POCZET ŚWIRÓW POLSKICH godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): Autor i prowadzący program, Jan Wołek, to artysta nieszablonowy i człowiek wielu talentów: malarz, pisarz, poeta, autor 3000 piosenek oraz przyjaciel, a co najmniej dobry znajomy wszystkich liczących się postaci ze świata kultury. Jan Wołek podjął się misji i wyszukuje w Polsce pokrewne mu dusze, ludzi nietuzinkowych, ogarniętych niezwykłą pasją. Takich, którzy mają szalone pomysły, pielęgnowane od lat, za zgodą i poklaskiem otoczenia lub pod prąd. Co ważne - z sukcesami. Autor odwiedza gości programu w ich środowisku naturalnym, przybywa do matecznika, gdzie dzieje się akcja, korzysta z zaufania lub je zdobywa, poznaje detale projektów, mechanizmy działań, komentuje i recenzuje, zawsze przyjaźnie nawet, jeśli z dystansem. Jan Wołek to świetny gawędziarz i człowiek pełen humoru, a przy tym mistrz bon motów. Goście mu nie ustępują. Rozmowy są przezabawne i inspirujące. Bohaterowie odcinków to artyści, którzy na marginesie twórczości mają swoje dziwne pasje. To także animatorzy kultury, twórcy niezwykłych kameralnych projektów znanych wtajemniczonym.Krzysztof Daukszewicz, nieodrodne (choć już nieco postarzałe) dziecko Mazur. Jest stąd i tu wrócił po stołecznych tułaczkach i darciu butów na estradach Polski - i jak to się mówi - nie tylko. Zaczynał jako wiejski nauczyciel z artystowskimi ambicjami, co pozwoliło mu wygrać wiele znaczących festiwali. Miłe złego początki. Wiele płyt, książek, koncertów. Klasyk polskiej satyry w wydaniu gadanym, pisanym i śpiewanym. Wiele z Jego tekstów żyje w naturalnym obiegu, a On sam ciągle jest zapraszany do udziału w przeróżnych imprezach artystycznych. Najchętniej jednak siedzi w zaciszu swojego mieszkanka, tuż nad jeziorem w samym środku lasu. Tu łapie ryby (te które się dają złapać), gra na gitarze i myśli. A że myślenie ma przyszłość, to coś sobie już zabezpieczył. Dowcipny, krytyczny, ale serdeczny ludziom. To dobry zestaw. W zasadzie samotnik, który wychodząc do ludzi z racji zawodu spotyka ich od razu wielu. To jak parę razy w roku najeść się czekolady do granic przyzwolenia organizmu. Więc przyzwala i znów zanurza się w swoją samotność. W swoją odrębność.

Opis (streszczenie): PIOTR BUKARTYKCzujny i krytyczny obserwator rzeczywistości i ludzi. Ostry i bezceremonialny. Pisze niemal z dnia na dzień. Piosenki mnożą się jak myszy. Oryginalne i jedyne w swoim rodzaju. Człowiek o wielkim poczuciu humoru. W tym roku obchodzi czterdziestolecie pracy twórczej, a Jego aktywność zawodowa zdaje się rosnąć, a nie maleć. Ciągle w drodze. Hotele są Jego drugim domem. Nakręcony na najwyższe obroty nie daje po sobie poznać zmęczenia. Ma rzeszę fanów skłonnych jeździć na koncerty setki kilometrów. Początkowo występował z gitarą, potem z towarzyszącym mu drugim gitarzystą, a od trzech lat występuje ze znakomitym zespołem "Ajagore" grającym także z Grażyną Łobaszewską. Piotr Bukartyk to osobnik oddzielny i bardzo egzotyczny. Dla wielu jest gwiazdą, ale nie ma w nim kompletnie nic z gwiazdorstwa. Przychodzi na koncert "prosto z ulicy". Nie zdziwię się jeśli któregoś dnia wejdzie na scenę z siatką z zakupami.

Opis (streszczenie): Bohater odcinka - profesor Dariusz Mlącki. W zawodach artystycznych powiedzieć o kimś "oryginał", to oczekiwane wyróżnienie. Dariusz Mlącki z pewnością na nie zasługuje. Wykłada, uczy, kocha studentów i jest uwielbiany przez nich. Nie tylko dlatego, że stawia wyłącznie piątki. Znakomity artysta. Niezwykle pracowity i jedyny w swoim rodzaju. Maluje przedmiot nadając mu swoje znaczenia. Koperty, świece, filiżanki, dzbanki stworzone z piórek, pierza. Twarde czyni miękkim. Bawi się perspektywiczną iluzją. Nadając przedmiotom znamiona odmienności stawia znaki zapytania, na które pewnie sam nie ma odpowiedzi. Ale pytania te nurtują i wprowadzają niepokój. To duża umiejętność postawić pytanie tak, by zmusić do szukania odpowiedzi. Czy ją znajdziemy - to już inna sprawa. Roztrzepaniec. Gawędziarz. Pełen serdeczności i osobliwego postrzegania świata.

