Okrasa łamie przepisy godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa zaprasza widzów w okolice Poleskiego Parku Narodowego. Obecnie tylko niewielka, zachodnia część Polesia znajduje się w granicach obecnej Polski. Przed II wojną światową poleskie było jednym z najbiedniejszych województw ówczesnej Rzeczpospolitej. Większą część jego obszaru zajmowały bezkresne błota i bagna, a do wielu wiosek nie było dostępu przez większą część roku. Podczas spisów ludności ponad 60 procent mieszkańców deklarowało, że posługuje się językiem "tutejszym". Bieda Poleszuków była przysłowiowa. Biedna była też miejscowa kuchnia, potrawy były skromne, przyrządzone z najprostszych składników. Przykładem mogą tu być choćby zupa czy kisiel z owsa, najtańszego zboża. W zamożnej Wielkopolsce owsem żywiły się konie, a na Polesiu ludzie. Epokę cyklicznych głodów zakończyło dopiero masowe wprowadzenie uprawy ziemniaka w połowie XIX wieku. I od tego czasu ta smaczna bulwa zaczęła dominować w poleskim jadłospisie. Poleskie potrawy to właśnie ziemniaki, kasza gryczana, pierogi, pyzy, dzikie zioła. A jakie propozycje inspirowane poleską kuchnią przygotuje Karol Okrasa? Dania: 1/ Żeberka wieprzowe zapiekane w ziemniakach z burakami; 2/ Placki z ziemniaków, kaszy gryczanej i kapusty z wędzoną śmietaną; 3/ Słodkie kulki ziemniaczano-serowe z kaszą.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa opowie widzom o staropolskiej tradycji dodawania owoców nie tylko do deserów, lecz także do wielu potraw mięsnych i rybnych. Ślady tej tradycji dotrwały do naszych czasów w postaci kaczki z jabłkami czy karpia z rodzynkami na wigilię. Ale jeśli tylko zajrzymy do zachowanych XVII-wiecznych polskich przepisów, to zobaczymy, jak wiele staropolskich dań zawierało w sobie najróżniejsze owoce. W programie telewizyjnym podróże w czasie są możliwe, zatem Karol przeniesie się do czereśniowego sadu, pełnego soczystych, czerwonych owoców. Mając takie skarby dosłownie w zasięgu ręki i noża, pokaże, jak przygotować niezwykłe potrawy: 1/ Drożdżowy placek z czereśniami, serem, kindziukiem i cebulą, podobny do włoskiej pizzy, ale i do polskiego cebularza; 2/ Gęsie wątróbki duszone z cebulą, miodem pitnym i czereśniami; 3/ Ciepła sałatka z mięsa z ud gęsich i czereśni, podana pod sosem zabajone.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa opowie o nowym owocu, który pojawił się na polskim stole. Większość z nas zna smak kiwi i wie, że to owoc egzotyczny. Ale mało ludzi w Polsce wie, że od kilku lat uprawia się w naszych sadach owoce minikiwi. Wielkością przypominają duże winogrona, mają delikatne skórki, w przekroju wyglądają jak normalne kiwi i mają podobny smak. Można je jeść bez obierania, a co ważne posiadają wszelkie zalety odżywcze dużego kiwi, czyli bardzo dużą zawartość cennych witamin. Minikiwi owocuje jesienią na szybko rosnących pnączach. Ta nowość pojawiła się w polskich sadach dzięki pracy i uporowi naukowców z SGGW AR w Warszawie. Karol uda się do sadu z krzewami minikiwi i oczywiście pokaże widzom, jak ciekawie można je wykorzystać do tworzenia niezwykłych dań. Przygotuje trzy potrawy, w których jednym ze składników będzie właśnie minikiwi. Będzie sałatka z minikiwi, pieczonymi burakami i grillowanym serem, będą pieczone makrele z sałatką z minikiwi, a na koniec zupa krem z minikiwi i jarmużu.

Opis (streszczenie): Karol Okrasa kontynuuje poszukiwania polskiego smaku. A kiedy już ten smak odnajduje, ze smakiem i pożytkiem dla konserwatywnej polskiej widowni, próbuje go przełamać. Bo wbrew powszechnym wyobrażeniom polska kuchnia to nie tylko pierogi i schabowy. Mamy wielowiekową tradycję podawania ryb, szczególnie słodkowodnych, a polskie mięsa i wędliny biją jakością większość europejskiej produkcji. Od 1989 roku w najdalszych zakątkach Polski wytwarza się smakowite produkty warte zaprezentowania szerokiej widowni. Cudze chwalicie, swego nie znacie! W kolejnym odcinku Karol Okrasa zaprosi widzów na potrawy inspirowane dubajską czekoladą. Ta czekolada, stworzona w 2021 roku przez jedną cukierni w Dubaju, to zwykła mleczna czekolada z nadzieniem z masy pistacjowej i chrupiącego ciasta "kataifi", czyli pociętego na cieniutkie nitki ciasta typu filo. Jest ono także ze względu na swoją strukturę nazwane "anielskimi włosami". Wydawałoby się, że powstała jeszcze jedna odmiana nadziewanej czekolady. Ale szaleństwo na jej punkcie, które poprzez media społecznościowe ogarnęło młodych ludzi na całym świecie, było niezwykłe. Bo czym wytłumaczyć kolejki, w których stali oni godzinami w wielu europejskich miastach, by kupić tabliczkę czekolady za wygórowaną cenę. Zainteresowanie było tak duże, że niektórzy szczęśliwi nabywcy odsprzedawali dalej nawet pojedyncze kostki, a całe tabliczki można kupić przez Internet po kilkaset euro. Cóż zatem jest w tej czekoladzie tak nadzwyczajnego? Możliwe, że wcale nie chodzi tu ani o smak, ani o jakość, tylko o wizerunek. Po prostu ta czekolada kojarzy się ludziom z luksusem, egzotyką, z baśniami z tysiąca i jednej nocy. Ale powinniśmy to rozumieć. Bo przecież nasi przodkowie w XVI i XVII wieku także fascynowali się kuchnią Wschodu. Z Turcją, owszem, się wojowało, ale także handlowało. Inspiracje tureckie zobaczymy nie tylko w polskim stroju z epoki, takim jak żupan czy kontusz, ale także w kuchni. Zamiłowanie dawnych Polaków do ostrych korzennych przypraw, wschodnich ingrediencji i słodkości, to wszystko wyznaczało charakter staropolskiej kuchni. Nawet nasze wielkanocne mazurki, pełne wschodnich bakali, wonnych przypraw, też prawdopodobnie przywędrowały z Turcji. I do tych inspiracji podczas gotowania nawiąże nasz kucharz. Pierwszą propozycją Karola będzie kotlet "de volaille" z nadzieniem z masła, ciasta "kataifi", pistacji i ziół podany z pistacjowym puree ziemniaczanym. Druga to dorsz w pistacjowej panierce z posypką prażonego ciasta "kataifi" i sosem ze świeżych pomidorów. A trzecia to słodkie placuszki z kaszki manny z miodowym ciastem "kataifi" i serkiem typu włoskiego. Jak będą wyglądać takie potrawy?

