Okrasa łamie przepisy godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): W swojej kolejnej wyprawie kulinarnej Karol Okrasa wyrusza do Kotliny Kłodzkiej. by w jesiennym otoczeniu przygotować dla widzów trzy - jakże różne kotlety. Sama nazwa pochodzi od francuskiego słowa cotelette lub włoskiego costoletta, oznaczającego żeberka. Dawniej mówiono, iż aby kawałek mięsa mógł być nazwany kotletem, musi być połączony z kością, a taki bez kości to był sznycel. Kotlety są potrawą najczęściej mięsną, choć znane są także odmiany wegetariańskie czy rybne. Przygotowuje się je w ten sposób, że kawałek mięsa lub uformowany z masy kotlecik smażony jest na patelni przy użyciu niewielkiej ilości tłuszczu. W kuchni polskiej niezwykłą popularnością zawsze cieszyły się kotlety mielone oraz kotlety schabowe. Te ostatnie podawano zarówno z kością jak i bez kości, często z ziemniakami i kiszoną kapustą. Inne rodzaje kotletów to kotlety pożarskie czy uchodzące za niezwykle eleganckie w czasach PRL - u kotlety de volaille. Choć kotlet schabowy uchodzi za danie arcypolskie, w rzeczywistości nie jest potrawą, która powstała w Polsce. Jest to bowiem spolszczona wersja słynnego sznycla wiedeńskiego, który z kolei także wywodzi się od włoskiego cotoletta alla milanese. Słowem, choć wynalazca kotleta ukrywa się gdzieś głęboko w mrokach dziejów, to do dziś po kotlety najprzeróżniejszych odmian sięgamy ze smakiem. A jakie kotlety przygotuje dla widzów nasz kucharz? Propozycje dań: 1/Panierowane kotleciki z polędwiczki wieprzowej z kolorowym "makaronem" z warzyw; 2/ Stek z wołowego antrykotu z kością, tzw. tomahawk podany z pieczonymi porami i konfiturą z cebuli; 3/ Kotlety z jajek z grzybami w panierce z grzanek.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa rusza na kolejne kulinarne spotkanie z polską wieprzowiną. To najpopularniejszy gatunek mięsa w naszym kraju, przeciętny Polak zjada rocznie około 40 kilogramów wieprzowiny. A jednocześnie wokół tego mięsa narosło mnóstwo mitów i uprzedzeń: że jest tłuste, że jest źródłem niezdrowego cholesterolu, będącego przyczyną chorób układu krążenia, nie nadaje się do współczesnej, lekkiej kuchni, tylko tradycyjnych ciężkich potraw. Dlatego w swoim programie Karol Okrasa będzie łamał narosłe wokół mięsa wieprzowego mity i tradycyjne przepisy na schabowego. Rozpocznie od spotkania w siłowni z ludźmi aktywnie uprawiającymi sport. Zapyta ich, co jedzą i spróbuje z polskiej wieprzowiny przyrządzić lekkie i zdrowe potrawy. W programie wypowiedzą się także eksperci. Dowiemy się, czy mięso wieprzowe może znaleźć się w diecie człowieka czynnie uprawiającego sport bądź prowadzącego aktywny tryb życia i czy polska wieprzowina jest zdrowa i bezpieczna. A w menu znajdzie się między innymi kotlet schabowy z warzywami w stylu orientalnym, gulasz z łopatki w sosie kokosowo - pomarańczowym z marchewką i jabłkiem oraz gotowane na parze polędwiczki wieprzowe w liściach botwinki.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa zaprosi widzów na spotkanie z zimnymi sosami jogurtowymi. Polscy turyści, którzy odwiedzili Grecję, na pewno zetknęli się z jedną z greckich narodowych specjalności, czyli z sosem "tzatziki". Ten sos zrobiony jest z gęstego jogurtu, świeżego ogórka, czosnku, świeżych ziół i oliwy. Pierwszą propozycją Karola będzie omlet francuski z tureckim masłem i zimnym sosem jogurtowym. Druga to pieczone buraki w orientalnej glazurze z sosem jogurtowym inspirowanym greckim "tzatziki", ale z kiszonym ogórkiem. A trzecia to smażone kotleciki jagnięce z zimnym sosem jogurtowo - buraczanym, płatkami dyni i chlebkiem pita. Jak będą wyglądać takie potrawy? Zobaczymy w programie.

Opis (streszczenie): Karol Okrasa kontynuuje poszukiwania polskiego smaku. A kiedy już ten smak odnajduje, ze smakiem i pożytkiem dla konserwatywnej polskiej widowni, próbuje go przełamać. Bo wbrew powszechnym wyobrażeniom polska kuchnia to nie tylko pierogi i schabowy. Mamy wielowiekową tradycję podawania ryb, szczególnie słodkowodnych, a polskie mięsa i wędliny biją jakością większość europejskiej produkcji. Od 1989 roku w najdalszych zakątkach Polski wytwarza się smakowite produkty warte zaprezentowania szerokiej widowni. Cudze chwalicie, swego nie znacie!

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa wyruszy na Jurę Krakowsko-Częstochowską, w pobliże miejscowości Żarki. Wśród znawców kuchni regionalnej niezwykle ceniony jest tutejszy chleb tatarczuch, wypiekany z mąki gryczanej zwanej też tatarczaną. Tradycja wypieku tego pieczywa przekazywana jest w tych okolicach z pokolenia na pokolenie. Tatarczuch sprzedawany był od zawsze na wszelkiego rodzaju targach czy odpustach. Ten ciemny, lekko słodkawy chleb swą barwę i smak zawdzięcza właśnie mące gryczanej. Gryka, zwana też hreczką, pochodzi z Azji. Ponoć była uprawiana w rejonie Indii już 4 tysiące lat temu. Około XIV wieku pojawiła się na stołach Europejczyków, przywożona ze wschodu przez najeźdźców tatarskich i mongolskich, stąd też jedna z jej nazw - tatarka. Przyrządzana z gryki kasza ma wyrazisty smak, jest pełnowartościowa, bogata w cenne składniki i witaminy, a przy tym bezglutenowa, co czyni ją ważnym składnikiem w diecie osób cierpiących na celiakię. Najpopularniejszym produktem z gryki jest oczywiście kasza, ale coraz częściej na naszych stołach pojawiają się gryczane makarony czy różne rodzaje pieczywa. Aby wzbogacić paletę potraw z gryki, Karol przygotuje kilka ciekawych potraw. Pierwszą propozycją będzie zupa z kaszą gryczaną z selerem, marchewką i pieczarkami. Jako drugą zobaczymy placki z kaszy gryczanej i smażonych warzyw, podane ze smażoną na chrupiąco makrelą. A na koniec Karol pokaże, jak zrobić pyszne tosty z chleba gryczanego z serowym beszamelem, z zapieczonym serem, szynką i grzybami.