Opis (streszczenie): Klub jazzowy "Piekarnia Cichej Kobiety" i "Klan Machaliców" W Zielonej Górze jest sobie klub (miejsce) o osobliwej nazwie "Piekarnia Cichej Kobiety". W istocie mieści się w starej piekarni, a owa cicha kobieta, to być może Kamila, żona Jerzego. Trzydzieści lat temu wpadli na pomysł stworzenia miejsca w którym mogliby animować różnego typu "przypadki kulturalne". To ryzykowne przedsięwzięcie zaowocowało sukcesem. W "Piekarni" dzieją się różnego typu koncerty, recitale i przedsięwzięcia "parateatralne". Zawsze jednak ambitne. Tu słucha się piosenki literackiej i jazzu. I jak się okazuje sale są zawsze pełne. Nieposkromieni Państwo Nowakowie, Kamila i Jerzy, zamachnęli się na coś daleko większego. Wymyślili mianowicie Festiwal "Klan Machaliców i Przyjaciele". (Jako że Machalicowie właśnie z Zielonej Góry). Festiwal ma charakter interdyscyplinarny. Jest w nim i "piosenka aktorska", i recitale czy monodramy aktorów, i spektakle teatralne w Teatrze Miejskim. Ale także wystawy malarskie czy fotograficzne w "Muzeum Ziemi Lubuskiej". Szaleństwo i desperacja dwojga ludzi uczyniło z "Piekarni Cichej Kobiety" miejsce, którego aktywność wyniosła w przestrzeń ogólnopolską szereg znaczących zdarzeń.

Opis (streszczenie): W programie Jerzy Satanowski, jeden z najwybitniejszych współczesnych kompozytorów muzyki teatralnej i filmowej. Napisał setki utworów muzycznych, a także setki piosenek. Jego "nadwornym" autorem był Edward Stachura. Po śmierci poety swoje zaufanie Satanowski zdeponował w ręce piszącego te słowa, Jana Wołka: "Jerzy jest także wziętym reżyserem widowisk estradowych. Uwielbiany przez piosenkarzy i aktorów śpiewających. Za kompetencje, spokój, jasno określoną wizję i skuteczną łagodność. Raczej mroczny, ale z wielkim poczuciem humoru. Po przejściach. Stonowany niepokój towarzyszył Mu zawsze. Kolekcjoner. Otacza się antykami, które kolekcjonuje z pasją i znawstwem. Wszystko co piękne musi wpaść w Jego ręce. Tworzy świat piękny i barwny. Rozpoznawalny. Jestem dumny, że się o mnie potknął".Autor i prowadzący program, Jan Wołek, to artysta nieszablonowy i człowiek wielu talentów: malarz, pisarz, poeta, autor 3000 piosenek oraz przyjaciel, a co najmniej dobry znajomy wszystkich liczących się postaci ze świata kultury. Podjął się misji i wyszukuje w Polsce pokrewne mu dusze, ludzi nietuzinkowych, ogarniętych niezwykłą pasją, którzy mają szalone pomysły, rozwijane od lat, za zgodą i poklaskiem otoczenia lub pod prąd. Autor odwiedza gości programu w ich środowisku naturalnym, gdzie dzieje się akcja, korzysta z zaufania lub je zdobywa, poznaje detale projektów, mechanizmy działań, komentuje i recenzuje, zawsze przyjaźnie - nawet, jeśli z dystansem.

Opis (streszczenie): DARIUSZ MILIŃSKICzłowiek oczadzony cudownym, wzorcowym szaleństwem twórczym. Nie ma pomysłów nie do zrealizowania. Pod wpływem nagłych iluminacji jest skłonny podjąć się realizacji najdziwniejszych przedsięwzięć. Zbudować w szczerym polu czterdziestometrową arkę wysoką na trzy piętra - proszę bardzo. Zamek Legend Śląskich - czemu nie? Muzeum Uchodźców - jest. Muzeum Sztuki Sakralnej - gotowe. Gród piastowski - oto on. Koń Trojański - obecny. I to wszystko we wsi u stóp Gór Izerskich. Prowadził teatry, organizował plenery. Artysta malarz. Niepowtarzalny. A wszystko to w Jego poetyce. Spod jednej ręki. Konsekwentne i spójne. Połowa wsi realizuje Jego pomysły. Wszechogarniający świerzb twórczy. Gęba Mu się nie zamyka. Mówi o sobie, że jest sknerusem. Gdy tylko komuś dzieje się źle, ten "sknerus" rzuca się w wir pomocy. Wciąga siebie i ludzi w licytacje, zbiórki. Niezwykle nasycone życie. Aż dziw, że to wszystko mieści się w jednym Człowieku.