Opis (streszczenie): Karol Okrasa kontynuuje poszukiwania polskiego smaku. A kiedy już ten smak odnajduje, ze smakiem i pożytkiem dla konserwatywnej polskiej widowni, próbuje go przełamać. Bo wbrew powszechnym wyobrażeniom polska kuchnia to nie tylko pierogi i schabowy. Mamy wielowiekową tradycje podawania ryb, szczególnie słodkowodnych, a polskie mięsa i wędliny biją jakością większość europejskiej produkcji. Od 1989 roku w najdalszych zakątkach Polski wytwarza się smakowite produkty warte zaprezentowania szerokiej widowni. Cudze chwalicie, swego nie znacie!Tym razem Karol Okrasa zaprosi widzów na opowieść o sosie holenderskim, robionym na bazie sklarowanego masła, żółtek, cytryny, białego wina lub octu winnego. Jeden z wielkich francuskich szefów kuchni Auguste Escoffier, w początkach XX wieku zaliczył ten sos do piątki najważniejszych, jak to ładnie nazywano, sosów - matek, bazowych sosów, z których powstają wszelkie inne warianty. Wynalazca sosu holenderskiego, jak to w przypadku odkryć kulinarnych bywa, chowa się przed nami w mrokach dziejów. Co ciekawe, sos holenderski nie pochodzi z Holandii, ale najprawdopodobniej z północy Francji, gdzie królowało masło, a nie oliwa. Emulsja z żółtek i oliwy, jest również znanym sosem, czyli majonezem. W 1651 roku Franois de La Varenne wydał swoją przełomową książkę kucharską "Le Cuisinier Francois" - czyli "Kucharz francuski". Opisał w niej sos podobny do holenderskiego zrobiony: "z dobrym świeżym masłem, odrobiną octu, soli i gałki muszkatołowej oraz żółtkiem jaja do związania sosu". Ta książka wywarła bodaj największy wpływ nie tylko na kuchnię francuską, lecz także europejską, w tym polską, doczekując się do początku XIX wieku ponad 250 wydań. W eleganckiej kuchni polskiej XIX i XX wieku sosy holenderskie towarzyszyły młodym jarzynom, w szczególności szparagom, jajkom po benedyktyńsku czy daniom z ryb. A jakie sosy przygotuje nasz kucharz? Pierwszą propozycją Karola będzie stek z dyni z orzechowym sosem holenderskim. Druga to smażona makrela z ziołową salsą i sosem holenderskim na palonym maśle. A trzecia to pieczona bułka z sałatką z kurczaka i konopnym sosem holenderskim. Jak będą wyglądać takie potrawy? Zobaczymy w programie.

Opis (streszczenie): Karol Okrasa zabierze widzów na Mazury do gospodarstwa agroturystycznego pani Moniki. Spędziła ona wiele lat we Włoszech i w swoim mazurskim gospodarstwie wprowadza zasady coraz popularniejszej na Zachodzi idei slow food. Pod tym angielsko brzmiącym słówkiem kryje się zasada powrotu do traktowania żywności tak jak przed erą uprzemysłowienia. Chodzi o to, żeby wszelkie produkty, takie jak mięso, warzywa, owoce pochodziły z najbliższej okolicy. Aby droga z pola na talerz była jak najkrótsza. Drugą istotną kwestią jest jak największa różnorodność spożywanych pokarmów. Dziś Polacy, jeśli chodzi o mięsa, spożywają prawie wyłącznie wieprzowinę i kurczaki, trochę mniej mięsa wołowego czy indyczego. Nawet gęsina jest jadana w śladowych ilościach. A gdzie tak lubiana przez naszych przodków jagnięcina czy mięso kozie? Jest prawie zupełnie zapomniane. A przecież smakosze z Włoch, Grecji czy Francji najwyżej sobie cenią właśnie te mięsa. Bez pieczonej koziny czy jagnięciny Włosi z Sardynii, gdzie pani Monika spędziła wiele lat, nie wyobrażają sobie wielkanocnego obiadu. Karol po rozmowach z panią Moniką, przygotuje w swoim gospodarstwie własne wersje potraw, dla swoich gości. Dania: 1/ Pieczone mięso kozie z ziemniaczkami i pomidorową salsą; 2/ Pierożki z gęsiną, kapustą i grzybami; 3/ Pieczone na blasze placuszki z sałatką z ogrodowych warzyw.

Opis (streszczenie): W swojej kolejnej wyprawie kulinarnej Karol opowie o ponadtysiącletniej tradycji tłoczenia olejów na ziemiach polskich. Wielu Polaków podróżujących do Włoch czy Grecji zachwyca się smakiem tłoczonej na zimno oliwy, często podawanej z pieczywem przed posiłkiem. A tymczasem zupełnie zapomnieliśmy, że w naszym kraju od wieków tłoczy się na zimno doskonałe oleje z różnych roślin, takich jak choćby rzepak, len, konopie, mak, pestki dyni, czarnuszka czy wreszcie lnianka, z której tłoczy się olej zwany rydzowym. W dawnych czasach na wytwarzanie oleju używało się określenia bicie oleju, ponieważ do tłoczenia oleistych ziaren wykorzystywano specjalnie przygotowane kłody drewna, które ściskano za pomocą wbijanych młotami klinów. Karol odwiedzi małą olejarnię niedaleko Buska Zdroju, gdzie pan Mariusz na 150 - letniej maszynie tłoczy tradycyjne, polskie, ale często już zapomniane oleje. Nasz kucharz pokaże, że dobry olej aromatyzuje potrawę i powinien być traktowany jak przyprawa. Przygotuje trzy propozycje z olejami w roli głównej. Będzie sałatka z kolorowych cukinii z marynowanymi w oleju pieczarkami i serem. Będą pieczone śledzie skropione świeżym olejem, podane z małą marchewką i cebulą, będą krwiste steki wołowe z kapustą duszoną w świeżo tłoczonym oleju rzepakowym.

