Reportaż z każdej strony godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): Siwy, brodaty starzec w czerwony stroju jest jednym z symboli świąt Bożego Narodzenia. Pierwowzorem tej postaci jest biskup z Miry w Azji Mniejszej (dzisiaj Turcja) żyjący na przełomie III i IV wieku. Zmarł w Mirze, ale od XI wieku jego ciało spoczywa w Bari. Włosi zbudowali piękną bazylikę ku czci świętego, który jest między innymi patronem potrzebujących, dzieci, podróżnych oraz panien na wydaniu. Jest czczony w kościołach Wschodu i Zachodu. Niedawno tureccy archeolodzy odnaleźli jego grób w Turcji, a niektórzy badacze zaczęli podważać przekonanie, że szczątki świętego znajdują się w Bari. Co na to Włosi? Jak w ogóle święty Mikołaj trafił z Turcji do Włoch? Jak mieszkańcy Bari obchodzą dzień świętego Mikołaja? W jakich sprawach się do niego zwracają? Jak święty biskup pomaga pannom znaleźć dobrego męża? Co ze świętym Mikołajem ma wspólnego królowa Bona? Odpowiedzi na te pytania poszukamy spacerując po wąskich uliczkach Bari.

Opis (streszczenie): Matera to niespełna 60 tysięczne miasteczko na południu Włoch, w 1993 roku wpisane na listę UNESCO. Odwiedzane równie często przez turystów, jak i ekipy filmowe. W Materze pojawił się Daniel Craig jako James Bond, był także Mel Gibson, który znalazł tam idealne warunki do realizacji filmu Pasja. Włoska Jerozolima tak mówią o Materze miejscowi, jest idealnym miejscem do wystawienia żywej szopki. W widowisko zaangażowanych jest około 400 aktorów, a wszystkie sceny odgrywane w starej części miasta Sassi di Matera, która charakteryzuje się domami wykutymi w skale. Żeby zobaczyć całe widowisko trzeba przejść nawet 5 kilometrów po wąskich uliczkach miasta. Całość robi niesamowite wrażenie i każdego roku przyciąga turystów z całego świata.

Opis (streszczenie): Mówi się, że wszystkie drogi prowadzą do Rzymu, a my przy okazji Świąt Bożego Narodzenia sprawdzimy, jakie są polskie drogi w Rzymie. Jak Polacy spędzają święta w wiecznym mieście? Czym różnią się polskie święta, od włoskich? Grze są ulubione miejsca przedstawicieli włoskiej Polonii? Spotkamy się z polsko - włoskim małżeństwem i zapytamy ich o tradycje i sposób spędzania świąt. Odwidzimy kościół św. Stanisława, który już w XVI w został przekazany narodowi polskiemu i dzisiaj jest siedzibą Duszpasterstwa Polaków we Włoszech.

Opis (streszczenie): Od wieków na obszarach leżących nad Bugiem miało miejsce mieszanie się ludności o różnym pochodzeniu etnicznym. Wykształciło to niezwykłą kulturę pogranicza, która do dziś przetrwała w przygranicznych miejscowościach. Najbardziej wyróżniającą się cechą tej społeczności jest język, powszechnie uznawany za gwarę północno - ukraińską. Kulturę chachłacką wyróżniają również elementy obrzędowości. Region ten posiada wyjątkowe tradycje kultywowane np. w pierwsze dni wiosny, czy na przełamanie postu. Kultura chcałacka ma wiele innych cech wyróżniających ją od sąsiadujących kultur. Niestety, wszechobecna globalizacja wypiera ją z terenów, na których kultywowano ją od setek lat. Dziś prawdziwych Chachłatów spotkamy jedynie w kilkunastu miejscowościach na Bugiem, ale mało kto na co dzień żyje tak jak żyli jego przodkowie. Ocalić tą kulturę od zapomnienia starają się członkowie chórów, którzy promują język chachłacki oraz sztukę i kuchnię tych terenów w innych miejscach naszego województwa.

