CAŁKIEM NIEZŁA HISTORIA godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): Rodzina Fedaków powstała z miłości do muzyki ludowej. Iga i Kuba (małżeństwo) oraz Karolina (siostra Kuby) stworzyli folkowe trio, grają na ludowych instrumentach z drewna, śpiewają białym głosem, ich celem jest przypomnienie ludziom o ich korzeniach. Nie poznaliby się, gdyby nie zespoły ludowe. Dzisiaj działają aktywnie w społeczności skupiającej różnych ludzi z jedną pasją. W ambasadzie muzyki tradycyjnej nawiązują się miłości, przyjaźnie i inne relacje. Ich działania są adekwatne do okoliczności i pór roku. Tym razem tworzą pieśni wielkopostne wywodzące się z dawnych zwyczajów ludowych.

Opis (streszczenie): Cykl reporterski tworzony przez najlepszych dziennikarzy z Oddziałów TVP o tematyce społecznej opowiadający o ciekawych inicjatywach, a także o ludziach i miejscach.

Opis (streszczenie): Porozrzucane w lasach, polach i stojące przy drogach. Często zniszczone, zamalowane farbą, zapomniane. Kiedyś fundowane z okazji ustania zarazy cholery, zniesienia pańszczyzny, urodzenia dziecka, ozdrowienia czy powrotu z wojny. Dzięki pasji Grzegorza Ciećki z Huty Złomy na Podkarpaciu spisano historię blisko tysiąca bruśnieńskich krzyży. Dzięki jego pasji i zaangażowaniu powstała wyjątkowa baza wiedzy na temat kamieniarki bruśnieńskiej. Dziś jest stypendystą ministra kultury. Jak sam mówi wciąż do odkrycia ma kolejne historie, które go fascynują i chce by wpisano krzyże na listę Unesco jako przykład zabytku rozproszonego.

Opis (streszczenie): Jest taki jeden dzień w całym roku, kiedy w kuźni rodu Gąsienicy - Makowskich milkną wszystkie kowadła. I nikt tego dnia nie pracuje. Jeszcze w Wielki Czwartek wieczorem kuźnie się dokładnie sprząta, a potem w wielkopiątkowy ranek wszyscy mężczyźni z tego rodu przychodzą do kuźni ubrani w śnieżnobiałe koszule, by zrobić jedną jedyną rzecz tego dnia: wykuć trzy gwoździe na pamiątkę męki Chrystusa. Potem te gwoździe zostają wbite w futrynę drzwi od kuźni. I pozostaną tam na zawsze. Zwyczaj ten, kultywowany na Podhalu przed wiekami wskrzesił ich ojciec. Władysław Gąsienica - Makowski legenda Podhala, przyjaciel Papieża. Po jego śmierci tradycję wykuwania gwoździ w Wielki Piątek podtrzymują jego synowie.

Opis (streszczenie): Halina Banasiak, nauczycielka z Torunia, w obozie koncentracyjnym Stutthof napisała książkę z bajkami dla swoich dzieci. Był to sposób na przetrwanie rozłąki i ogromnej tęsknoty za dziećmi. W dniu wybuchu wojny miała 26 lat. Była już mamą trójki dzieci - córki Zosi i dwóch synów - Janka i Maćka. Działała w konspiracji - w Związku Walki Zbrojnej. Gestapo aresztowało ja zimą w 1943 r. Potem trafiła do Sztutowa. W Bajkach nie znajdziemy ogromu cierpienia, z jakim mierzyła się w obozowej codzienności. To ciepłe, czasem żartobliwe utwory, które mogą być czytane przed snem każdemu dziecku. Pokazują świat, w którym dobro zwycięża. W styczniu 1945 r. nie wzięła udziału w pieszej ewakuacji. Została w obozie, by opiekować się chorymi na tyfus. W kwietniu 1945 roku została ewakuowana drogą morską - pod eskortą SS dotarła na barce z chorymi więźniarkami do portu w Flensburgu. Po przejęciu transportu przez Szwedzki Czerwony Krzyż dostała się do Malmö, gdzie zachorowała na tyfus i zmarła 3 VI 1945 roku. Swoich dzieci już nigdy nie zobaczyła.