Opis (streszczenie): Cudze chwalicie, swego nie znacie! Co zobaczymy w kolejnej wyprawie kulinarnej Karola Okrasy? Tym razem nasz kucharz zaprosi widzów na jesienne gotowanie. Jednym z typowo jesiennych produktów jest gęsina, na Pomorzu i w Wielkopolsce tradycyjnie jedzona z okazji dnia św. Marcina. Mięso gęsi było wysoko cenione w dawnej Polsce, niestety, po II wojnie światowej Polacy prawie przestali jeść to pyszne i aromatyczne mięso. Cała produkcja polskiej gęsiny trafiała na eksport, głównie do Niemiec, gdzie polska gęś cieszy się do dziś zasłużoną renomą. Zazwyczaj serwuje się gęś z jabłkami, kaszą czy modrą kapustą. Ale tym razem Karol sięgnie po późnojesienne grzyby - gąski zielone. Te nieduże, żółto-zielone grzybki, trudne do znalezienia oraz wydobycia z piasku i mchu, a jeszcze trudniejsze do starannego wymycia z tegoż piasku, mają w naszym kraju wielu zagorzałych amatorów. W wielu kuchniach regionalnych przysmakiem są pierogi z gąskami czy zupa na gąskach. A jakie potrawy przygotuje Karol z gęsiny i gąsek? Zobaczymy zapiekankę z gęsiny, gąsek, cebuli oraz ziemniaków suto okraszonych śmietaną i serem. Będzie też szybka zupa z gąsek i dyni, wzbogacona zakwasem z mąki pszennej. Trzecią propozycją będą kminkowe kluseczki z mąki pszennej z pieczonymi gąskami.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa odwiedza Stado Ogierów w Białce na Lubelszczyźnie, państwową hodowlę ogierów, specjalizującą się m.in. w hodowli koni arabskich. Ta wizyta stanie się okazją do przyjrzenia się końskiej diecie. Mówi się często o kimś, że ma tzw. końskie zdrowie. A co jedzą konie? Głównie owies i siano. I tak te dwa składniki staną się kulinarnym wyzwaniem dla Karola. Zwłaszcza że owies to jedno z najzdrowszych zbóż, dawniej znane było z mało lubianej owsianki. A warto po nie sięgać, bo zawiera cenne witaminy i minerały oraz dużo kwasów NNKT. Pierwszą propozycją będzie pieczony na sianie dorsz podany z kaszą z owsa, doprawioną suszonymi śliwkami, pestkami dyni i ziarnami słonecznika. Druga potrawa to marynowana polędwica wołowa, opalona w sianie, z salsą z pieczonej papryki. Trzecie danie to łosoś w owsianych płatkach z buraczaną owsianką.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa wyrusza na rowerze na kręte ścieżki Beskidu Niskiego. Podróż rowerami przez urokliwe góry - zwłaszcza wiosną - to tylko pretekst do przeżycia przygody kulinarnej. Karol pokaże widzom co można przygotować niezwykłego w termosie na wycieczkę, a co szybko przyrządzić na biwaku po wycieczce. Danie z termosu powinno zainteresować miłośników szybkiej kuchni. Okazuje się bowiem, że nie trzeba sięgać po gotowe zupki instant, wystarczy wrzucić do termosu warzywa, pokrojone mięso z delikatnego indyka, aromatyczne przyprawy, zalać wrzątkiem, a po godzinie jazdy na rowerze mamy gotowe pyszne danie. W pięknej scenerii pokrytych wczesnowiosennymi kwiatami gór i dolin Karol przygotuje trzy potrawy dla rowerzystów. 1/ szybka sałatka z soczewicy, zielonego groszku i grillowanego bakłażana; 2/ zupa w całości ugotowana w termosie z indyka z warzywami w orientalnym stylu; 3/ grillowane mięsa z warzywami i ostrą salsą z kapusty kiszonej i orzechów.

Opis (streszczenie): W kolejnym odcinku Karol Okrasa zabierze widzów do Stadniny Koni Huculskich w Regietowie koło Wysowej. To punkt wyjścia do przygotowania potraw wykorzystujących składniki kuchni huculskiej i łemkowskiej. Przed II wojną światową karpaccy górale, tacy jak Huculi, Bojkowie czy Łemkowie zamieszkiwali obszar II Rzeczpospolitej. Ich kuchnia była niesamowicie uboga z uwagi na ciężkie warunki w jakich zamieszkiwali. Na przednówku często jedynym produktem, który trafiał do garnka była pokrzywa. A najbardziej znanym huculskim przysmakiem była tzw. kulesza - mamałyga, czyli kaszka kukurydziana z bryndzą. Mało znany jest fakt, że na południowo - wschodnich kresach dawnej Polski kukurydza była powszechnym produktem, choć w centralnej Polsce była prawie nieznana. Wykorzystując tradycyjne huculskie składniki Karol przygotuje trzy dania: 1/ placki ze śledziem i sosem z palonej papryki, 2/ gulasz z pokrzywy, pieczarek i kapusty, 3/ tatar z ugniecionej jak pod końskim siodłem wołowiny z placuszkami z kaszki kukurydzianej.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa zabiera widzów w okolice Grodziska Mazowieckiego. Odwiedzi dwie panie, które są na emeryturze i postanowiły poświęcić się swojej pasji, czyli gotowaniu. To to co tworzą jest dość wyjątkowe. Robią niezwykłe w smaku konfitury z cytryn. Choć cytryna jest owocem egzotycznym, to już w pierwszej polskiej książce kulinarnej to właśnie ona jest chyba najczęściej występującym owocem. Mnogość staropolskich przepisów na przetwory, sosy, lemoniady czy nalewki z cytryn jest imponująca. W takim cytrynowym królestwie, Karol - wykorzystując konfitury stworzone przez nasze bohaterki - przygotuje swoje propozycje. Będzie cytrynowa tarta z gruszkami, chili i pieprzem, będą żołądki gęsie w zupie cytrynowej, a na koniec racuchy dyniowe z cytrynową konfiturą, gruszkami, śmietaną i miętą.

Opis (streszczenie): W kolejnym odcinku Karol Okrasa rusza do Szczecina, aby spotkać się z młodzieżą i załogą naszego największego żaglowca Daru Młodzieży, który w ramach Rejsu Niepodległości rusza dookoła świata. Ten rejs ma uczcić stulecie odzyskania przez Polskę niepodległości, a także promować nasz kraj w odwiedzanych portach, również poprzez kuchnię. W trakcie swej wizyty Karol sprawdzi czy młodzież podczas wachty potrafi prawidłowo obierać ziemniaki, odwiedzi także okrętową kuchnię i dowie się, jakie menu przewidziane jest dla żeglarzy. Przygotuje też własne propozycje: proste w przygotowaniu, sycące i smaczne potrawy, które będzie degustował sam komendant Daru Młodzieży. Dla zapracowanej, a przez to stale głodnej załogi Daru Młodzieży Karol przygotuje dwie potrawy. Pierwsza to zapiekanka z obranych przez młodych uczestników rejsu ziemniaków, kiszonej kapusty i popularnej mielonki z konserwy turystycznej, wszystko przyprawione na ostro. Druga propozycja to zupa rybna a la flaczki, zawiesista i pożywna.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa wyrusza w okolice Słupska. Tutejsze rzeki są niezwykle czyste, więc często spotyka się w nich pstrągi. Ale dziko żyjące pstrągi są rzadkie i stanowią raczej atrakcję dla wędkarzy. I dlatego Karol odwiedza hodowlę pstrągów w miejscowości Lejkowo. Woda, w której żyją hodowane ryby wypływa ze źródeł spod pobliskiego wzgórza. Chłodna, jednakowej temperatury przez cały rok woda sprawia, że mięso tutejszych pstrągów jest wyjątkowo smaczne. I takich właśnie ryb Karol użyje do przygotowania ciekawych potraw. Wraz z gospodynią hodowli zaprezentuje też widzom jak przygotowuje się ikrę, czyli kawior z pstrągów. Na początek przyrządzi tatara ze świeżego pstrąga z prawdziwkami, ale będzie też pstrąg pieczony na ruszcie z ziemniakami z ogniska.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa zaprasza widzów na opowieść o imbirze. To jedna z tych roślin, bez których wiele narodów nie wyobraża sobie kuchni - czy to chińskiej, japońskiej, koreańskiej lub wietnamskiej. Dla każdego mieszkańca Azji to podstawowy dodatek do potraw i bardzo skuteczne lekarstwo na wiele dolegliwości. Ale to, co nas interesuje najbardziej, to fakt, że imbir był naszym przodkom dobrze znany już od wieków. W pierwszych spisanych na polskich ziemiach przepisach kulinarnych z Malborka z XV wieku występuje imbir. Nie brak go także w polskich recepturach Falimirza czy Syreniusza z XVI wieku. A w pierwszej polskiej książce kulinarnej "Compendium Ferculorum" Stanisława Czernieckiego wydanej w 1682 roku zdanie: "przydaj lub wsyp imbieru niemało" powtarza się nader często. Można powiedzieć, iż to jedna z ulubionych przypraw mistrza Czernieckiego. Później, w XVIII i XIX stuleciu imbiru używano mniej, ale nawet w chudym w importowane przyprawy okresie PRL - u każda gospodyni wiedziała, że bez mielonego imbiru nie ma dobrego piernika, pasztetu czy flaków. Dziś w sklepach mamy pełny wybór imbiru: znany naszym mamom, babciom suszony i mielony, świeże pędy (kłącza) dostępne są dziś w każdym sklepie, znany jest marynowany imbir jako dodatek do sushi, bywa nawet galangal zwany tajskim imbirem. To roślina spokrewniona z imbirem szeroko stosowana w kuchni tajskiej. Karol Okrasa przygotuje imbirowy sernik z kaszą gryczaną, pierożki z farszem z białej kiełbasy i imbiru oraz salsą z gruszki i marynowanego imbiru do pieczonego indyka z bakłażanem.