Opis (streszczenie): Karol Okrasa kontynuuje poszukiwania polskiego smaku. A kiedy już ten smak odnajduje, ze smakiem i pożytkiem dla konserwatywnej polskiej widowni, próbuje go przełamać. Bo wbrew powszechnym wyobrażeniom polska kuchnia to nie tylko pierogi i schabowy. Mamy wielowiekową tradycje podawania ryb, szczególnie słodkowodnych, a polskie mięsa i wędliny biją jakością większość europejskiej produkcji. Od 1989 roku w najdalszych zakątkach Polski wytwarza się smakowite produkty warte zaprezentowania szerokiej widowni. Cudze chwalicie, swego nie znacie! W kolejnej wyprawie Karol Okrasa wyruszy na grzybobranie w Bory Tucholskie. Kiedy tylko nastanie jesień, a deszcze zapewnią ściółce leśnej odpowiednią wilgotność, Polacy gremialnie ruszają na grzyby. Szacuje się, że prawie 80 procent naszych rodaków uczestniczyło w swoim życiu w grzybobraniu, a ponad połowa z tej liczby robi to w miarę regularnie. Analitycy szacują, że przeciętne polskie gospodarstwo zbiera od 26 do 30 kilogramów "leśnych skarbów" rocznie. Choć nie jesteśmy tu w ścisłej europejskiej czołówce, bo znacznie wyprzedzają nas na tym polu na przykład Łotysze i Litwini. Co jednak najważniejsze, nie zawsze liczy się kosz wypełniony dorodnymi okazami prawdziwków, podgrzybków czy kurek. Już samo chodzenie po lesie działa na wielu kojąco. W Polsce nie ma ograniczeń w zakresie ilości zbieranych darów lasu, można je zbierać do woli, co nie jest częste na terenie Unii Europejskiej. Choć panuje obiegowa opinia, że grzyby są ciężkostrawne i nie zawierają składników odżywczych, to współczesna dietetyka łamie ten stereotyp informacjami o dobrze przyswajalnym białku i licznych mikroelementach zawartych w grzybach. Grzyby stają się dobrem poszukiwanym na całym świecie, a Polska "grzybami stoi". Dlatego Karol wyruszy w Bory Tucholskie o świcie na zbiór grzybów. A jakie potrawy ze znalezionych podgrzybków i prawdziwków przygotuje nasz Kucharz? Pierwszą propozycją Karola będzie zupa ze świeżo zebranych grzybów z dynią. Druga to śledzie z marynowanymi podgrzybkami i cebulą. A trzecia to fileciki z indyka z pieczonymi grzybami leśnymi i serem z niebieską pleśnią. Jak będą wyglądać takie potrawy? Zobaczymy w programie.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa rusza do Sandomierza na kulinarne spotkanie z polskimi serami dojrzewającymi. Dlaczego Sandomierz i polskie sery? Bo właśnie w Sandomierzu co roku odbywa się festiwal pod nazwą Czas dobrego sera, na który zjeżdżają najlepsi producenci serów z całej Polski. W tym roku byli też serowarzy z Włoch i Francji i okazało się, że polskie sery mogą śmiało konkurować z serami zaprezentowanymi przez przedstawicieli tych dwóch serowarskich potęg. Karol Okrasa przygotuje dania inspirowane kuchnią polską, przyrządzone z użyciem najlepszych polskich serów dojrzewających. Będzie gotować w ogrodzie na terenie klasztoru dominikanów z widokiem na panoramę Sandomierza. Przygotuje trzy potrawy, prezentujące różne możliwości zastosowania serów dojrzewających do tworzenia atrakcyjnych w wyglądzie i smakowitych dokonań kulinarnych. Pierwsze danie to zapiekanka z wołowiny duszonej z warzywami i rumianą skórką z sera i kukurydzy. Kolejna potrawa to pieczony w liściach winogron łosoś w sosie serowym, a trzecią propozycją jest wątróbka drobiowa smażona z malinami i młodą cebulką, podana z chipsami z sera dojrzewającego.

Opis (streszczenie): W kolejnym odcinku Karol Okrasa opowie widzom o nowym kulinarnym słowie, które pojawiło się w Polsce. Otóż kupując gotową kanapkę w osiedlowej piekarence, został zapytany przez sprzedawczynię czy woli bajgla czy "wrapa". "Wrap" jeszcze kilka lat temu był w naszym kraju pojęciem nieznanym. Dziś, zwłaszcza dla młodszej klienteli wielu fastfoodowych sieci, jest czymś oczywistym. Samo słowo "wrap" pochodzi z języka angielskiego, a w dokładnym tłumaczeniu oznacza "zawinąć". Bo jeśli w przypadku tradycyjnej kanapki nadzienie, czyli wędlinę, drób, rybę, warzywa, sosy wkładamy pomiędzy dwie kromki pieczywa, to w przypadku "wrapa" placek płaskiego chlebka całkowicie owija nadzienie. Takim płaskim chlebkiem może być na przykład meksykańska tortilla, arabska pita czy ormiański lawasz. Moda na "wrapy" narodziła się prawdopodobnie w Kalifornii w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, a wywodzi się ze specjalności kuchni teksasko - meksykańskiej jaką jest burrito, czyli właśnie duży, pszenny placek owijający szczelnie rozmaitego rodzaju pikantne nadzienie. Czy nazwa "wrap" się u nas przyjmie? Zapewne tak. Kiedy Karol, będąc dzieckiem, biegał z rówieśnikami po podwórku, pewnie byłby zdziwiony, gdyby ktoś zaproponował mu hamburgera. A pokażcie dziś choć jedno dziecko w Polsce, które nie wie co to hamburger. I raczej chyba nie ma szans, aby spolszczyć to słowo, nazywając "wrapa" na przykład "zawijańcem". A jakie "wrapy" przygotuje nasz kucharz? Pierwszą propozycją Karola będzie "wrap" schabowy, czyli zawinięty w placek kotlet schabowy, z sałatą i ogórkami w orientalnym sosie. Druga to "wrap" z wędzonym pstrągiem, smażonymi boczniakami, cebulą i sosem z fasoli. A trzecia to "wrap" inspirowany bitkami z kaszą, z paseczkami wołowiny, marchewką, cebulką i kaszą gryczaną.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa wyruszy na spotkanie ze smakami Opolszczyzny. Swoją podróż rozpocznie w Opolu, nazywanym "stolicą polskiej piosenki", z uwagi na odbywający się tu od kilkudziesięciu lat festiwal. Opolski amfiteatr położony obok Wieży Piastowskiej, urokliwa starówka, liczne rzeźby plenerowe i pamiątki związane z gwiazdami polskiej piosenki, rozległe bulwary nadodrzańskie to liczne atrakcje czekające na turystę przybywającego do Opola. Ale uwagę naszego kucharza przyciągnie napis pojawiający się na drzwiach niektórych restauracji: "Opolski bifyj". Jak się okazuje, to stworzony przez organizacje turystyczne szlak kulinarny, zrzeszający lokale gastronomiczne z terenu województwa opolskiego, promujące tradycyjną kuchnię Śląska Opolskiego. Można w nich znaleźć dania tradycyjnej kuchni regionu, sporządzone według oryginalnych receptur z wykorzystaniem lokalnych produktów. Karol wyruszy do jednego z lokali na szlaku "Opolski bifyj", położonego w Starych Siołkowicach. Tam spotka się z panią Rozwitą, która do dziś prowadzi niewielką restaurację, założoną jeszcze przez jej dziadka prawie sto lat temu. Wytłumaczy ona, co oznacza określenie "Opolski bifyj", a także wraz ze swoim kucharzem zaprosi Karola na tradycyjne opolskie potrawy, takie jak zupa "snelka", "kasler ze sztampami", "panczkraut" czy "pranzunki". Po spotkaniu Karol rozpocznie gotowanie w otoczeniu charakterystycznej dla Opolszczyzny architektury. A jakie niezwykłe potrawy inspirowane smakami Opolszczyzny wyczaruje dla widzów nasz kucharz? Pierwszą propozycją Karola będzie pstrąg z opolskim krupniokiem, a druga to "pranzunki", czyli ziemniaczane kluski podane ze skwarkami z boczku i pastą z "leberki", czyli opolskiej pasztetówki.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa wyrusza do starego sadu jabłkowego we wsi Antolka położonej w malowniczej części Jury Krakowsko-Częstochowskiej. Dziś nowoczesne sady jabłkowe to szpalery równiutkich jabłonek, umożliwiających łatwą, zmechanizowana uprawę i zbiór owoców. Odmian też nie jest zbyt wiele, zaledwie kilka, wszystko po to, by konsument na półce sklepowej znalazł równo wybarwione jabłuszka, wszystkie w podobnym rozmiarze. Dawne sady wyglądały zupełnie inaczej. Sadzono wiele odmian jabłek, bo chodziło o to, by jedne owocowały wcześniej, inne później, bo głównym problemem było przechowanie owoców w stanie świeżym. Obecnie ten problem rozwiązują nowoczesne przechowalnie, gdzie w zmodyfikowanej atmosferze i niskiej temperaturze jabłka zachowują świeżość aż do następnego lata. Stare sady dziczeją, a dawne odmiany jabłek opadają i marnują się, bo nikt ich nie zbiera. Karol pokaże, że jabłka ze starego sadu, choć nie mają pięknego wyglądu, to ich smak i aromat jest niezwykły. Warto sięgać po takie zapomniane czy niechciane owoce, tworząc z nich niezwykłe potrawy. Propozycje dań: 1/ Zupa ze starych jabłek aromatyzowana mlekiem kokosowym, przyprawiona chrupiącym boczkiem i natką pietruszki; 2/ Łosoś pacyficzny marynowany w sfermentowanych jabłkach; 3/ Szarlotka z kruszonką i pestkami słonecznika pod wędzoną nad ogniskiem bezą.