Opis (streszczenie): Czasem spada na nas znienacka i staje się nie do zniesienia; bywa jednak, że dźwigamy go niemal od samych narodzin. Czasem dostajemy go na własne życzenie, ale zdarza się, że przynosi nam go splot nieszczęśliwych wydarzeń w życiu. I nie jest ważne, czy dotyczy to osoby wierzącej, czy takiej, której nie po drodze z Bogiem. Jest nawet takie powiedzenie: każdy niesie swój krzyż. Czy rzeczywiście każdy z nas go niesie? I jaki bywa: czy lekki, a może przygniata do samej ziemi. Najważniejsze, żeby go podnieść.

Opis (streszczenie): Cykl reporterski tworzony przez najlepszych dziennikarzy z Oddziałów TVP o tematyce społecznej opowiadający o ciekawych inicjatywach, ludziach i miejscach. Warto zwolnić dosłownie i w przenośni. Zjechać z autostrady, zboczyć z głównej ulicy, zabłądzić wśród podwórek po to by poznać z pozoru zwyczajne życie mieszkających na uboczu społeczności. Zrozumieć specyfikę i klimat małych ojczyzn. Odkryć lokalnych liderów, pokazać zapomnianych artystów i animatorów kultury.

Opis (streszczenie): Wszyscy znamy ten wizerunek. Chrystus siedzi i podpiera ręką głowę. Na głowie ma koronę cierniową. Mówią, że to symbol i podsumowanie Męki Pańskiej. Taką rzeźbę pochylonego i zamyślonego nad człowieczym losem Chrystusa - umieszczano przede wszystkim na rozstajnych drogach, w kapliczkach domowych albo na wiejskich cmentarzach. To taki Chrystus bliski człowiekowi. To nie ten wielki, władający światem Bóg - tylko ten umęczony, opuszczony i zbolały. Ten frasobliwy rozumie wszystkie ludzkie biedy, martwi się grzesznikami, ale jednocześnie nie pozostawia ludzi bez nadziei i opieki. To trochę tak jakby Jezus pochylał się nad ludzkimi grzechami i litował się nad ziemskim losem. Ten zmartwychwstały jest wielki i potężny. A ten frasobliwy jest jak przyjaciel, kolega, sąsiad. I taka jest ta opowieść: o przyjacielu, którego dawno temu wyrzeźbił Zygmunt Kuchta z Bukowiny Tatrzańskiej. A kiedy go rzeźbił - mając lat raptem czternaście - jeszcze nie wiedział, że ta figurka stanie się symbolem podnoszenia ze zgliszcz. A tak się stało wiele lat później, kiedy w Wielkanocne święta spłonął cały ich dom. A razem z tym domem - cały dobytek. Siłę ognia przetrwało niewiele przedmiotów z poprzedniego życia - ale ta malutka rzeźba Frasobliwego tak. Jest osmolona i nadpalona - ale jest. I całej rodzinie pomogła podnieść się ze zgliszczy. U Piotra Majerczyka Chrystus nie ma nóg. A miał mieć piękne i metalowe. Choć wyraz twarzy ma Chrystus boleściwy. Ta figura wykuta w metalu miała stanąć na cmentarzu. Na grobie syna jej autora. Teść Piotra Majerczyka wykuwał ją od rana do nocy. Dwa miesiące po tym, jak powiesił mu się syn. Miesiąc później sam zmarł, a Chrystus został bez nóg. I tak siedzi dzisiaj przy domu Piotra Majerczyka i choć zejść nie może frasuje się nad tym światem... ale ile w nim bólu, ile cierpienia. Ludzie tu mówią, że jest się nad czym pochylać, bo tu nigdy nie było łatwo. Pola nie rodziły, mąki na chleb zawsze brakowało a na przednówku jadło się zupę z lebiody, bo nic innego już nie było. Nawet kwiaty żeby ozdobić kapliczki z Frasobliwym gospodynie robiły same. Panie z Zubrzycy na Orawie robią je do dzisiaj. Tak, jak nauczyły jej babki, a potem mamy. Lilie jak żywe, krokusy i róże maczają w wosku żeby dłużej przetrwały, bo tu nie marnuje się niczego. I nie pozwala niczemu zniknąć bez śladu. Tak samo jest w pracowni w Chochołowie. U Jana Ziędera. Dawno termu człowiek, od którego wszystkiego się nauczył - rzeźbił raz do roku jedną figurkę Chrystusa Frasobliwego. Zawsze dawał ją w prezencie na urodziny swojej niepełnosprawnej córce. Nazbierał wtedy trochę tych figurek, ale kiedy ukochana córka zmarła, to mistrz pana Jana odebrał sobie życie. I wtedy nasz rzeźbiarz pomyślał, że przecież świat nie może o tym zapomnieć. I tak od prawie trzydziestu lat rzeźbi raz w roku jedną figurę Frasobliwego. Zawsze zaczyna ją w Wielki Czwartek. I zawsze jest inna.