Opis (streszczenie): W swojej kolejnej wyprawie kulinarnej Karol Okrasa zabiera widzów do wspaniałego klasztoru cysterskiego w Sulejowie, malowniczo położonego na brzegu Pilicy. Nie sposób sobie wyobrazić rozwoju średniowiecznej Europy i Polski bez zakonu cystersów. Ich zasługi dla rozwoju kultury i gospodarki były nieocenione. Opactwa cysterskie stanowiły ważne centra nauki, medycyny i kultury. Obecność cystersów gwarantowała rozwój gospodarczy regionu. Tam, gdzie się pojawiali, jak grzyby po deszczu wyrastały młyny, kuźnie wodne, huty, stawy rybne, pasieki, browary. I właśnie browary dostarczały nie tyle napoju wyskokowego, co ważnego składnika ówczesnej kuchni. Tak jak dziś rozpoczynamy śniadanie od kawy i herbaty, ówcześni ludzie sięgali na początek dnia po polewkę piwną. Dodatek do takiej polewki w postaci żółtek, miodu, sera czy korzeni zależał od zamożności i zawartości spiżarni. Piwa używano także do gotowania mięs i ryb, do zup czy sosów, a także produkcji octu. Ponadto w czasach, w których nie zdawano sobie sprawy z istnienia drobnoustrojów chorobotwórczych, uwarzone piwo służyło jako główny napitek, bo nie powodowało dolegliwości żołądkowych w przeciwieństwie do nieprzegotowanej wody. Reasumując, piwo było niezbędnym elementem ówczesnej kuchni. Na szczęście obróbka cieplna praktycznie usuwa z piwa alkohol, więc ciepłymi potrawami przygotowanymi na bazie piwa można się bezkarnie delektować. Na początek Karol pokaże, jak przygotować polewkę piwną na śniadanie z serem i jabłkami. Kolejnym daniem będzie pieczona tołpyga z piwno-korzennym sosem. A trzecia potrawa to indyk w sosie piwnym z owocami.

Opis (streszczenie): W kolejnej wyprawie kulinarnej Karol Okrasa wyrusza w okolice Puszczy Kozienickiej. Kuchnia tego rejonu Mazowsza jest znacznie mniej znana niż kuchnia podlaska, śląska czy mazurska. Najstarsze drukowane relacje o pożywieniu lokalnej ludności pochodzą z pierwszej połowy XIX wieku i są zawarte między innymi w opracowaniach ks. Józefa Gackiego czy Oskara Kolberga. Dieta dawnych mieszkańców tych ziem oparta była na gospodarce rolniczo-hodowlanej oraz na naturalnych zasobach łąk i lasów. Wśród roślin uprawnych zdecydowanie przeważały zboża, które w postaci kaszy i mąki trafiały na stoły mieszkańców. Z warzyw uprawiano głównie rzepę, buraki, marchew, pietruszkę, cebulę. Wyjątkowo dużo spożywano kapusty, którą kiszono w wielkich dębowych kłodach lub beczkach zwanych śledziówkami. Do kiszenia kapusty, często w całych główkach, dodawano liście wiśniowe, leśne jabłka lub gruszki. Z kiszonych liści kapusty przygotowywano także gołąbki, faszerowane kaszą jaglaną. W każdej zagrodzie chłopskiej nie mogło także zabraknąć chleba. Wypiekany był na zakwasie z mąki żytniej razowej lub z mąki mieszanej zwanej spółką. Pieczono go na liściach chrzanu lub kapusty w chlebowych piecach opalanych drewnem. Zbieranie grzybów, jagód czy dziko rosnących roślin na obszarze puszczy było powszechnie praktykowane. W okresach głodu posiłki przyrządzano z dzikich roślin oraz z niedojrzałego ziarna zboża. Komosę białą zwaną lebiodką lub łopuchą, gotowano na zupę, którą zasypywano śrutą żytnią. Jako okrasy używano mleka. Zbierany szczaw wchodził w skład pożywienia codziennego tzw. barszczu. W okresach głodu sporządzano z niego kwaśne polewki zaprawione mlekiem lub mąką z dodatkiem posiekanych drobno ziemniaków. Oprócz szczawiu zbierano pokrzywę i powój polny zwany zajęczą kapustą. W trakcie swojej wędrówki Karol odwiedzi panią Justynę, która interesuje się lokalną kuchnią. Sama przygotowuje w domu wiele kozienickich przysmaków. Z niektórymi z nich podzieli się z naszym kucharzem. A co będzie w menu? 1/Zupa z rwokami czyli kluseczkami na bazie wiosennych ziół z jagnięciną; 2/ Parzybroda ze słodkiej kapusty z kiszonymi ziemniakami i sosem z rydzów, podana ze smażonym dorszem; 3/ Sójki kozienickie, czyli pieczone pierożki z farszem z kaszy jaglanej, kapusty, grzybów i serka koziego.

