742 roku, już pod koniec XVIII wieku przeszła w ręce Zamoyskich. Konstanty Zamoyski wraz z żoną Anielą Potocką, nowi właściciele Kozłówki, zainwestowali sporo wysiłku i funduszy w rozbudowę obiektu, nadając nowy charakter i niewątpliwy splendor temu miejscu. Do pałacu dobudowano teatralnię, w której miano wystawiać rodzinne przedstawienia, zdobioną kaplicę, oficynę dla gości, tarasy i dwie wieże. Te ostatnie, oprócz roli architektonicznej, pełniły też zadanie użytkowe, służąc jako wieże ciśnień. Skoro pałac w Kozłówce miał służyć za całoroczną rezydencję, należało zadbać o ogrzewające i niezwykle ozdobne piece kaflowe, które robią wrażenie również na współczesnych gościach. Nawet pałacowe podłogi z dwubarwnych dębowych listw zasługują na wzmiankę - ciemniejszy kolor listw osiągnięto, mocząc deski w specjalnym roztworze przez 100 lat! We wnętrzach, które zachowały autentyczny wystrój z przełomu XIX wieku i XX wieku, w tym: neobarokowe i neoregencyjne plafony, piece z miśnieńskich kafli, marmurowe kominki, dębowe parkiety, zgromadzona jest również niezwykła kolekcja malarstwa (przeważają portrety rodzinne oraz kopie arcydzieł malarstwa europejskiego), mebli, rzeźb, luster, kobierców, porcelany, złoconych brązów i sreber, które swego czasu stanowiły dawne wyposażenie pałacu.

Opis (streszczenie): Wzniesiony przez bpa Henryka Firleja w XVII w stanowi wyjątkowy w skali kraju przykład siedziby magnackiej i fortalicium w typie palazzo in fortezza. To kluczowy element kompozycji urbanistycznej i krajobrazu kulturowego Czemiernik.

Opis (streszczenie): W XVI wieku Łabunie należały do Oleśnickich, w połowie XVII wieku do Firlejów, od początku XVIII wieku były to dobra dziedziczne Zamoyskich, niewchodzące w skład ordynacji. Pałac, który miał być letnią rezydencją, wystawił Jan Jakub Zamoyski, wojewoda podolski, żonaty z Ludwiką z Poniatowskich. Budowa, w miejscu istniejącego tu wcześniej dworu, rozpoczęła się w 1744 (lub według innych źródeł w latach 50. XVIII wieku), przypuszczalnie według projektu Bernarda Meretyna (Roman Aftanazy wskazuje natomiast na Jerzego de Kawe).

Opis (streszczenie): Zespół pałacowo - parkowy w Kocku to wyjątkowe w skali regionu okazałe założenie rezydencjonalne położone malowniczo na krawędzi szerokiej doliny Wieprza. Pałac w typie palladiańskim powstał na miejscu szesnastowiecznej siedziby obronnej Firlejów. Obecna forma jest wynikiem przebudowy w duchu klasycyzmu przeprowadzonej z inicjatywy Anny Jabłonowskiej ok. 1780 r. wg proj. arch. Szymona Bogumiła Zuga i w 1825 r. wg proj. Henryka Marconiego. Rezydencji towarzyszy park krajobrazowy o charakterze arkadyjskim z zachowanymi pozostałościami fortyfikacji.

Opis (streszczenie): Wspaniała rezydencja rokokowa, jaką jest radzyński Pałac Potockich, ze względu na wysokie walory artystyczne zaliczana jest do wąskiego grona dziesięciu tego typu założeń w Europie. Należą do tej grupy m.in. Wersal, drezdeński Zwinger, poczdamski Sanssouci, a w Polsce pałac Branickich w Białymstoku czy królewski Wilanów.