Strefa otwarta godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): Odkrywali nieznane pierwiastki, bakterie, wirusy, szczepionki, teorie względności, lampy naftowe, spinacze, dynamit Kim jest naukowiec dzisiaj? Czy pasja odkrywania rodzi się w jakimś konkretnym momencie życia? W jaki sposób i przy pomocy jakich narzędzi, metod dzisiejszy naukowiec pracuje i szuka tego, czego jeszcze nie ma? Jakie przełożenie na rzeczywistość mają badania "in vitro". Ile z nich ma szansę wejść w fazę "in vivo"? I, co interesuje ludzkość chyba najbardziej, czy naukowcy odkryją kiedykolwiek lek na raka?

Opis (streszczenie): Dziecko się rodzi i nieodwołalnie jest kobietą lub mężczyzną My, rodzice, wpływamy na jego rozumienie kobiecości, męskości. Kochamy swoje dzieci niezależnie od płci - to oczywiste. Ale czy tak samo powinniśmy wychowywać córkę jak syna? Wychowanie chłopca i dziewczynki musi się różnić, chociażby z powodu odmiennej budowy mózgu, która warunkuje inne zachowania już u niemowlęcia. Dziewczynki skupiają się na twarzach, uważniej słuchają. Chłopca bardziej interesuje otoczenie, dlatego szuka przedmiotów, więcej manipuluje rękami, jest bardziej ruchliwy. Dziewczynki, a potem kobiety, są bardziej wrażliwe na dotyk i przez to łatwiej je uspokoić przez przytulenie, chłopca natomiast odwracając uwagę. Tak jest najczęściej. Dziewczynki dostają większe przyzwolenie społeczne na płacz, na okazywanie uczuć. Chłopcom od dzieciństwa się mówi: "Nie płacz, nie jesteś babą". Chłopców chcemy wychować na twardzieli. To błędny stereotyp. Skutek? Potem kobiety oczekują od mężczyzn okazywania uczuć, a oni tego nie potrafią, bo jako chłopcy odebrali naukę: "Nie wypada być wrażliwym". Każde dziecko musi znaleźć ujście swoich emocji. Czasami trzeba dać się dziecku wypłakać. Dać czas, by wyrzuciło złe emocje. Warto urządzić w domu kącik z zabawkami, w którym maluch czuje się bezpieczne i ma poczucie, że może coś w nim przeżyć. Z psychologami i pedagogami rozmawiamy o wychowaniu dziecka w odniesieniu do jego płciowości.