Opis (streszczenie): W kolejnej swojej wyprawie kulinarnej Karol zaprasza widzów do kwitnących, wiosennych sadów na potrawy z żeberek. Ten rodzaj mięsa był przez lata traktowany w kuchni polskiej trochę po macoszemu, raczej pojawiał się na naszym stole jako dodatek do zup. Ale już w kuchni chińskiej gotowane na parze, duszone czy pieczone na czerwono, w sosach pikantnych czy słodko - kwaśnych zawsze uchodziły za nie lada przysmak. Nie sposób też nie wspomnieć o grillowanych żeberkach z południa Stanów Zjednoczonych podawanych z sosami barbecue. To jedno ze sztandarowych dań, słynnych zwłaszcza w Teksasie. A jak przywrócić należny blask żeberkom spożywanym nad Wisłą? Tym właśnie zajmie się nasz kucharz. Będzie więc rosół na żeberkach wedle złamanego przez Karola polskiego przepisu z XVIII wieku. Ponadto żeberka duszone w piwie, soku z porzeczek i miodku majowym, a także żeberka duszone na grillu z polską wersją sosu barbecue.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa pokaże widzom, jak własnoręcznie przygotować konserwy. Z problemem przechowania żywności ludzkość borykała się od tysiącleci. Metody takie jak suszenie, wędzenie, fermentacja, dodatek octu, soli czy cukru były stosowane od wieków. Innym problemem było zaopatrzenie każdej armii, która - jak mawiał Napoleon: maszeruje na żołądkach swoich żołnierzy. I właśnie w czasach wojen napoleońskich pewien francuski cukiernik, Nicolas Appert, zauważył, że podgrzewane w zamkniętych butelkach syropy i owoce długo zachowują przydatność do spożycia. Pół wieku później to zjawisko wyjaśnił Ludwik Pasteur, który odkrył, że za psucie się jedzenia odpowiedzialne są mikroorganizmy, które giną w wyniku podgrzania. W tym samym czasie w Anglii opatentowano metalowy pojemnik do żywności i tak wynalazek cukiernika Apperta zawojował świat. Dziś służy nie tylko armiom całego świata, ale nam wszystkim. Wszelakiego typu konserwy dostaniemy w każdym sklepie. A czy można je sobie przygotować samemu w warunkach domowych? Oczywiście, wie to każda mama i babcia przygotowująca słoiki dla młodych ruszających do miast za pracą czy nauką. Na początek Karol pokaże, że konserwy nie muszą być wykonane z gorszych surowców - jak się sądzi powszechnie. Najlepszym tego przykładem będzie potrawka z perliczki zakonserwowana w słoiku. Druga propozycja to karkówka wieprzowa z kapustą, którą Karol umieści surową w słoiku i podda tylko procesowi pasteryzacji. Takie potrawy można spokojnie przechowywać i cieszyć się ich smakiem po miesiącach czy latach.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa wyrusza nad Wisłę, aby opowiedzieć o ciekawym sposobie przyrządzania mięsa. Jak głoszą legendy ponoć nasi przodkowie podczas wypraw wojennych przyrządzali sobie strawę opiekając nad ogniem kawałki mięsiwa nabite na szable czy szpadę. Musi być w tym ziarno prawdy, skoro tak popularne dziś nad Wisłą kebaby to nic innego niż opiekane mięso, nabite na stalowy rożen. I właśnie podróżując po krajach Orientu często można się natknąć na szaszłyki, kebaby, kofty przyrządzane z mielonego mięsa, korzenniei ostro doprawione, podawane z zimnymi sosami. A jak przyrządzić mielonego na szpadzie nad Wisłą? To zadanie dla naszego kucharza. Będą więc opiekane na drewnianych szpadkach mielone z jagnięciny z sosem miętowym, mielone wieprzowo - wołowe z bakaliami w sosie orzechowym oraz coś dla wegetarian, czyli mielone z ciecierzycy na szpadkach z duszoną cytrusową kapustą.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa wyrusza nad malownicze jezioro Łańsk na Mazurach. W okresie PRL-u utworzono tu tajny ośrodek dla najwyższych dostojników ówczesnego państwa. Wysiedlono 11 wsi, ogrodzono ponad tysiąc hektarów lasów i jezior. Wszystkiego pilnowało liczne wojsko, a zwykły obywatel nie miał tu wstępu. Bawili tu pierwsi sekretarze, premierzy, ministrowie, zagraniczni goście tacy jak Nikita Chruszczow, Leonid Breżniew, Fidel Castro czy Erich Honecker. Ale Karola przywiodła do tego miejsca nie tyle wielka historia, ile mała, ale smakowita historyjka pewnego kulinarnego pojedynku. Otóż w latach sześćdziesiątych XX stulecia bywali tu zarówno I sekretarz rządzącej partii Władysław Gomułka, jak i ówczesny premier Józef Cyrankiewicz. I o ile Gomułka preferował kuchnią prostą, niemal skromną, to Cyrankiewicz lubował się w luksusie. Kochał szybkie samochody, piękne kobiety i wykwintną kuchnię. Jak opowiadali świadkowie, gdy pewnego razu Cyrankiewicz ucztował przy stole pełnym frykasów: przepiórek, jesiotrów, kawiorów, nadeszła wieść, że niebawem przybędzie tu Gomułka. Cyrankiewicz kazał wszystko zabrać i schować, a na stół trafiły ogórki kiszone, twaróg, dżem, kaszanka. I ta anegdotka będzie punktem wyjścia dla Karola do przyrządzenia kulinarnych propozycji. Przygotowane dania: 1/ skromny gulasz z indyka z cebulą i ogórkiem kiszonym podany z ziemniaczkami; 2/ luksusowa sola z Dover podana z muślinowym sosem z cydru, kaparów i szpinaku; 3/ smażona na maśle sałata rzymska z pastą z ciecierzycy i pieczonej czerwonej papryki.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa zaprasza widzów na szparagową ucztę. Przełom maja i czerwca to szczyt szparagowego sezonu. I jak zawsze pojawiają się pytania od smakoszy tego wykwintnego warzywa: czy lepsze są białe czy zielone i czym się właściwie różnią - tylko kolorem czy może także smakiem. Nasz kucharz postara się odpowiedzieć na te pytania, ponadto pokaże jak się szparagi uprawia, jak się zbiera, a także opowie, jak i kiedy trafiły one na polskie stoły. Szparagi będą królować pośród składników, z jakich Karol przygotuje swoje propozycje. Pokaże, jak przyrządzić łopatkę wieprzową duszoną w szparagach, jak podać białe szparagi po polsku czy szparagową sałatkę z wędzoną makrelą, kaparami i ogórkiem.

Opis (streszczenie): Karol Okrasa zaprasza widzów na opowieść o kuchni Mazowsza. Jeśli chodzi o regionalne specjalności w Polsce, raczej bez trudu każdy wymieni cebularze na Lubelszczyźnie, babkę i kiszkę ziemniaczaną na Podlasiu, kluchy na łachu i pyry z gzikiem w Wielkopolsce, roladę z modrą kapustą na Śląsku, kwaśnicę i oscypki na Podhalu, czerninę i gęsią okrasę na Pomorzu, wreszcie pierniki w Toruniu. A co na Mazowszu? Tu sytuacja nie jest tak klarowna. Oczywiście północne Mazowsze, czyli Kurpie, ma swoje piwo jałowcowe i fafernuchy, także znane są potrawy z ziemniaka, grochu i kapusty z ziemi radomskiej, łowickie gołąbki, rejon Sierpca słynie z zupy grzybowej z kiszoną kapustą. Wreszcie mamy potrawy mocno związane ze stolicą, jak choćby flaczki po warszawsku, pyzy z mięsem z Bazaru Różyckiego czy na słodko - ciastko WZ-tka. Duży wpływ na kuchnię regionu miała też kuchnia żydowska, bo Warszawa była największym skupiskiem Żydów przed II wojną światową w Europie Środkowej, czyli np. karp po żydowsku - to ciekawe danie, bo jednocześnie jest reliktem XVII-wiecznej kuchni polskiej. Ponadto przepisy Lucyny Ćwierczakiewiczowej, sławnej warszawianki, najwybitniejszej autorki książek kulinarnych drugiej połowy XIX wieku, wywarły ogromny wpływ na pokolenia gotujących Polaków. Tak czy inaczej Mazowsze czeka na dopracowanie kulinarnej tożsamości. I dlatego nieprzypadkowo Karol rusza do pałacu Karolin w Otrębusach, siedziby Zespoły Pieśni i Tańca Mazowsze. Jego twórcy, Tadeusz Sygietyński i Mira Zimińska-Sygietyńska, zmagali się przed laty z podobnym problemem, jak przekuć mnogość tańców, pieśni, strojów ludowych w zwarty kanon folkloru Mazowsza. Dziś Karol stoi przed podobnym zadaniem, tylko na polu kulinarnym. I tak jak niegdyś Sygietyński, inspirując się folklorem, skomponował wiele pieśni, które potem rozsławiły region w kraju i na całym świecie, tak teraz Karol przygotuje kilka potraw, które będą inspirowane tradycjami kulinarnymi Mazowsza. Być może kiedyś będą jednoznacznie kojarzone z ziemią mazowiecką? Proponowane dania: 1/ zupa grzybowa na soku z kiszonej kapusty z pulpetami z dziczyzny; 2/ placki z karpia, kapusty i grochu; 3/ mleczna zalewajka z rwanymi kluseczkami.