Opis (streszczenie): W kolejnym odcinku Karol Okrasa zaprasza widzów na gotowanie na ognisku. W dzisiejszych czasach, gdy nawet w domach mamy do dyspozycji niezwykle wyrafinowane kuchnie gazowe, elektryczne, indukcyjne, piekarniki z funkcjami termoobiegu, pary czy grilla, trudno nam sobie wyobrazić, że do początku XIX wieku w Polsce gotowano na żywym ogniu. I to niezależnie czy przygotowywano strawę w skromnej wiejskiej chałupie czy wielkiej dworskiej kuchni. Na mniejszych lub większych paleniskach rozpalano ogień, ustawiano na trójnogach nierzadko ceramiczne lub metalowe garnki i patelnie. W takich warunkach dawni kuchmistrzowe potrafili gotować nieraz bardzo wymagające dania. Współcześni szefowie kuchni wykonują takie w zaawansowanych technicznie urządzeniach kuchennych. A co przygotuje na żywym ogniu, stosując dawne metody gotowania, nasz kucharz? Na pewno będzie "quiche", pochodzący z kuchni francuskiej rodzaj placka składającego się ze słonego półkruchego ciasta i wytrawnego nadzienia zalanego jajeczno - śmietanową masą. Samo nadzienie może zawierać różne gatunki mięsa, ryb, sera i warzyw, a także zioła i przyprawy. Najsłynniejszym plackiem tego typu jest wywodzący się z Lotaryngii quiche lorraine, z szynką lub boczkiem oraz pikantnym serem. Karol przyrządzi także na ognisku suflet, przygotowywany z utartych z cukrem lub z masłem żółtek jaj oraz piany ubitej z białek. To danie wymaga wysokiej temperatury pieczenia, zapewniającej szybki wzrost objętości i ścinanie białka. Suflety od wieków były sprawdzianem kunsztu kucharza, bowiem najmniejszy błąd powodował kurczenie się i opadanie masy. Jak nasz kucharz poradzi sobie z sufletem i innym daniami z żywego ognia?Propozycje dań: 1/ Quiche wegetariański z zielonym groszkiem, suszonymi pomidorami i twarogiem; 2/ Grzybowy makaron ze skwarkami z boczku i ziemnym twarogiem; 3/ Suflet z kaszą jaglaną gotowaną na mleku z cynamonem.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa ponownie rusza w okolice Sandomierza na kulinarne spotkanie z polskimi serami dojrzewającymi. Zaprezentuje dania oparte na wyśmienitych polskich serach i polskich winach. Dlaczego po sery i wino warto wybrać się do ziemi sandomierskiej? W okolicach Sandomierza, na południowych stokach skarpy wiślanej, już za czasów Kazimierza Wielkiego uprawiano winorośl i wytwarzano wina. Dziś do tej tradycji nawiązuje kilka niedawno powstałych w regionie winnic. Na wino i sery nie musimy już wyjeżdżać do Francji, Włoch czy Hiszpanii. Wystarczy udać się w okolice Sandomierza. Sery i wino to podstawowe składniki potraw, jakie Karol Okrasa przygotuje w programie. Pierwszą potrawą są babeczki serowe z szynką. Druga propozycja to omlet - sztandarowe danie kuchni francuskiej. W wydaniu Karola Okrasy będzie to serowy omlet z kurkami, grasicą cielęcą i młodą cebulką.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa zaprosi widzów na kulinarną opowieść o forszmaku. To danie, niegdyś bardzo popularne, dziś można spotkać głównie na Lubelszczyźnie. W tym regionie w wielu restauracjach znajdziemy forszmak lubelski, czyli rodzaj gulaszu z mięsa, kiełbasy, cebuli, ogórka kiszonego w sosie pomidorowym. Ponieważ do forszmaków często wykorzystywano resztki mięsiwa i wędlin, jakie zostały z poprzednich posiłków, dlatego dania te chętnie przygotowywano w trudnych czasach. Samo słowo forszmak pochodzi od niemieckiego "Vorschmack" i w dosłownym tłumaczeniu oznacza "przed - smak", czyli rodzaj przekąski. Niemiecka nazwa wskazuje niewątpliwie kraj pochodzenia tej potrawy, choć prawdopodobnie danie to spopularyzowali wschodnioeuropejscy Żydzi. Znajdziemy je w książkach kucharskich w Niemczech, w Rosji, w Polsce a nawet w Finlandii. Co ciekawe wersje forszmaków bardzo się od siebie różnią. W kuchni żydowskiej to zimna pasta z solonego śledzia, jajka na twardo, cebuli i jabłka. W kuchni rosyjskiej to zapiekanka z mielonego mięsa, śledzia, pieczywa i śmietany. Finowie mają swoją wersję składającą się z mielonego mięsa, sardeli lub śledzi, cebuli, ziemniaków i śmietany. Ponoć tą przekąską zachwycił się fiński bohater narodowy i smakosz, marszałek Carl Gustaf Mannerheim, który podobno jadał ją w Polsce. A naszym kraju, oprócz wspomnianego wcześniej i jadanego do dziś forszmaku lubelskiego, w dawnych książkach spotkamy liczne, często bardzo się od siebie różniące przepisy na forszmak. A jakie forszmaki przygotuje nasz kucharz? Propozycje Karola: 1/ Forszmak z dyni, z orzechami i karmelizowaną w occie cebulą; 2/ Forszmak z karkówki wieprzowej, kiełbasy, cebuli, zapieczonych w ostrym sosie z puree ziemniaczanym; 3/ Pasztet na zimno ze śledzia, cebuli, jajek na twardo, puree ziemniaczanego i smażonych ziemniaczków.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa zaprasza widzów na kulinarną wycieczkę w czasy swojego dzieciństwa. A spędził je wraz z rodzinąna terenie jednego z wielu Państwowych Gospodarstw Rolnych, czyli PGR - ów. Co się w tamtych czasach jadało? Wszystko, co dało się samodzielnie wyhodować lub zebrać w pobliskim lesie. Dziś PGR - ów już nie ma, ale zostali ludzie, którzy w nich pracowali, mieszkają ciągle w tych samych blokach. Pozostawieni własnemu losowi, radzą sobie jak mogą. I tak jak kiedyś żywią się głównie tym, co sami wyhodują na niewielkich działkach, które ciągle uprawiają. Co więcej, wspólna hodowla warzyw czy drobiu, a potem wspólne gotowanie, buduje poczucie wspólnoty i aktywizuje tę grupę społeczną. Tak jest na terenie byłego PGR - u w Szczuplinach, w województwie warmińsko - mazurskim. Panie z miejscowego stowarzyszenia zaprosiłyKarola i przygotowały potrawy, wykorzystując produkty z własnych działek. A Karol ze swej strony zaproponuje dania inspirowane własnymi wspomnieniami z dzieciństwa. W programie potrawy: 1/ Uda kacze duszone z cebulą; 2/ Rosół z gołębia (gołębie do dziś są hodowane na terenach byłych PGR - ów).