Opis (streszczenie): Madera - wyspa wiecznej wiosny. Miejsce, które wybrał marszałek Józef Piłsudski na odpoczynek. W grudniu 1930 roku wyruszył na zachód Europy, żeby odpocząć i nabrać sił po wyczerpujących wyborach. Marszałek dojechał pociągiem do Lizbony, a stamtąd statkiem pasażersko - handlowym Angola wyruszył na Maderę. Razem z marszałkiem podróżowali płk Marcin Woyczyński i dr Eugenia Lewicka, z którą miał romans, oraz pochodzący z Lubelszczyzny płk Mieczysław Lepecki, który ujawnił się dopiero na miejscu, w Funchal. Lepecki został wysłany przez wiceministra spraw zagranicznych Józefa Becka, żeby sprawować nieformalną ochronę nad marszałkiem. Szczegóły pobytu opisuje w swoim "Pamiętniku adiutanta Józefa Piłsudskiego". W ramach reportażu pokażemy miejsca związane z Józefem Piłsudskim w Funchal i opowiemy o jego pobycie. Nie zabraknie ciekawostek o romansie marszałka z dr Lewicką czy też o tym, jak Polacy sparaliżowali maderską pocztę albo o powrocie marszałka do Polski. Sprawdzimy także, w jaki sposób mieszkańcy Funchal uczcili pamięć o marszałku. Pokażemymateriały archiwalne związane z pobytem Józefa Piłsudskiego na wyspie: zdjęcia z miejscowego muzeum fotograficznego oraz archiwalne wydania maderskich gazet.

Opis (streszczenie): Semana Santa to po portugalsku Wielki Tydzień, czas, w którym katolicy na całym świecie przygotowują się bezpośrednio do Świąt Wielkanocnych. W portugalskich kościołach już w Niedzielę Palmową odbywają się procesje. Te najbardziej znane odbywają się w Bradze - najstarszym portugalskim mieście. Podobnie jest w kolejnych dniach świątecznego tygodnia. Ludzie licznie się gromadzą i aktywnie biorą udział w procesjach. Wielki Piątek (Sexta Feira Santa) jest dniem wolnym od pracy, ale za to poniedziałek wielkanocny jest już pracujący. W Wielką Sobotę nie ma zwyczaju święcenia pokarmów. Na stole wielkanocnym nie może zabraknąć dorsza oraz tradycyjnego pieczywa folar de pascoa, z całym gotowanym jajkiem na wierzchu i oczywiście muszą być migdały w czekoladzie lub lukrowanych polewach. Reportaż o przygotowaniach do Świąt Wielkanocnych w Portugalii. Jak wyglądają ostatnie dni przed najważniejszymi świętami w Kościele katolickim? Jak Portugalczycy się do nich przygotowują? Co jest charakterystyczne dla Świąt na Maderze, a jak Święta spędza sie w stolicy oraz na północy kraju? O zwyczajach, kuchni, ale przede wszystkim o duchowym wymiarze portugalskiej Wielkanocy w reportażu Semana Santa

Opis (streszczenie): Po 85 latach obrazy łukaszowców wróciły do Polski z USA. Możemy je oglądać do 6 sierpnia w mieście, w którym powstały, czyli w Kazimierzu Dolnym. Możemy je podziwiać w Muzeum Nadwiślańskim, które w tym roku obchodzi swoje 60 - lecie. Bractwo św. Łukasza było jednym z najważniejszych polskich ugrupowań artystycznych 20 - lecia międzywojennego. Założone w Kazimierzu Dolnym w 1925 roku, podczas pierwszego pleneru malarskiego, przez profesora Tadeusza Pruszkowskiego i jego studentów z warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Artyści grupy nawiązywali do wzorów malarstwa z XVI i XVII wieku. Malowali kompozycje historyczne, pejzaże, portrety, sceny rodzajowe i biblijne. W maju 1938 roku grupa 10 studentów przyjechała do willi profesora Pruszkowskiego w Kazimierzu, żeby wspólnie pod okiem mistrza pracować nad cyklem siedmiu obrazów przedstawiających ważne wydarzenia z dziejów Polski. Mieli je wykonać na zlecenienie polskiego rządu. Prace miały być prezentowane w 1939 roku w Nowym Jorku na Wystawie Światowej. Zgodnie z założeniem obrazy miały być stylistycznie ujednolicone, dlatego przy danym obrazie pracowało po dwóch - trzech malarzy, po czym kolejna grupa robiła korekty i ujednolicała styl. Pracowali intensywnie po 10 - 12 godzin dziennie. Autorami prac byli: prof. Tadeusz Pruszkowski, Antoni Michalak, Bolesław Cybis, Jan Zamoyski, Janusz Podoski, Bernard Fabrysiak, Jeremi Kubicki, Aleksander Jędrzejewski, Jan Godard, Eliasz Kanarek i Stefan Płużański. Każdy z obrazów podpisany jest przez jedenastu artystów.