Opis (streszczenie): W kolejnej wyprawie kulinarnej Karol zaprasza widzów na potrawy z młodej kapusty. Kapusta to jedno z najbardziej popularnych warzyw w naszym kraju. Uprawiana od wieków, była dla ubogiej ludności podstawowym źródłem witamin. Głównie spożywano ją w wersji kiszonej, ale też świeżej, która dość dobrze się przechowuje. Młoda kapusta, bardziej delikatna i subtelna w smaku, była i jest dostępna tylko wiosną lub wczesnym latem. To najlepsza pora, aby przygotować ją w nowy, niezwykły sposób. Będzie więc grillowana młoda kapusta z sosem z palonych pieczarek i pieczonym łososiem. Ponadto placek z młodej kapusty z majonezem z lubczyku, a także młoda kapusta duszona w sosie z ogórków.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa zabiera widzów nad brzeg największej polskiej rzeki, czyli nad Wisłę. Dziś jest prawie pusta, ale dla dawnej Rzeczpospolitej była to najważniejsza i bardzo ruchliwa arteria komunikacyjna. Nieprzerwanie płynęły tędy tratwy, łodzie, statki rzeczne wiozące towary z południowej i centralnej Polski do Gdańska. Wisła była nie tylko najdogodniejszą drogą wodną, ale także żywicielką. Wiślane ryby były ważnym składnikiem jadłospisu wszystkich położonych wzdłuż królowej polskich rzek miejscowości. A ryb było wówczas niemało. W Wiśle łowiono szczupaki, sandacze, certy, sumy, łososie, a nawet jesiotry, nie licząc licznego rybiego drobiazgu. Ryb było tyle, że zachowały się zapisy, jak to w Malborku bracia krzyżaccy protestowali przeciwko zbyt częstym potrawom z jesiotra, podobnie jak nieco później czeladnicy szewscy z Warszawy wznieśli bunt przeciwko karmieniu ich rybami z Wisły przez cały tydzień, domagając się choćby raz w tygodniu, w niedzielę, miski kaszy ze skwarkami. Jeszcze przed drugą wojną światową na warszawskich jarmarkach kilogram śledzia był nawet dwudziestokrotnie tańszy niż kilogram słoniny. Teraz jest na odwrót. Ryby wcale już nie są tak tanie, w Wiśle jest ich znacznie mniej, ale stają się coraz bardziej cennym składnikiem naszej diety. Jakie potrawy przygotuje Karol z wiślanych ryb? 1/ Sandacz uparowany na cebuli duszonej z kwasem chlebowym; 2/ krokiety z ziemniaków i miętusa, jedynej naszej ryby dorszowatej żyjącej w wodach słodkich; 3/ Zupa rybna, ale bez ryb, znana w niektórych kuchnia regionalnych jako ślepe ryby.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa pokaże jak można kulinarnie wykorzystać chrupiący i rumiany chleb żytni na zakwasie. Czy żytni chleb razowy może stanowić składnik potraw inny niż zwykła pajda z serem czy wędliną? Aby odpowiedzieć na to pytanie, Karol Okrasa uda się do młyna, miejsca, w którym zaczyna się wszystko to, co jest związane z chlebem. Przysłowie mówi: jaka mąka taki chleb. I właśnie w jednym z ostatnich działających wodnych młynów w naszym kraju, w Lorkachnad rzeką Wel, Karol pokaże jak powstaje żytnia mąka oraz zaprezentuje swoje kulinarne propozycje. Pierwsza potrawa to piknikowa sałatka z razowego chleba z jajem w koszulce i wędzonym łososiem. Druga propozycja to smażony dorsz z chrustem z chleba razowego, podany z sałatką z soczewicyi konfiturą z bakłażana.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa uda się do skansenu kurpiowskiego w Nowogrodzie nad Narwią. Tu oprócz pięknych, tradycyjnych drewnianych chałup, znajdują się liczne pamiątki po kwitnącym w dawnych wiekach polskim bartnictwie. I choć dziś to ziemniaki królują w podlaskiej kuchni regionalnej, to aż do początku XIX wieku były niemal nieobecne na tutejszych stołach. A miód był tu obecny od zawsze. Karol z kolei przedstawi widzom swoje propozycje. Jak pisze Zygmunt Gloger w swej Encyklopedii Staropolskiej: Gdy nie znano jeszcze cukru, miód zastępował jego użytek i służył do sycenia napoju, pożądanego w krainie, gdzie nie dojrzewała dostatecznie winna jagoda. Toteż ludzie, oddający się hodowli pszczół leśnych, byli bardzo pożyteczni i poszukiwani. W programie Karol wraz z gośćmi opowie o historii polskiego bartnictwa, o obecnych próbach jego odtworzenia, a także pokaże kilka kulinarnych propozycji inspirowanych smakiem miodu. W trakcie gotowania Karol spotka się z włodarzami województwa podlaskiego. W pięknej scenerii urokliwego skansenu Karol przygotuje trzy potrawy: 1/ pstrąg łososiowy w glazurze miodowej z musztardą; 2/ wątróbka ze świeżymi truskawkami z sosem miodowym; 3/ grillowany stek wołowy marynowany w miodzie i ziołach.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa opowie o pewnym wiosennym produkcie, który rzadko trafia na nasze stoły, choć od wieków jest używany przez ludność wiejską jako uniwersalne lekarstwo na przeziębienia, zwłaszcza dla dzieci. Mowa o syropie z młodych pędów sosny. Pozyskiwany wiosną z jasnozielonych przyrostów, z brązową, lepką łupinką, zasypanych cukrem, służył też od dawna do sporządzania leczniczych nalewek. Ale rzadko był wykorzystywany w kuchni. A szkoda, bo mocny, żywiczny aromat może pasować do wielu potraw. Trzeba tylko spróbować. W programie Karol Okrasa pokaże, jak robi się syrop z pędów sosny i jak wykorzystać go do stworzenia niezwykłych dań. Przygotuje kilka interesujących propozycji, wśród nich nie zabraknie mięsa kaczki, którego wyrazisty smak wydaje się idealnie pasować do syropu z pędów sosny.

Opis (streszczenie): W kolejnym odcinku Karol Okrasa postara się odpowiedzieć na liczne prośby widzów i fanów programu. Jak wiadomo wielu z nas uwielbia potrawy z grilla, ale również wielu wolny czas spędza najchętniej na łódce, żeglując czy to po pięknych jeziorach mazurskich, czy na bardziej wymagających wodach naszego Bałtyku. Ale jak pogodzić grillowanie z żeglowaniem, wiedząc, że pożar na łodzi jest bardzo niebezpieczny. Na szczęście pojawiły się już grille zapewniające pełne bezpieczeństwo użytkowania na jednostkach pływających. I dziś wszyscy amatorzy karkówki, kiełbasy, rybki czy warzyw z grillowego rusztu mogą spokojnie raczyć się ulubionymi przysmakami na swej żaglówce czy motorówce. Podczas morskiego grillowania Karol przygotuje trzy dania: 1/ pstrąg łososiowy w pomidorowej marynacie z brzoskwiniową salsą; 2/ ryba grillowana w plastrach boczku z sałatką z grillowanego kalafiora; 3/ dorsz z grilla z aromatyczną kapustą na dwa sposoby.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa rusza na zbiór kwiatów czarnego bzu. Na początku czerwca te krzewy obsypane są białymi kwiatami, których zapach jest niezwykle charakterystyczny. Służą do wyrobu syropów, nalewek, napojów oraz aromatyzowania ciast i deserów. Czarny bez to ciekawa kulinarnie roślina, bo w kuchni wykorzystujemy zarówno kwiaty zbierane wiosną, jak i owoce dostępne jesienią. Wyroby z kwiatów czarnego bzu są też bardzo popularne w Skandynawii. W trakcie programu Karol pokaże, jak zrywać duże, białe kwiatostany zwane baldachami, jak przyrządzać z nich syropy, a także jak wykorzystać do przygotowania niezwykłych potraw. Wśród propozycji naszego kucharza nie zabraknie potrawy z kurcząt, które jeszcze sto lat temu uchodziły za typowy wiosenny przysmak. A dziś, gdy mięso kurczaka nam spowszedniało, nie pamiętamy już, że dla naszych przodków były sezonowym rarytasem. Jak będą wyglądać potrawy przygotowane z dodatkiem kwiatów czarnego bzu?