Opis (streszczenie): W kolejnym odcinku Karol Okrasa zabierze widzów na gotowanie w Beskidzie Żywieckim. Jaka była kuchnia tego regionu? Ponieważ mało urodzajna ziemia dawała słabe plony, które ledwie wystarczały na długie i mroźne zimy, to tutejsze potrawy były ubogie i proste. Podstawą wyżywienia były: groch, fasola, ziemniaki, cebula, rzepa czy brukiew. I właśnie jedną ze specjalności kuchni żywieckiej była zupa z brukwi, dawniej uprawianej tu w bardzo dużych ilościach. Jak trafiła na te tereny brukiew zwana w tutejszej gwarze "kwockami"? Wiemy, że pierwsza drukowana wzmianka o brukwi pochodzi z dzieła szwajcarskiego botanika Gasparda Bauhina z 1620 roku. Szwajcar opisał ją jako roślinę dziko rosnącą w Skandynawii. Do dziś w Norwegii czy Finlandii brukiew jest ważnym składnikiem tradycyjnych dań wigilijnych. Warzywo to zaczęto także uprawiać w Anglii pod koniec XVIII wieku. Podczas II wojny światowej w całej Polsce była ona ważnym składnikiem wojennego menu. Być może jako symbol okupacyjnej biedy, po wojnie szybko została zapomniana i przetrwała wyłącznie w niektórych kuchniach regionalnych. A szkoda, bo to warzywo z rodziny kapustowatych warto jest przywrócić polskiej kuchni. Karol przygotuje kilka potraw z udziałem brukwi, inspirując się lokalną kuchnią. Pojawi się też mięso, rzadko dawniej spożywane przez ludność wiejską. Ale rzeźnicy żywieccy byli swego czasu sławni prawie w całej Europie. Ich cech, powstały w Żywcu z dekretu Krzysztofa hrabiego Komorowskiego w 1607 roku, otrzymał przywilej wolnego handlu mięsem w soboty. A ich sztandarowy wyrób, czyli kiełbasa żywiecka, jest do dziś dobrze znana w całym kraju. Propozycje Karola: 1/ Kluski śląskie z brukwi, z wegańską okrasą, z ostrą papryczką i wędzonym twarogiem; 2/ Inspirowana żywiecką kwaśnicą gęsta zupa, a właściwie gulasz z brukwi, szynki wieprzowej, słodkiej kapusty i soku z kiszonej kapusty; 3/ Uparowany na sianie pstrąg z pobliskiej Zawoi z ciepłą sałatką z brukwi i marchewki, mocno doprawionej świeżą kolendrą.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa zaprosi widzów na opowieść o zamorskich produktach na polskim stole. Choć wydaje nam się, że rodzima kuchnia oparta jest wyłącznie na lokalnych produktach, to już od zarania naszych dziejów artykuły z innych, często bardzo odległych krain doprawiały i urozmaicały polskie potrawy. W polskich średniowiecznych księgach szafarskich odnajdziemy liczne zapiski dotyczące pieprzu, cynamonu, goździków, kwiatu i gałki muszkatołowej, szafranu, a nawet oliwy, cytryn czy suszonego dorsza ze Skandynawii. Naszym przodkom trudno było sobie wyobrazić mięso bez pieprzu czy wielkanocne baby bez szafranu, a rosół bez liści laurowych. W czasach PRL-u, z uwagi na trudności z dewizami, ilość importowanych produktów spożywczych uległa znacznemu zmniejszeniu, za to w latach dziewięćdziesiątych XX wieku Polacy zaczęli coraz chętniej sięgać po przysmaki z całego świata. Opowie o tym krótko pan Stanisław Lenart, który w tym okresie współprowadził program "Gotowanie na ekranie" na antenie TVP1. Karol przygotuje kilka potraw, pokazując, jak połączyć zagraniczne produkty z lokalnymi po to, by stworzyć nowe dania na polski stół. Propozycje potraw: 1/ Dorada zapiekana z gulaszem warzywnym smażonym na oleju rzepakowym; 2/ Polenta smażona na oleju rzepakowym z okrasą z boczku, cebuli i ogórków kiszonych; 3/ Dorada zapiekana na wytrawnej konfiturze z pomidorów i cebuli smażonych na oleju rzepakowym, z salsą z grochu. Dodatkowo potrawa zostanie doprawiona olejem rzepakowym tłoczonym na zimno.

Opis (streszczenie): W swojej kolejnej wyprawie kulinarnej Karol opowiada o niezwykłym wynalazku ludzkości, czyli o serze. Nie wiemy, kto pierwszy zrobił ser, ale pierwsze opisy sera pochodzą sprzed trzech tysięcy lat z Babilonii. Ze Starego Testamentu wiemy, że sery i masło jadł król Dawid. Ostatnio znaleziono na Kujawach nad Wisłą pozostałości narzędzia służącego do produkcji sera z okresu neolitu! Niestety, choć Polska jest szóstym światowym producentem serów dojrzewających, to w spożyciu zajmujemy dużo dalszą pozycję. Właśnie dlatego Karol zabierze widzów na zielone łąki Mazur, gdzie krowy pasą się na nieskażonych i obfitujących w soczystą trawę pastwiskach. Karol rozpocznie od porannego udoju, a potem pokaże, jakie potrawy można z serami przygotować. Przedstawi też proces powstawania sera dojrzewającego w pobliskiej mleczarni. Kucharz przygotuje trzy potrawy z serami w roli głównej: pieczone ziemniaki z farszem z sera i grzybów podane z kwaśnym mlekiem, serową tartę z grzybami, a na deser pierogi z sera twarogowego z owocami w maśle.

Opis (streszczenie): W ciepły wrześniowy dzień Karol Okrasa zabierze widzów na Podlasie. Celem kulinarnej wyprawy będzie przypomnienie widzom owoców dziś bardzo mało używanych w kuchni, czyli agrestu i porzeczek. Kto dziś jada agrest? Czasami można go spotkać w ogródku u babci, czasami na bazarze. A przecież jak sięgniemy do pierwszej polskiej drukowanej książki kucharskiej, czyli Compendium ferculorum Stanisława Czernieckiego z końca XVII wieku, to okaże się, że agrest stosowany był do wielu dań - zarówno rybnych jak i mięsnych. Może więc warto agrest i porzeczki z powrotem przywrócić polskim potrawom? To idealne zadanie dla naszego kucharza. Karol, wykorzystując agrest i porzeczki przygotuje swoje propozycje. 1/ wątróbka drobiowa w sosie z karmelowego piwa, agrestu i porzeczek, 2/marynowana wołowina z płatkami róż, agrestem i porzeczkami, 3/ łopatka wieprzowa duszona z agrestem.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa wyruszy na Lubelszczyznę, w okolice Nałęczowa i Kazimierza Dolnego nad Wisłą. Na tutejszych malowniczych wzgórzach rozciągają się plantacje, na których o tej porze roku zbiera się niezwykłe, jesienne maliny. Choć te wspaniałe, delikatne i aromatyczne owoce kojarzą nam się raczej z pełnią lata, to okazuje się, że uprawia się u nas takie odmiany, które owocują aż do późnej jesieni, a konkretnie do pierwszych przymrozków. Dzięki temu można rozkoszować się smakiem świeżutkich malin bardzo długo. Zatem późna jesień to nie tylko czas, jak każe stereotyp, na gorącą herbatkę z sokiem malinowym czy malinową konfiturą, ale także potrawy ze świeżymi, jesiennymi malinami. Lubelszczyzna malinami stoi, bo stąd pochodzi prawie 70 procent całej krajowej produkcji tego owocu. A z roczną produkcją dochodzącą do 130 tysięcy ton, nasz kraj jest prawdziwą światową potęgą. To niezwykła gratka dla kucharza zbierać z krzaczka maliny, a później przyrządzać z nimi rozmaite potrawy i Karol postanowił wykorzystać taką okazję. Jakie danie przygotuje nasz kucharz? W menu: 1/ śniadaniowe placuszki na kwaśnym mleku z marynowanymi w syropie sosnowym malinami; 2/ królik duszony w maśle z malinowym sosem i grzybami.