Opis (streszczenie): Cykl reporterski tworzony przez najlepszych dziennikarzy z Oddziałów TVP o tematyce społecznej opowiadający o ciekawych inicjatywach, ludziach i miejscach. Warto zwolnić dosłownie i w przenośni.

Opis (streszczenie): Od trzystu lat w Ostropie w Poniedziałek Wielkanocny jeźdźcy objeżdżają na koniach pola w błagalnej procesji. W trakcie gospodarze modlą się o dobre urodzaje, pogodę oraz ochronę swoich plonów. Jeźdźców zdobią wieńce wykonane wcześniej przez panny z bukszpanu i białych, bibułowych kwiatów, Kawalerzy odznaczają się dwoma skrzyżowanymi na piersiach wieńcami. Procesja kończy się krótkim nabożeństwem, po którym jeźdźcy - kawalerowie rzucają wieńce na krzyż misyjny. Według lokalnej tradycji, ten którego wieniec zawiśnie na krzyżu, jeszcze w tym samym roku lub w najbliższym czasie pozna wybrankę serca.

Opis (streszczenie): W sierpniu br. minęło 20 lat konsekracji Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach. Dokonał jej św. Jan Paweł II podczas ostatniej pielgrzymki do kraju. Przekazał wtedy światu orędzie Bożego Miłosierdzia, w którym sformułował swoje przesłanie na trudne czasy XXI wieku. Codziennie o godz. 15:00 na antenie TVP3 widzowie oglądają transmisję Koronki do Miłosierdzia Bożego z Łagiewnik. W reportażu zobaczymy kulisy realizacji telewizyjnej tego cieszącego się olbrzymią popularnością przekazu. Dowiemy się, co codzienna obecność kamer zmieniła w życiu sióstr zakonnych. Poznamy idee pojawienia się Koronki, jej znaczenie i odbiór na całym świecie.

Opis (streszczenie): Chorzy, którzy utracili głos w wyniku choroby i usunięcia krtani, uczą się na nowo mówić przełykiem pod opieką Magdaleny Fabiczak - logopedki, która nauczyła już mówić ponad 3,5 tysiąca osób. Jej nowatorska metoda robi furorę wśród pozbawionych szansy na lepsze życie. Chorzy odzyskują nie tylko głos, ale marzenia i pewność siebie, po prostu zyskują drugie życie. Reportaż to spotkanie z panią doktor i pacjentami podczas terapii, jakie prowadzi. Nuka mówienia, trud pacjentów i nadzieja. Reportaż o pacjentach, którzy dzięki niej mogą marzyć. Życie ludzi be krtani może w ogóle nie różnić się od życia innych osób. To właśnie udowadnia pani doktor, a szczególnie jej pacjenci.

Opis (streszczenie): Ewa Cieniak jest mistrzynią haftowanych postaci, potrafi dokładnie odwzorować rysy twarzy, elementy anatomiczne. Teraz podjęła się największego wyzwania, czyli stworzenia 20 - metrowej panoramy społecznej Koluszek, złożonej z mieszkańców miasta. Znajdzie się na nim około 100 osób. Na ten projekt otrzymała grant Ministerstwa Kultury.