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa zabiera widzów do krainy swego dzieciństwa w powiecie garwolińskim. Wówczas na każdym skrawku łąki wypasano krowy, a nawet na całe lato przewożono te zwierzęta na wiślane zielone wyspy. Karol doskonale pamięta smak nie tylko świeżego mleka zraz po udoju, ale także domowego twarogu, masła czy gęstej śmietany. Szczęśliwie, okoliczna mleczarnia do dziś produkuje taki twaróg tradycyjnymi metodami, w klasycznym kształcie, w dodatku pakowany jak niegdyś w pergamin. I ten właśnie twaróg będzie pretekstem do przypomnienia dania przygotowywanego przez babcię Karola. A były to gorące kluski ze skwarkami posypane chłodnym, kwaskowatym i aromatycznym twarogiem. Skoro Włosi do swoich makaronów szczodrze sypią parmezan, to czemu my Polacy nie mielibyśmy do naszych klusek dodawać swojskiego, rodzimego twarogu. Kucharz przygotuje pradawne kluski prażuchy z twarogiem podane z kapustą kraszoną kwaśną gęstą śmietaną, knedle z sera z owocami w maślanej glazurze z naturalnym jogurtem oraz wędzone kopytka z twarogiem.

Opis (streszczenie): W swojej kolejnej wyprawie Karol Okrasa zaprasza widzów na potrawy inspirowane kuchnią Kociewia. Ten rejon Pomorza jest nieco mniej znany niż Kaszuby i często z nimi mylony. Była to kuchnia skromna i oszczędna, oparta o produkty pochodzące z własnych gospodarstw domowych, ogródków, sadów, łąk i lasów. Składnikiem wielu dań były przede wszystkim ziemniaki, kapusta, brukiew, mleko, sery, kasze, mąka czy jaja. Mięso spożywano raczej od święta, częściej jadano ryby poławiane w pobliskich rzekach czy jeziorach. Popularne były też śledzie z pobliskiego Bałtyku. Oczywiście w okolicznych lasach mieszkańcy zbierali grzyby, czarne jagody, żurawinę czy borówki. Z czasem kuchnia kociewska wzbogacona została przepisami pochodzącymi z domów bogatszych gospodarzy zwanych gburami. Niemały wpływ na kulinarne zwyczaje tutejszej ludności mieli też koloniści niemieccy, którzy osiedlali się na Pomorzu. Do dziś wiele potraw zachowało niemiecko brzmiące nazwy takie jak "karbónada" czy "fefernuski". Podobnie było z nazwami posiłków. Śniadanie określano słowem "frysztyk", a obiad to był "maltych", podczas którego na stołach królowały jednogarnkowe zupy zwane "ajntopfami". W trakcie gotowania Karola odwiedzi znajoma mieszkanka Kociewia, pani Anna, która przyniesie swoje wytwarzane tradycyjnymi sposobami kociewskie sery z koziego mleka. A jakie potrawy inspirowane kociewską kuchnią przygotuje nasz Kucharz? Pierwszą propozycją Karola będą placki ziemniaczane zwane na Kociewiu "plińcami", doprawione leśnymi grzybami, podane z sałatką śledziową. Druga to gotowany, a potem smażony na chrupko boczek wieprzowy podany ze śmietankowym sosem z marchewki i żurawiny. A trzecia to placuszki z koziego twarożku z aromatyczną konfiturą z jagód.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa wyrusza na Podlasie i zaprasza widzów na kulinarną opowieść o podlaskich pierogach z serem. Amatorzy pierogów, którzy dziś na Podlasiu chętnie sięgają po pierogi z serem i ziemniakami, czyli tzw. ruskie, po pierogi z serem i kaszą gryczaną czy z serem i miętą, nie zdają sobie sprawy, że tradycja robienia pierogów z serem w tym regionie liczy ponad trzysta lat i jest dobrze udokumentowana. Otóż w rękopiśmiennej księdze kucharskiej z końca XVII wieku pochodzącej z dworu Radziwiłłów w Nieświeżu i Białej Podlaskiej znajdziemy kilka ciekawych przepisów na pierogi z serem. Te dawne przepisy ze staropolskiej kuchni staną się punktem wyjścia dla Okrasy do przygotowania ciekawych potraw. Na początku Karol pokaże, jak zrobić dobre ciasto na pierogi z dodatkiem mleka i masła, tak by było miękkie i delikatne. Zademonstruje także inne rodzaje ciasta oraz różne farsze do pierogów, wszystkie oczywiście przygotowane na bazie różnych serów.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa zaprosi widzów do Nadleśnictwa Elbląg na Wysoczyźnie Elbląskiej w województwie warmińsko - mazurskim. To obszar malowniczo położony na wysokim brzegu nad Zalewem Wiślanym. W czasach, gdy zamieszkiwały ten teren plemiona Prusów, rosły tu lasy dębowe. Dziś przeważają buki, choć można też spotkać niezwykle okazałe, prastare dęby. Pod jednym z nich Karol spotka się z leśniczką, panią Paulą Trzeciak. Pani Paula opowie Karolowi o legendzie związanej z nazwą dębu, a także o jadalnych kwiatach, które można znaleźć w lasach. Takie kwiaty wzbogacą nie tylko wyglądem, ale i smakiem każdą leśną potrawę. Następnie oboje udadzą się na teren wczesnośredniowiecznego grodziska, dziś porośniętego pięknym lasem bukowym. Tu pani Paula zwróci uwagę Karola na orzeszki bukowe, zwane bukwią. Nasiona buka, ulubiony przysmak dzików, wiewiórek i leśnych gryzoni, od wieków były obecne w dawnej kuchni polskiej. Choć są dość pracochłonne w przygotowaniu z uwagi na trudne wydobycie z łupinek, to wysiłek pozyskania wynagradzają smakiem. Mogą stanowić atrakcyjny dodatek do leśnych potraw. Wśród propozycji dań zobaczymy marynowane w dereniu żeberka z jelenia z puree ziemniaczanym z bukwią, będzie też szybki gulasz w stylu stir - fry ze schabu z dzika z gąskami i borowikami oraz potrawa z mięsa z daniela.