Opis (streszczenie): Pomidory do Europy trafiły dopiero po odkryciu Ameryki przez Kolumba i przez wieki traktowane były tylko jako ozdoba stołu. Choć trudno w to uwierzyć, nawet w kuchni włoskiej pomidory pojawiały się dopiero w XIX wieku. Starsi widzowie pamiętają doskonale piosenkę kabaretu Starszych Panów pod tytułem "Addio pomidory". Dziś młodym ludziom trudno zrozumieć, że jeszcze nie tak dawno sezon na to wspaniałe warzywo był krótki i ograniczał się do letnich miesięcy. Współcześnie na stoły trafia ponad 40 gatunków pomidorów, w różnych kolorach, kształtach i wielkościach. Pomidory mamy w sklepach przez okrągły rok, ale i tak najsmaczniejsze są w sezonie. Bo jak twierdzi ekspert, który opowie widzom i Karolowi o pomidorach, najważniejszym czynnikiem wpływającym na smak tego warzywa jest słońce! Zatem jedzmy jak najwięcej pomidorów w sezonie. Karol, wykorzystując różne gatunki pomidorów, przygotuje swoje propozycje. Będą szybkie sałatki, a także pomidory jako dodatek do potraw z mięsa i ryb.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa wyruszy do Jury Krakowsko-Częstochowskiej, aby pokazać widzom potrawy inspirowane miejscową specjalnością, czyli pieczonkami. Cóż to są jurajskie pieczonki? Pieczonka czy też prażonka to potrawa pochodząca z okolic Zawiercia i Myszkowa w województwie śląskim. Tradycyjnie przyrządzana jest z ziemniaków krojonych w plastry lub kostkę i duszonych w żeliwnym kotle ze smalcem, cebulą, kiełbasą, boczkiem. Czasami dodawano też warzywa: buraki i marchew. Doprawiano solą i pieprzem. Przed pieczeniem potrawę przykrywano od góry i od spodu liściem kapusty, aby zmniejszyć ryzyko przypalenia się składników. Piekło się pieczonkę pod przykryciem, dla większej szczelności z pokrywką dokręcaną na śrubę. Inne nazwy tej potrawy to duszonki, duszaki, prażynki, duszone, maścipula, dymfoki, prażuchy. Rodzaj zwany dymfokami składa się z ziemniaków, kiełbasy, boczku i białej kapusty z dodatkiem pieprzu i soli. Najczęściej przygotowywano pieczonki w okresie wykopków. Wykorzystywano do przygotowania ogniska łęty ziemniaczane. Dymiące kartofliska to znany widok z dawnych lat. A dziś Karol pokaże, jak przygotować takie pieczonki, oczywiście łamiąc tradycyjne przepisy. Propozycje dań: 1/ kociołek z jagnięciną i aromatyczną kapustą; 2/ pieczone w kociołku żeberka z cebulą; 3/ kociołek rybny z łososiem aromatyzowanym olejem rzepakowym.

Opis (streszczenie): W swojej kolejnej wyprawie Karol Okrasa wyruszy na Podlasie, aby opowiedzieć widzom krótką historię gryki. Gryka, w postaci zarówno kaszy jak i mąki, była bardzo rozpowszechniona w tym regionie na długo przed pojawieniem się w połowie XIX wieku ziemniaka, dziś tak popularnego na tych terenach. I choć kasza gryczana wydaje się czymś bardzo polskim, bardzo lokalnym, to gryka jest rośliną uprawianą od tysiącleci w wielu zakątkach świata. Ostatnio w naszych sklepach pojawił się japoński makaron Soba, wytwarzany właśnie z mąki gryczanej. Gryka została udomowiona w Azji Południowo - Wschodniej prawdopodobnie około ośmiu tysięcy lat temu. Najstarsze znaleziska archeologiczne z Japonii pochodzą sprzed sześciu tysięcy lat, a z Chin sprzed czterech i pół tysiąca. Do Europy gryka dotarła wraz z najazdami tatarskimi około XV wieku. Dlatego w polskim języku niektóre jej nazwy regionalne kojarzą się z Tatarami, jak na przykład tatarka. Znana też jest w innych rejonach jako hreczka lub bukwita, z uwagi na podobieństwo do orzeszków bukowych, czyli nasion buka. Do nasion buka nawiązuje też angielska nazwa gryki - buckwheat, w luźnym tłumaczeniu "bukowe zboże". Dziś uprawiana jest na całym świecie. Wielką zaletą gryki są jej małe wymagania glebowe i klimatyczne. Może ona rosnąć na bardzo słabej glebie i w ostrym klimacie, nawet w Himalajach. W dawnej polskiej kuchni była kojarzona raczej z biedą, ale dziś dietetycy zwracają uwagę na jej liczne zalety zdrowotne. Dlatego warto jest sięgać częściej zarówno po kaszę gryczaną, jak i mąkę gryczaną. A co gryki przygotuje nasz kucharz? Pierwszą propozycją Karola będzie orientalna sałatka z kaszy gryczanej i ogórka, podana z glazurowanymi kawałkami polędwiczki wieprzowej. Druga to zupa gryczana z pieczonymi burakami, podana z wędzonym twarogiem. A trzecia to ciasto czekoladowe z kaszą gryczaną.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa zaprosi widzów na dzikie kanapki z ogniska. Kanapka to jedna z najpopularniejszych, codziennych przekąsek. Trudno sobie wyobrazić bez niej śniadanie, kolację, chętnie zabieramy ją w podróż czy na piknik. Polskie słowo kanapka pochodzi od francuskiego słowa canap oznaczającego przekrojoną bułkę z serem czy wędliną ułożoną jak poduszki na kanapie. Kanapki można zabrać wszędzie, a co ważne, aby je zjeść, nie potrzeba talerzy ani sztućców. Kanapki mogą być proste i skromne, mogą być też bogate i eleganckie, wszystko zależy od dodatków. Takie wytworne kanapki, czyli tartinki z wyszukanymi dodatkami takimi jak wędzony łosoś czy jesiotr, kawior, sery, oliwki, kapary, pasty serowe i jajeczne mogą stanowić efektowną oprawę kulinarną przyjęć i spotkań towarzyskich. Angielska nazwa kanapki to sandwicz, a za jego wynalazcę uważa się Johna Montagu, czwartego hrabiego Sandwich, żyjącego w XVIII wieku. Uwielbiał on grę w karty i nie chcąc tracić czasu na udanie się na posiłek, zamawiał do stołu chleb, sery, mięsiwo. I wraz z kompanami spożywał swoje kanapki, nie odrywając się od ulubionej rozrywki. I jak chce legenda, w ten sposób ponad 250 lat temu powstały kanapki. Ponoć jednak kanapki jedzono już w starożytności, zachował się opis posiłku pewnego rabina z Jerozolimy, który kładł różne dodatki pomiędzy dwa kawałki macy. Aby wzbogacić nasz dzisiejszy kanapkowy repertuar, Karol pokaże widzom kilka swoich propozycji na kanapki zrobione w dzikich, piknikowych warunkach na ogniu. Proponowane dania: 1/ Kanapka z pieczonymi kawałkami łososia i smażoną sałatą rzymską; 2/ Kanapka z upieczonych na ruszcie wieprzowych żeberek z serem; 3/ Wegańska kanapka z dodatkiem sojowego mięsa i sera.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa opowie o wykorzystywaniu wina w kuchni. Są potrawy, które bez wina trudno sobie wyobrazić. Trudno ugotować włoskie risotto bez białego wina, a bez czerwonego wina nie da się przyrządzić słynnych francuskich potraw: boeuf bourguignon czy coq au vin. Także w kuchni polskiej wino stosowano do marynowania mięsa, doprawiania sosów, do deserów. Wino doskonale podkreśla smak potraw i nadaje im niezwykłego charakteru. Jest też dodatkiemuniwersalnym, świetnie pasuje do ryb, drobiu, czerwonych mięs czy dziczyzny. W tym odcinku Karol Okrasa pokaże potrawy przygotowane z dodatkiem wina. Pierwsze danie to łosoś w sosie winno - owocowym z jabłkami i winogronami. Druga propozycja to złamanie przepisu na burgundzki gulasz wołowy. W wydaniu Karola będą to policzki wołowe duszone w winie z warzywami, podane z szarymi kluskami z ziemniaków z wędzonym twarogiem i okrasą. To połączenie tradycji kuchni polskiej i francuskiej. Potrawy ocenią zaproszeni goście: polski dziennikarz mieszkający w Paryżu, zajmujący się kuchnią francuską i winami oraz jego kolega francuski smakosz.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa zaprasza widzów na kulinarną opowieść o czerwonych burakach. To popularne w kuchni polskiej warzywo znane było już w starożytnej Babilonii, Grecji i Rzymie. Ceniono je także na stołach epoki Średniowiecza. Polski lekarz i botanik, autor sławnego "Zielnika" z 1613 roku, Szymon Syreński zwany Syreniuszem, tak opisywał ćwikłę, bo tak wówczas nazywano buraka: "Cwikłę troiaką w ogrodach naszych miewamy / Czerwoną / Białą y Czarną." Powołując się na starożytnych uczonych zachwalał walory buraka w leczeniu wszelakich dolegliwości i zalecał stosowanie buraka w postaci różnych przetworów zarówno gotowanego jak i na surowo. A Mikołaj Rej w swym dziele "Żywot człowieka poczciwego" zamieszcza prawie dokładny opis jak przyrządzić popularną do dziś ćwikłę, czyli sałatkę z buraków z chrzanem. Obecnie buraki to podstawa wigilijnego barszczu, dodatek do wielu dań w postaci duszonej, pieczonej, gotowanej czy wreszcie modnego w kuchni wegańskiej "Carpaccio" z buraka. Jednym słowem czerwony burak to warzywo o wielu zastosowaniach, zawierające całe bogactwo leczniczych i odżywczych składników. A jak wykorzysta ten czerwony skarb nasz kucharz? Dania: 1/ Pieczony łosoś z sałatką z surowego buraka: 2/Buraczane kopytka w buraczanym sosie; 3/Kotlet po parysku z królika z wędzonymi buraczkami.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa wyrusza nad malownicze jezioro Łańsk na Mazurach. W okresie PRL-u utworzono tu tajny ośrodek dla najwyższych dostojników ówczesnego państwa. Wysiedlono 11 wsi, ogrodzono ponad tysiąc hektarów lasów i jezior. Wszystkiego pilnowało liczne wojsko, a zwykły obywatel nie miał tu wstępu. Bawili tu pierwsi sekretarze, premierzy, ministrowie, zagraniczni goście tacy jak Nikita Chruszczow, Leonid Breżniew, Fidel Castro czy Erich Honecker. Ale Karola przywiodła do tego miejsca nie tyle wielka historia, ile mała, ale smakowita historyjka pewnego kulinarnego pojedynku. Otóż w latach sześćdziesiątych XX stulecia bywali tu zarówno I sekretarz rządzącej partii Władysław Gomułka, jak i ówczesny premier Józef Cyrankiewicz. I o ile Gomułka preferował kuchnią prostą, niemal skromną, to Cyrankiewicz lubował się w luksusie. Kochał szybkie samochody, piękne kobiety i wykwintną kuchnię. Jak opowiadali świadkowie, gdy pewnego razu Cyrankiewicz ucztował przy stole pełnym frykasów: przepiórek, jesiotrów, kawiorów, nadeszła wieść, że niebawem przybędzie tu Gomułka. Cyrankiewicz kazał wszystko zabrać i schować, a na stół trafiły ogórki kiszone, twaróg, dżem, kaszanka. I ta anegdotka będzie punktem wyjścia dla Karola do przyrządzenia kulinarnych propozycji. Przygotowane dania: 1/ skromny gulasz z indyka z cebulą i ogórkiem kiszonym podany z ziemniaczkami; 2/ luksusowa sola z Dover podana z muślinowym sosem z cydru, kaparów i szpinaku; 3/ smażona na maśle sałata rzymska z pastą z ciecierzycy i pieczonej czerwonej papryki.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa wyrusza na wyprawę kulinarną, w której opowie o smaku, jaki mają zapomniane tłuszcze. Pretekstem do tej opowieści są łojoki, potrawa regionalna z miejscowości Skała położonej na Jurze Krakowsko - Częstochowskiej. Aby zrobić łojoki, łój wołowy miesza się z mąką, wątróbką, jajkami, doprawiając dużą ilością zielonej pietruszki. Z takiej masy formuje się paluszki albo kuleczki. To lokalny rarytas, spożywany w okresie odpustu. Dzisiejsza dietetyka promuje kuchnię niskokaloryczną, z niewielką ilością wszelkiego rodzaju tłuszczów. W dawnej Polsce było zupełnie odwrotnie. Najbardziej ceniono wszystko to, co tłuste. Jeszcze przed II wojna światową kilogram śledzi był znacznie tańszy niż kilogram słoniny, odwrotnie niż dzisiaj. Słonina, sadło czy łój, obecnie prawie zapomniane, były to niegdyś niezwykle pożądane produkty. Ich dodatek pomagał naszym przodkom przetrwać chłodne miesiące roku. Pamiętajmy, że w dawnych czasach nawet król podróżował w nieogrzewanej karecie. My ruszamy się dużo mniej niż oni, żyjemy w dobrze ogrzewanych pomieszczeniach, zatem nasze potrzeby energetyczne są mniejsze. Ale te dawne tłuszcze były nie tylko nośnikiem dużej ilości tak potrzebnych ówczesnym kalorii. Nadawały także potrawom niepowtarzalnego smaku. I być może my, rezygnując z dawnych tłuszczów, straciliśmy jakąś cząstkę naszego dziedzictwa kulinarnego. Dlatego Karol przypomni widzom jak wykorzystać zapomniane, dawne polskie tłuszcze. I choć nie zrobi tradycyjnych łojoków, to przygotuje potrawy inspirowane tym daniem. Jego propozycje: 1/Karp smażony na skwarkach z łoju podany z łojowymi plackami ziemniaczanymi; 2/ Pstrąg łososiowy smażony na skwarkach z sadła; 3/ Nereczki cielęce podsmażone na łoju z grzybami i zieloną fasolką.