Opis (streszczenie): Normalny, pracowity, skromny zakonnik to najczęściej powtarzane opinie o zmarłym w 2013 roku bracie Kalikście Kłoczko. Urodzony na Podlasiu w 1930 roku, wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w 1951 roku, a od 1981 roku posługiwał w kościele na Poczekajce w Lublinie. Jako stolarz był jednym z głównych budowniczych kościoła, w swojej pracowni wykonał drzwi, okna, a nawet drewniany sufit powstającej świątyni. Podobnie było w powstającym obok kościoła klasztorze. Parafianie z czasem zaczęli go porównywać do postaci św. Józefa. Mówił o sobie, że jest zwykły skrobidechą. W 2018 r. Kapituła Prowincjalna Warszawskiej Prowincji Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów podjęła starania dotyczące rozpoczęcia procesu informacyjnego br. Kaliksta, ponieważ po śmierci był wzywany jako wstawiennik u Pana Boga, a 2014 roku zanotowano pierwsze uzdrowienie. Pod koniec 2022 roku decyzją Stolicy Apostolskiej brat Kalikst został ogłoszony Sługą Bożym. Na początku 2023 roku metropolita lubelski abp Stanisław Budzik ogłosił edykt w sprawie rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego brata Kaliksta.

Opis (streszczenie): W dziewięć różnych tras wyruszą pielgrzymi w Ekstremalną Drogę Krzyżową. To wyjątkowe przeżycie duchowe, ale i wymagająca fizycznie trasa. Do pokonania będą mieli od 30 do nawet 50 km w zależności od tego, którą trasę wybiorą. A wszystko po to, aby przeżyć inaczej nabożeństwo Drogi Krzyżowej, by poczuć cierpienie, by przełamać swoje granice, a przede wszystkim by spotkać się z samym sobą i Bogiem. Ekstremalna Droga Krzyżowa rozpocznie się mszą św. o godz. 19:00 i później uczestnicy indywidualnie ruszą w kierunku Wąwolnicy, Lubartowa lub też wokół Lublina.

Opis (streszczenie): 3 lutego 2023 r. zespół prawosławnego klasztoru pw. św. Onufrego w Jabłecznej został wpisany przez prezydenta RP Andrzeja Dudę na listę Pomników Historii. To siódme takie miejsce w woj. lubelskim.

Opis (streszczenie): Rok 2023 został ustanowiony uchwałą Sejmu RP Rokiem Jerzego Nowosielskiego. Przypadająca w 2023 roku 100. rocznica urodzin Jerzego Nowosielskiego jednego z najwybitniejszych malarzy polskich XX wieku to okazja, aby przypomnieć jego związek z Lublinem. W Lublinie możemy podziwiać ikonostas jego autorstwa - w 1989 roku artysta wykonał go do neogotyckiej kaplicy Metropolitalnego Seminarium Duchownego. Z propozycją powierzenia tego zadania Nowosielskiemu wyszli sami studenci. - Zadzwoniłem do artysty, a on od razu się zgodził. Powiedział, że co do zapłaty, dojdziemy do porozumienia. Na pewno nie były to duże pieniądze - wspomina ks. Stefan Batruch, proboszcz parafii greckokatolickiej w Lublinie, w 1989 roku student lubelskiego seminarium. Nowosielski poszczególne ikony przygotowywał w Krakowie, Stefan Batruch przywiózł je później pociągiem do Lublina. Artysta przyjechał do seminarium na moment montażu ikonostasu. Na miejscu, przez tydzień pracował jeszcze nad ikonami carskich i diakońskich wrót. Na zdjęciu z tego czasu widać Nowosielskiego, jak siedzi po turecku przed ikoną, z pędzlem w ręku. 27 kwietnia 1989 roku Nowosielski w pamiątkowej księdze seminaryjnej zanotował po ukraińsku: Jestem bezgranicznie szczęśliwy, że mogłem namalować ikonostas dla waszej cerkwi. Była też szansa na to, że Lublin będzie mógł się chwalić innym dziełem Nowosielskiego - polichromiami w kościele akademickim Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1962 roku artysta wykonał nawet projekty z myślą o lubelskiej świątyni - rysunki na papierze i tekturze. Powstały bardzo szczegółowe projekty polichromii, ale ostatecznie dzieło nie zostało zrealizowane. W niezrealizowanym projekcie lubelskim znalazły się np. sceny maryjne i z życia Chrystusa, m.in. chrztu w Jordanie oraz Męki Pańskiej. Nie zabrakło też wizerunków świętych i proroków. Muzeum Lubelskie w marcu 2016 roku odkupiło od prywatnego kolekcjonera część projektów, które znajdują się w jego zbiorach.