Opis (streszczenie): W pierwszym październikowym odcinku Karol Okrasa wyruszy do grójeckich sadów. Jesień to pora, kiedy to sławne w całej Polsce grójeckie jabłka pięknie czerwienieją na drzewach. O tym, że ta okolica słynie z jabłek, wszyscy dobrze wiedzą. Natomiast mało znany jest fakt, że nieopodal uprawia się na dużą skalę także borówkę amerykańską. Te owoce trafiły do polskich konsumentów około trzydziestu lat temu. Z początku nie były zbyt lubiane, ale obecnie Polacy chętnie po nie sięgają, a nasz kraj jest jednym z największych eksporterów borówek w Europie. Można więc powiedzieć, że jesteśmy zarówno jabłkową jak i borówkową potęgą. I dlatego Karol obu tych owoców użyje do przygotowania ciekawych potraw. Na początek będzie coś dla dzieci, czyli budyń z prażonymi jabłkami i borówkami. Potem kasza z salsą z borówek i jabłek, a na koniec coś dla mięsożerców, czyli wędzona w dymie z siana kaczka z jabłkami i borówkami.

Opis (streszczenie): W swoich wyprawach kulinarnych Karol Okrasa często używa własnoręcznie przygotowywanych, kolorowych oliw smakowych do przyprawiania potraw. I nie jest tu pomyłką słowo przyprawianie, bowiem Karol traktuje tłuszcze właśnie jako przyprawę. Inaczej bowiem smakuje to samo mięso przypieczone na smalcu, inaczej na oleju. Ponadto oleje i oliwy można wzbogacać poprzez dodatek ziół, przypraw korzeniowych, a nawet grzybów. Ale co zrobić, by na przykład oliwa pachnąca pietruszką, szczypiorkiem czy lubczykiem miała również piękny zielony kolor? Wymaga to kilku prostych zabiegów, a efekt jest niezwykły. Na początek Karol pokaże, jak przygotować kolorowe oliwy szczypiorkowe i lubczykowe, a nawet jak zrobić olej pachnący wędzeniem. Następnie przygotuje z udziałem tych kolorowych oliw smakowych ciekawe dania: 1/ Befsztyk tatarski doprawiony oliwą lubczykową z dodatkami; 2/ Smażony na złoto filet z amura z sałatką doprawioną oliwą szczypiorkową; 3/ Frytki gryczane z majonezem zrobionym na bazie wędzonego oleju.

Opis (streszczenie): W kolejnym odcinku Karol Okrasa opowie widzom o bigosie. To jedna z tych potraw, które uważane są za symbol polskiej kuchni. Choć współczesnych przepisów na to danie jest bardzo dużo, to w powszechnej opinii jest to duszona kapusta, kiszona bądź słodka, z mięsem, wędliną, grzybami i innymi dodatkami. Ale nie zawsze kapusta była obowiązkowym składnikiem bigosu. Jeśli spojrzymy na receptury Stanisława Czernieckiego w jego "Compendium ferculorum" z końca XVII wieku, to zobaczymy, że w żadnej z kilkunastu receptur na bigos czy też "bigosek" nie ma kapusty. W pochodzącej z tego samego okresu rękopiśmiennej książce kucharskiej z dworu Radziwiłłów w przepisie na "Bigos jezuicki" także nie występuje kapusta. Co więcej, nawet u Lucyny Ćwierczakiewiczowej z drugiej połowy XIX wieku w przepisie na "Bigos z pozostałej pieczeni" nie ma w ogóle kapusty, są tylko kwaśne jabłka. Czym więc był bigos naszych przodków? Można powiedzieć, że był to rodzaj gulaszu, z pokrajanych na kawałki mięs, ryb czy raków, mocno doprawionych na kwaśno, ostro i słodko. A służyły do tego zamorskie przyprawy korzenne, drogie cytrusy czy octy winne. Z czasem zamorskie przyprawy starano się zastępować rodzimymi, a zamiast kosztownej cytryny zaczęła się pojawiać swojska kapusta kiszona. Jeszcze w XIX wieku bigos z kapustą nazywano hultajskim. A dziś bez kapusty nie potrafimy sobie wyobrazić bigosu. Opowiadając krótko o historii bigosu, nasz kucharz przygotuje swoje wersje tej popularnej potrawy. Proponowane dania: 1/Bigos z kwaśnych ziemniaków i pieczonej karkówki wieprzowej; 2/Bigos z białej kapusty, grzybów i wędzonego jesiotra; 3/ Korzenny bigos z warzyw korzeniowych podany z pieczonym jesiotrem i konfiturą z kwaśnych jabłek.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa odwiedzi Nadleśnictwo Stare Jabłonki w województwie warmińsko-mazurskim. Wraz z leśnikiem Łukaszem Paprockim uda się do lasu, aby podziwiać niezwykłe sosny. Specyficzne lokalne warunki sprawiły, że tutejsza sosna zwyczajna wytworzyła unikalny ekotyp, charakteryzujący się wysokością dochodzącą do 40 metrów. To, jak i doskonałe własności konstrukcyjne drewna z tych sosen sprawiły, że były one poszukiwanym materiałem na maszty do statków już od XVI wieku. Ponoć zachwycał się nimi sam Napoleon, a drewno tych sosen zrobiło furorę na Światowej Wystawie w Paryżu. Ale cóż ma sosna do kuchni? Otóż wiosną można z sosny pozyskiwać młode pędy, które wraz z cukrem służą do zrobienia niezwykle aromatycznego syropu. Od wieków stosowano go nie tylko jako lekarstwo na kaszel, ale także produkt kulinarny, choćby do robienia nalewek. Ale jak pokaże Karol, taki syrop to także doskonała baza do wszelkich sosów, dressingów czy marynat. Co więcej, same młode pędy sosny czy świerka mogą stanowić doskonały dodatek do dań. Pan Łukasz pokaże Karolowi, jak bezpiecznie pozyskiwać młode pędy sosny w lesie i czego należy przestrzegać przy ich zbiorze. Podaruje też Karolowi swój syrop sosnowy, a także suszonego siedzunia sosnowego, zwanego grzybem kalafiorowym czy szmaciakiem gałęzistym. Karol Okrasa przygotuje 3 potrawy bazujące na pędach sosny i świerka. Wśród jego propozycji są: 1/ placki z ziemniaków i siedzunia sosnowego, wzbogacone o pędy świerka i sosny; 2/ kotlet chlebowy z grzybami z sałatką z młodych liści lipy i syropu sosnowego; 3/ pieczone warzywa z dressingiem sosnowo-orzechowym.

Opis (streszczenie): Pomidory do Europy trafiły dopiero po odkryciu Ameryki przez Kolumba i przez wieki traktowane były tylko jako ozdoba stołu. Choć trudno w to uwierzyć, nawet w kuchni włoskiej pomidory pojawiały się dopiero w XIX wieku. Starsi widzowie pamiętają doskonale piosenkę kabaretu Starszych Panów pod tytułem "Addio pomidory". Dziś młodym ludziom trudno zrozumieć, że jeszcze nie tak dawno sezon na to wspaniałe warzywo był krótki i ograniczał się do letnich miesięcy. Współcześnie na stoły trafia ponad 40 gatunków pomidorów, w różnych kolorach, kształtach i wielkościach. Pomidory mamy w sklepach przez okrągły rok, ale i tak najsmaczniejsze są w sezonie. Bo jak twierdzi ekspert, który opowie widzom i Karolowi o pomidorach, najważniejszym czynnikiem wpływającym na smak tego warzywa jest słońce! Zatem jedzmy jak najwięcej pomidorów w sezonie. Karol, wykorzystując różne gatunki pomidorów, przygotuje swoje propozycje. Będą szybkie sałatki, a także pomidory jako dodatek do potraw z mięsa i ryb.