Opis (streszczenie): Tym razem Karol Okrasa pokaże jak można kulinarnie wykorzystać chrupiący i rumiany chleb żytni na zakwasie. Czy żytni chleb razowy może stanowić składnik potraw inny niż zwykła pajda z serem czy wędliną? Aby odpowiedzieć na to pytanie, Karol Okrasa uda się do młyna, miejsca, w którym zaczyna się wszystko to, co jest związane z chlebem. Przysłowie mówi: jaka mąka taki chleb. I właśnie w jednym z ostatnich działających wodnych młynów w naszym kraju, w Lorkachnad rzeką Wel, Karol pokaże jak powstaje żytnia mąka oraz zaprezentuje swoje kulinarne propozycje. Pierwsza potrawa to piknikowa sałatka z razowego chleba z jajem w koszulce i wędzonym łososiem. Druga propozycja to smażony dorsz z chrustem z chleba razowego, podany z sałatką z soczewicyi konfiturą z bakłażana.

Opis (streszczenie): W kolejnym odcinku Karol Okrasa na swój kulinarny warsztat weźmie mięso królika. Przypomni widzom swoje dzieciństwo spędzone na wsi, kiedy to w trudnych latach osiemdziesiątych na niedzielne obiady jego mama przygotowywała właśnie królika w marchewce. Króliki i marchewka pochodziły oczywiście z własnej hodowli. I tak mięso z królika było dla młodego Karola pierwszym doświadczeniem kulinarnym. A dziś warto powrócić do mięsa króliczego, u nas trochę zapomnianego, ale w wielu krajach, takich jak Francja czy Niemcy, uchodzącego za niezwykle wartościowe. Co więcej, w przetworach dla niemowląt i dzieci bardzo często pojawia się mięso królicze. Ale dorośli Polacy niewiele go jedzą. Czas to zmienić, bo to wyjątkowo wartościowe mięso. Pierwszą potrawą będą combry z królika, pieczone w szynce dojrzewającej, podane na sałatce z sosem malinowym. Druga propozycja to królik duszony w kapuście z pomidorami. Trzecia zaś to ragout z królika podane z makaronem i brukselką. Jak będą wyglądać takie potrawy? Przekonamy się po obejrzeniu odcinka.