Opis (streszczenie): Lato tego roku było wyjątkowo koszmarne. Wysychały jeziora, krowy nie dawały mleka, zboże nie miało kłosów, a z nieba lał się żar. Sąsiedzi co i rusz patrzyli na nią podejrzanie. Najpierw tylko patrzyli, potem pluli pod nogi, a na końcu poszli do kaznodziei. I stało się. Przyszli rano. Całą gromadą. Niemal zrównali z ziemią moją chatynkę i wywlekli. Szturchając zaprowadzili na zamek. Tam zaczęło się to, co najgorsze. Nie mieli dla mnie żadnej litości. Chcieli, żebym powiedziała prawdę. Mówiłam, ale oni nie słuchali. Ich prawda miała wyglądać tak: to wszystko moja wina. I te puste kłosy, i te wyschnięte rzeki i ten pomór, który padł na krowy i płaczące dzieci. Wszystko. W końcu skłonili mnie do tego, bym się przyznała. I przyznałam się: do wszystkiego. Nawet do tego, że obcowałam z księciem ciemności. Wtedy było mi już wszystko jedno. Chciałam tylko, żeby ten koszmar się skończył. A oni mówili, że płomienie mnie oczyszczą i mam prosić o sprawiedliwość. Prosiłam. I nawet płomieni już się nie bałam, byle się tylko skończyło. Tak mogło to wyglądać. Na stosach, posądzone o czary płonęły kobiety także w Polsce. Dlaczego? Bo widziały więcej, bo potrafiły pomagać, bo zawsze kozioł ofiarny się przydaje. Opowieść o czarownicach. O ich okrutnym losie i tym, że mądre nadal są wśród nas. Tylko już nie muszą się bać, że ktoś podpali pod nimi stos.

Opis (streszczenie): Kiedy pojechać dalej tą drogą, zaczyna się las. A za lasem nie ma już nic: ani prądu, ani kanalizacji; tylko cisza i spokój. A w tym niezwykłym miejscu żyją szczęśliwi ludzie i jeszcze szczęśliwsze krowy. Codziennie rano, gdy tylko otwierają się drzwi obory, kilkanaście krów dostojnym krokiem wychodzi na pastwisko. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że pastwisko jest po drugiej stronie rzeki Bug. Jak przeprawić tam krowy? Głowił się nad tym pradziadek Bolesława Młynarczuka i wymyślił: nauczył krowy pływać. I tak pływają kolejne pokolenia. Dwa razy dziennie. Dziś są jedynymi, którzy jeszcze się tym zajmują. Dawniej cała wioska spławiała krowy rzeką. Teraz sami o sobie mówią, że są jak muzeum, a ich krowy są najczystsze na świecie, bo biorą kąpiel dwa razy dziennie. Ten reportaż to opowieść o świecie, którego już prawie nie ma, gdzie czas płynie wolno, a krowy żyją na wolności.

Opis (streszczenie): W miasteczku, w którym czas płynie nieco wolniej, co roku odbywają się wyścigi ślimaków. Tempo temu i innym wydarzeniom nadaje charyzmatyczny kierownik Ośrodka Sportu i Rekreacji w Walimiu, Artur Jarczok.

Opis (streszczenie): W Ukrainie zostali ranni podczas wykonywania zadań bojowych. W Polsce odzyskują zdrowie, żeby móc w miarę normalnie żyć. Ukraińscy żołnierze rahabilitowani są w polskim, prywatnym ośrodku między Gdańskiem a Bydgoszczą, w ramach projektu "Wojna kaleczy". W reportażu opowiadają o realiach wojny i o sytuacjach, kiedy odnieśli rany. Właściciele ośrodka pomagają Ukrainie od wielu lat, wożą też pomoc humanitarną za wschodnią granicę. Mówią, że trzeba pomóc, bo kiedyś Zachód zapomniał o Polsce, my nie możemy zostawić teraz Ukrainy samej sobie.

Opis (streszczenie): Podobno nie wolno zbierać jej zbyt wcześnie z pola, przerabiać jeszcze w listopadzie czy używać nowoczesnych beczek. Podobno koniecznie trzeba zebrać dopiero, kiedy przyjdą pierwsze przymrozki, udeptać nogami i dodawać tylko soli. I podobno kiedy się ją zrobi, to można już odpoczywać, bo nic do zrobienia przed zimą z przetworów nie zostało. A kto w roli głównej: kapusta! Niepozorna pani z wierszyka, o której mówiło się, że rozumem nie grzeszy. Jednak dawniej żadna gospodyni nie wyobrażała sobie bez niej własnej piwnicy. Dawniej kiszenie kapusty nie tylko było ważnym elementem życia w gospodarstwie, ale przez wieki wpisywało się w rytm życia na wsi.