Opis (streszczenie): ARTUR ANDRUSRadiowiec. Syn Józefa i Stefanii. Wychował się w Solinie. Zastępca redaktora naczelnego pisma "Harcerz Sanocki Mały" (co nie zapowiadało wzrostu ponad 1.90). Po działalności we wszelkich "radiowęzłach" ukończył studia dziennikarskie na UW. We wczesnych latach młodzieńczych prowadził audycję "Kącik wesołej piosenki" i tak mu zostało do dziś. W III programie PR prowadził i redagował "Powtórkę z rozrywki". Jednocześnie żywo uczestniczył w kabaretowym życiu estradowym. Jego "ojcami" byli Przybora, Kreczmar, Młynarski i Kofta. Ciepłe i eleganckie poczucie humoru. Nic z kwaśnej złośliwości. Poszukuje paradoksów w naszej codzienności i naszych narodowych przywar. Zawsze z ciepłym uśmiechem. Więcej w tym serdeczności do świata, jak pretensji.

Opis (streszczenie): Autor i prowadzący program, to Jan Wołek, artysta nieszablonowy i człowiek wielu talentów: malarz, pisarz, poeta, autor 3000 piosenek oraz przyjaciel, a co najmniej dobry znajomy wszystkich liczących się postaci ze świata kultury. Jan Wołek podjął się misji i wyszukuje w Polsce pokrewne mu dusze, ludzi nietuzinkowych, ogarniętych niezwykłą pasją. Takich, którzy mają szalone pomysły, hodowane od lat, za zgodą i poklaskiem otoczenia lub pod prąd. Co ważne - z sukcesami. Autor odwiedza gości programu w ich środowisku naturalnym, przybywa do matecznika, gdzie dzieje się akcja, korzysta z zaufania lub je zdobywa, poznaje detale projektów, mechanizmy działań, komentuje i recenzuje, zawsze przyjaźnie nawet, jeśli z dystansem. Jan Wołek to świetny gawędziarz i człowiek pełen humoru, a przy tym mistrz bon motów. Goście mu nie ustępują, co wiemy po zrealizowanych zdjęciach "uciekających". Rozmowy są przezabawne i inspirujące. Bohaterowie odcinków to artyści, którzy na marginesie twórczości mają swoje dziwne pasje. To także animatorzy kultury, twórcy niezwykłych kameralnych projektów znanych wtajemniczonym. Mieszkają w całej Polsce od Zielonej Góry po Gołdap, od Rzeszowa po Szczecin, nie pomijając środka kraju. W każdym odcinku wystąpi, poza prowadzącym, kilkoro gości, od 2 do 5 osób. Lokacja w kilku planach, wnętrza naturalne i plenery.

Opis (streszczenie): Autor i prowadzący program, Jan Wołek, to artysta nieszablonowy i człowiek wielu talentów: malarz, pisarz, poeta, autor 3000 piosenek oraz przyjaciel, a co najmniej dobry znajomy wszystkich liczących się postaci ze świata kultury. Podjął się misji i wyszukuje w Polsce pokrewne mu dusze, ludzi nietuzinkowych, ogarniętych niezwykłą pasją. Takich, którzy mają szalone pomysły, pielęgnowane od lat, za zgodą i poklaskiem otoczenia lub pod prąd. Co ważne - z sukcesami. Autor odwiedza gości programu w ich środowisku naturalnym, przybywa do matecznika, gdzie dzieje się akcja, korzysta z zaufania lub je zdobywa, poznaje detale projektów, mechanizmy działań, komentuje i recenzuje, zawsze przyjaźnie nawet, jeśli z dystansem.

Opis (streszczenie): "CZERWONY TULIPAN" W cudnym mieście, Olsztynie, którego uroda ciągle nie jest doceniana w wymiarze na jaki zasługuje mieszka sobie Stefan Brzozowski (obecnie zasłużony obywatel miasta, który nie płaci za tramwaje - którymi nie jeździ). Ów Stefan lat temu z 50 wpadł na pomysł założenia zespołu. Zespół nazywał się różnie, aż w końcu ewoluował do nazwy "Czerwony tulipan". Grają od pół wieku w niemal niezmienionym składzie, co samo w sobie jest fenomenem. Na zespół składa się trzech panów i dwie panie (Krysia Świątecka i Ewa Cichocka). Nie kłócą się, nie walczą o przewodnictwo stada. Żyją w niemal doskonałej symbiozie. 50lat "prycza w pryczę". Rodzaj szaleństwa kolektywnego. Razem podejmują decyzje repertuarowe i koncertowe, choć za samca alfę uważają Stefana. On ma głos decydujący, choć nie nadużywa go. Wszyscy grają i śpiewają (Krysia - dobrze wykształcony muzyk, Ewa - aktorka i tancerka). Repertuar przebrany i ambitny, choć bywa i prześmieszny - ot, dla poluzowania gumki.