Opis (streszczenie): Tym Karol Okrasa wyrusza do Nadleśnictwa Nowy Targ, w okolice Babiej Góry na spotkanie z leśną kuchnią orawską. Polska część Orawy, często mylona z Podhalem, to mało znana polska kraina. Kotlina Orawska tworzy największy w Polsce region należący do zlewiska Morza Czarnego. Nad całą okolicą góruje Babia Góra, zwana też królową Beskidów. Na jej zboczach rozciągają się rozległe lasy, w części należące do Lasów Państwowych, w części do mieszkańców okolicznych wsi, a pozostała część podlega ochronie w ramach Babiogórskiego Parku Narodowego. Choć dziś króluje tu świerk, to przed wiekami rosły tu lasy bukowo - jodłowe, więc przebudowa drzewostanu jest celem działających tu leśników, o czym opowie tutejszy nadleśniczy. Karol swoją wyprawę rozpocznie od wizyty w skansenie w Zubrzycy Górnej. Tam miejscowy znawca regionu zapozna go krótko z lokalną kuchni. Ponieważ gleby są tu mało urodzajne, kuchnia zawsze była uboga, a potrawy skromne. Podstawa wyżywienia to kapusta oraz ziemniaki zwane tutaj rzepą. Główne, powszechnie stosowane przyprawy to kminek i czosnek. Z lasu pozyskiwano owoce leśne, grzyby, a czasem nawet dziczyznę. Do typowych potraw regionalnych należą na pewno kminówka, czyli zupa z kminku i czosnku, smażona "klózka" - coś w rodzaju prażuchy, czyli potrawy z zaparzonej mąki owsianej lub pszennej, okraszonej boczkiem lub słoniną oraz zupa z zielonej sałaty, gotowanej w serwatce lub kwaśnym mleku. Kucharz Okrasa, zainspirowany opowieściami, przygotuje własne wersje tych potraw, oczywiście z leśnymi dodatkami. Proponowane dania: 1/ Orawska smażona "klózka", czyli potrawa z zaparzonej wraz z ziemniakami mąki pszennej i żołędziowej, podanej z omastą z boczku i borowików; 2/ Kwaśnica na dziczyźnie z dużą ilością kminku; 3/ Zupa z zielonej sałaty na maślance i kefirze.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa wyruszy na pola Wielkopolski i wykorzysta do gotowania świeżo zbierane polskie warzywa. Jesienią na polach trwa zbiór warzyw korzeniowych. Pietruszka, marchewka, seler, por to obowiązkowe składnikiwłoszczyzny używanej codziennie przez miliony Polaków do przygotowania zup. Warzywa te pojawiają się też w surówkach i dodatkach do dań głównych. Ale czy z samych tych warzyw można stworzyć niezwykłei atrakcyjne w smaku potrawy? Oto zadanie godne mistrza kuchni. Karol sięgnie także po dynię, która teraz właśnie dojrzewai jest gotowa do zbioru. Wyjaśni przy okazji, jaką dynię warto kupować: dużą czy niewielką. Jak zwykle Karol przygotuje smakowite potrawy. Pierwszą będą polskie warzywa korzeniowe, marchewka, seler, pietruszkai por duszone w samodzielnie przygotowanym, niezwykle aromatycznym sosie curry. Drugia propozycja to smażony halibut z duszoną dynią i sałatka z młodej cebulki.

Opis (streszczenie): W swojej kolejnej wyprawie kulinarnej Karol Okrasa wyruszy do sadów nadwiślańskich, w których spędzał wakacje w młodości. A na kulinarny warsztat weźmie owoce z sadu i czekoladę. Te składniki zazwyczaj kojarzą się z deserem, nie dziwi ich obecność w kremach, ciastach czy słodkich tartach. Ale czy można je łączyć z mięsem lub rybą? Owoce już nieraz gościły w naszym programie w takich daniach. Ale czekolada? Karol pokaże, że czekolada może być atrakcyjnym dodatkiem do mięsa. W dzisiejszym odcinku Karol Okrasa przygotuje potrawy z dodatkiem czekolady i owoców. Pierwszą potrawą będzie łosoś z ostrym musem jabłkowym i sałatka z jabłek, cebuli i kaszy gryczanej. Druga propozycja to marynowana w śliwkach i kardamonie pieczona pierś kaczki z czekoladą, podana z sałatką z jabłka, ogórka, cebuli i selera. Trzecie danie to pieczony boczek podany z pieczonym gruszkami pieprzno - czekoladowymi i sałatka z ciecierzycy i ogórka. Jak będą wyglądać i smakować takie potrawy? Zobaczymy w programie.

Opis (streszczenie): W pierwszym październikowym odcinku Karol Okrasa wyruszy do grójeckich sadów. Jesień to pora, kiedy to sławne w całej Polsce grójeckie jabłka pięknie czerwienieją na drzewach. O tym, że ta okolica słynie z jabłek, wszyscy dobrze wiedzą. Natomiast mało znany jest fakt, że nieopodal uprawia się na dużą skalę także borówkę amerykańską. Te owoce trafiły do polskich konsumentów około trzydziestu lat temu. Z początku nie były zbyt lubiane, ale obecnie Polacy chętnie po nie sięgają, a nasz kraj jest jednym z największych eksporterów borówek w Europie. Można więc powiedzieć, że jesteśmy zarówno jabłkową jak i borówkową potęgą. I dlatego Karol obu tych owoców użyje do przygotowania ciekawych potraw. Na początek będzie coś dla dzieci, czyli budyń z prażonymi jabłkami i borówkami. Potem kasza z salsą z borówek i jabłek, a na koniec coś dla mięsożerców, czyli wędzona w dymie z siana kaczka z jabłkami i borówkami.

Opis (streszczenie): Karol Okrasa zaprasza widzów na opowieść o kuchni Mazowsza. Jeśli chodzi o regionalne specjalności w Polsce, raczej bez trudu każdy wymieni cebularze na Lubelszczyźnie, babkę i kiszkę ziemniaczaną na Podlasiu, kluchy na łachu i pyry z gzikiem w Wielkopolsce, roladę z modrą kapustą na Śląsku, kwaśnicę i oscypki na Podhalu, czerninę i gęsią okrasę na Pomorzu, wreszcie pierniki w Toruniu. A co na Mazowszu? Tu sytuacja nie jest tak klarowna. Oczywiście północne Mazowsze, czyli Kurpie, ma swoje piwo jałowcowe i fafernuchy, także znane są potrawy z ziemniaka, grochu i kapusty z ziemi radomskiej, łowickie gołąbki, rejon Sierpca słynie z zupy grzybowej z kiszoną kapustą. Wreszcie mamy potrawy mocno związane ze stolicą, jak choćby flaczki po warszawsku, pyzy z mięsem z Bazaru Różyckiego czy na słodko - ciastko WZ-tka. Duży wpływ na kuchnię regionu miała też kuchnia żydowska, bo Warszawa była największym skupiskiem Żydów przed II wojną światową w Europie Środkowej, czyli np. karp po żydowsku - to ciekawe danie, bo jednocześnie jest reliktem XVII-wiecznej kuchni polskiej. Ponadto przepisy Lucyny Ćwierczakiewiczowej, sławnej warszawianki, najwybitniejszej autorki książek kulinarnych drugiej połowy XIX wieku, wywarły ogromny wpływ na pokolenia gotujących Polaków. Tak czy inaczej Mazowsze czeka na dopracowanie kulinarnej tożsamości. I dlatego nieprzypadkowo Karol rusza do pałacu Karolin w Otrębusach, siedziby Zespoły Pieśni i Tańca Mazowsze. Jego twórcy, Tadeusz Sygietyński i Mira Zimińska-Sygietyńska, zmagali się przed laty z podobnym problemem, jak przekuć mnogość tańców, pieśni, strojów ludowych w zwarty kanon folkloru Mazowsza. Dziś Karol stoi przed podobnym zadaniem, tylko na polu kulinarnym. I tak jak niegdyś Sygietyński, inspirując się folklorem, skomponował wiele pieśni, które potem rozsławiły region w kraju i na całym świecie, tak teraz Karol przygotuje kilka potraw, które będą inspirowane tradycjami kulinarnymi Mazowsza. Być może kiedyś będą jednoznacznie kojarzone z ziemią mazowiecką? Proponowane dania: 1/ zupa grzybowa na soku z kiszonej kapusty z pulpetami z dziczyzny; 2/ placki z karpia, kapusty i grochu; 3/ mleczna zalewajka z rwanymi kluseczkami.

Opis (streszczenie): W swojej kolejnej wyprawie kulinarnej Karol Okrasa zabierze widzów do Trójmiasta. Podróż rozpocznie od spaceru po sopockiej plaży i molo, a także po ulicach Gdańska. Następnie Karol spotka się na plaży w Sopocie z rybakiem, panem Rafałem. Mimo młodego wieku to doświadczony rybak, pochodzący z rodziny z rybackimi tradycjami. Ryby w Sopocie łowił jego ojciec i dziadek. Przy swoim kutrze rybak opowie Karolowi o pracy rybaka na morzu, o tym, jakie ryby wyławia się obecnie z Bałtyku i jakie ryby najbardziej lubią przybywający do Trójmiasta turyści. Na koniec zaopatrzy Karola w ryby, które posłużą naszemu kucharzowi do przygotowania potraw. Następnie Karol wraz z ekipą wsiądzie na katamaran, którym popłynie Motławą, by w otoczeniu najbardziej charakterystycznych budynków gdańskiej Starówki oraz kultowych żurawi stoczni gdańskiej przygotować dwie potrawy z ryb bałtyckich. Na koniec odwiedzi pana Adama, byłego marynarza, który po latach osiadł niedaleko Gdańska na Kaszubach, założył winnicę i aktywnie zaczął działać na rzecz utworzenia na Pomorzu rowerowych szlaków winiarskich, bo jak pokazują przykłady Włoch, Francji czy Hiszpanii, jest to bardzo rozwijająca się gałąź turystki. A jego wino posłużyło Karolowi do przygotowania delikatnego sosu do ryby. Jakie ciekawe potrawy przygotuje nasz kucharz? Pierwszą propozycją Karola będzie sałatka w stylu "Cezar", ale zamiast zwyczajowego filetu z kury zobaczymy morskie ryby od pana Rafała. A druga to delikatnie parzona w ziołach troć bałtycka z eleganckim sosem typu holenderskiego na bazie kaszubskiego wina.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa opowie o nowym owocu, który pojawił się na polskim stole. Większość z nas zna smak kiwi i wie, że to owoc egzotyczny. Ale mało ludzi w Polsce wie, że od kilku lat uprawia się w naszych sadach owoce minikiwi. Wielkością przypominają duże winogrona, mają delikatne skórki, w przekroju wyglądają jak normalne kiwi i mają podobny smak. Można je jeść bez obierania, a co ważne posiadają wszelkie zalety odżywcze dużego kiwi, czyli bardzo dużą zawartość cennych witamin. Minikiwi owocuje jesienią na szybko rosnących pnączach. Ta nowość pojawiła się w polskich sadach dzięki pracy i uporowi naukowców z SGGW AR w Warszawie. Karol uda się do sadu z krzewami minikiwi i oczywiście pokaże widzom, jak ciekawie można je wykorzystać do tworzenia niezwykłych dań. Przygotuje trzy potrawy, w których jednym ze składników będzie właśnie minikiwi. Będzie sałatka z minikiwi, pieczonymi burakami i grillowanym serem, będą pieczone makrele z sałatką z minikiwi, a na koniec zupa krem z minikiwi i jarmużu.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa zabiera widzów nad brzeg największej polskiej rzeki, czyli nad Wisłę. Dziś jest prawie pusta, ale dla dawnej Rzeczpospolitej była to najważniejsza i bardzo ruchliwa arteria komunikacyjna. Nieprzerwanie płynęły tędy tratwy, łodzie, statki rzeczne wiozące towary z południowej i centralnej Polski do Gdańska. Wisła była nie tylko najdogodniejszą drogą wodną, ale także żywicielką. Wiślane ryby były ważnym składnikiem jadłospisu wszystkich położonych wzdłuż królowej polskich rzek miejscowości. A ryb było wówczas niemało. W Wiśle łowiono szczupaki, sandacze, certy, sumy, łososie, a nawet jesiotry, nie licząc licznego rybiego drobiazgu. Ryb było tyle, że zachowały się zapisy, jak to w Malborku bracia krzyżaccy protestowali przeciwko zbyt częstym potrawom z jesiotra, podobnie jak nieco później czeladnicy szewscy z Warszawy wznieśli bunt przeciwko karmieniu ich rybami z Wisły przez cały tydzień, domagając się choćby raz w tygodniu, w niedzielę, miski kaszy ze skwarkami. Jeszcze przed drugą wojną światową na warszawskich jarmarkach kilogram śledzia był nawet dwudziestokrotnie tańszy niż kilogram słoniny. Teraz jest na odwrót. Ryby wcale już nie są tak tanie, w Wiśle jest ich znacznie mniej, ale stają się coraz bardziej cennym składnikiem naszej diety. Jakie potrawy przygotuje Karol z wiślanych ryb? 1/ Sandacz uparowany na cebuli duszonej z kwasem chlebowym; 2/ krokiety z ziemniaków i miętusa, jedynej naszej ryby dorszowatej żyjącej w wodach słodkich; 3/ Zupa rybna, ale bez ryb, znana w niektórych kuchnia regionalnych jako ślepe ryby.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa zaprasza widzów na jesienne potrawy z dyni. Dynię uprawiono od tysięcy lat w obu Amerykach, a do Europy przybyła dopiero po wyprawach Krzysztofa Kolumba. Szybko się zadomowiła, także w Polsce. Co roku na jesieni różne odmiany dyni można spotkać w sklepach, na bazarach, a także w sezonowych stoiskach położonych przy plantacjach. Co ciekawe, choć uważa się ją za warzywo, to jednak z botanicznego punktu widzenia jest owocem. Potrawy z dyni od kilku lat stały się jesienią bardzo modne. Niegdyś kojarzyły się przede wszystkim z niezbyt smacznymi przetworami w occie. Dziś w sezonie restauracje serwują zupy z dyni, pierogi z dynią, sałatki z dyni i wiele innych dań. Nasz kucharz pokazywał widzom różne odmiany dyni, poczynając od zwykłej, poprzez dynię piżmową czy dynię hokkaido. Tym razem sięgnie po potężną dynię neapolitańską, znaną także jako "lunga di Napoli". Ta duża, ciemnozielona dynia waży przeciętnie około 15 kilogramów, ma zwarty pozbawiony pestek miąższ. Zapewne z uwagi na rozmiary nie jest zbyt popularna, ale jest bardzo smaczna. Karol Okrasa pokaże jak z jednej dyni przygotować trzy niezwykle ciekawe dania. 1/ Zupa z dyni z wędzonym pstrągiem i tymiankowymi zacierkami; 2/ "Konfitowane", czyli gotowane w niskiej temperaturze nogi z gęsi podane z konfiturą z dyni i gruszki; 3/ Sałatka z upieczonej w ognisku dyni, cykorii i orzeszków pistacjowych.

Opis (streszczenie): W tym odcinku Karol Okrasa rusza na kulinarne spotkanie z polską wieprzowiną. W trakcie programu pokaże, jak bogate możliwości przyrządzania ciekawych i nowoczesnych potraw daje polskie mięso wieprzowe. Oprócz najbardziej popularnego schabowego polskiej kuchni nie można sobie wyobrazić bez szynki, golonki, żeberek, karkówki czy modnych ostatnio polędwiczek wieprzowych. Dlaczego polska wieprzowina jest wciąż tak popularna i czy da się z niej przygotować atrakcyjne dla dzisiejszego, wymagającego konsumenta potrawy? Pierwszą potrawą będzie kotlet schabowy z kością, z sałatką chlebową z miętą i pomidorami. Będzie to danie tylko z nazwy przypominające najbardziej popularny polski posiłek, bo jego sposób przyrządzenia i podania będzie zupełnie inny. Druga propozycja to wędzone polędwiczki wieprzowe z sosem czosnkowym i sałatką z fasoli w stylu orientalnym. A trzecia to grillowane żeberka wieprzowe z pieczoną marchewką z boczkiem.