Opis (streszczenie): Czy człowiek jest z natury dobry? Od dzieciństwa uczymy się, że nie wolno krzywdzić innych. Z czasem norma dbałości o dobro innych staje się dla nas tak oczywista jak to, że słońce świeci. Jednak słońce świeci i świecić będzie, natomiast ludzie ceniący wartości i normy społeczne, posiadający opinię uczciwych, prawych i dobrych, często zachowują się niemoralnie. Dlaczego? Zwolennicy koncepcji społecznego uczenia się norm obwiniają niedostatki w procesie wychowania i socjalizacji. Według ich opinii, albo ktoś nie nauczył się w stopniu wystarczającym standardów życia z innymi ludźmi, albo nauczył się standardów niewłaściwych. Często winą za niewłaściwe zachowania dziecka obarcza się jego otoczenie społeczne. Z perspektywy psychologów zajmujących się wpływem społecznym winę za czyjeś niemoralne zachowania ponoszą różnego rodzaju czynniki i naciski sytuacyjne, np. naciski członków grupy, socjotechniki. Naciski sytuacyjne w połączeniu z ogólnikowością i abstrakcyjnością norm moralnych oraz zdolnością ludzi do wybiórczego spostrzegania sytuacji społecznych prowadzą niekiedy do wyłączenia moralnych mechanizmów samokontroli zachowania. W ten sposób wyjaśnia się między innymi wyniki głośnych eksperymentów Stanley’a Milgrama nad uleganiem wobec autorytetu i Philipa Zimbardo nad depersonalizacją jako powodem okrucieństwa strażników więziennych. Czy to jednak pełne uzasadnienie? Dr Małgorzata Sitarczyk bada sylwetki psychologiczne nieletnich sprawców zabójstw. Ekstremalnie. I jakkolwiek badani ujawniają wszelkie symptomy niedostosowania społecznego, tak trudno dokonać już uogólnień w odniesieniu do rozwoju intelektualnego, czy cech osobowości. Czy człowiek jest z natury dobry? Skrytykowałby mnie Kant, który twierdził: Pytanie, czy człowiek jest istota z natury dobra czy zła, jest wiec równie bezsensowne, jak na przykład pytanie, czy jest on raczej istota widzaca, słyszaca czy myslaca. Ale już inaczej Rousseau i Hobes. Spór o nature ludzka ma w filozofii bogata, siegajaca niemal poczatków jej powstania tradycje. Wsród wielu stanowisk w tym sporze zwracaja szczególna uwage nowozytne koncepcje Tomasza Hobbesa i Jana Jakuba Rousseau. Dzieje sie tak z co najmniej kilku powodów. Po pierwsze, dostarczaja opisu człowieka w stanie natury i ukazuja proces wydobywania sie z niego, tworzenia społeczenstwa, cywilizacji i kultury. Po drugie, odpowiadaja na pytanie o korzenie ludzkiego dobra i zła, a takze silnie wartosciuja nature i kulture. Po trzecie, w wielu aspektach sa to koncepcje przeciwstawne, dlatego tez ich zderzenie niesie ze soba wysoka wartosc poznawcza. I wreszcie po czwarte, znaczaco oddziałały nie tylko na dyskurs antropologiczny, lecz miały wpływ na koncepcje społeczne, polityczne, wychowawcze i estetyczne. A zatem? GOŚCIE PROGRAMU: dr Małgorzata Sitarczyk dr hab. Agnieszka Lekka - Kowalik

Opis (streszczenie): Magazyn publicystyczny

Opis (streszczenie): W lubelskich uczelniach studiuje ponad 3 tys. cudzoziemców. To o jedną trzecią więcej niż w ub. roku. Większość z nich pochodzi z Ukrainy, ale są też liczne grupy z Tajwanu czy USA. W lubelskich uczelniach studiuje łącznie ponad trzy tysiące cudzoziemców. Ponad połowa pochodzi z Ukrainy, ale liczne grupy stanowią też studenci z Tajwanu czy USA. Ale obcokrajowcy w Lublinie to nie tylko studenci, ale także ludzie, którzy znaleźli tutaj miejsce do życia, pracę, sami stworzyli sobie miejsce pracy, przyjechali za miłością, stworzyli rodzinę etc.. W Lublinie już w 2015 roku żyły osoby mówiące w przynajmniej 75 językach. W Lublinie w grudniu 2019 roku zameldowanych było 5 004 cudzoziemek i cudzoziemców. najwięcej zameldowanych cudzoziemców pochodzi z Ukrainy, Białorusi, Tajwanu i Rosji. W Lublinie mieszkają również obywatele Chile, Meksyku, czy Hiszpanii. Co spowodowało, że ich miejscem na ziemi stała się Polska, Lublin?

Opis (streszczenie): Miłość bez bliskości i intymności nie istnieje. Na wszystkich poziomach: emocjonalnym, cielesnym i duchowym - lub przynajmniej na jednym z nich - naturalnie i odruchowo dążymy do bliskości. Bierze się to z głębokiej potrzeby, by przynajmniej jedna osoba na tym świecie wiedziała o nas wszystko i mimo to nas kochała, a przynajmniej akceptowała. I żebyśmy my kochali jakąś drugą osobę, mimo że wiemy o niej wszystko. Tak więc w związku umieszczamy nasze głębokie pragnienie bycia kochanym bezwarunkowo, absolutnie. Na tym się zasadza dążenie do bliskości i tym jest prawdziwa bliskość. Ale możność obdarzenia kogoś absolutną miłością jest równoznaczna z tym, co nazywa się przebudzeniem. W relacjach międzyludzkich manifestuje się ono tym, że umiemy wybaczać i kochać innych, ale i siebie mimo wszystko. Niestety, niewielu z nas uświadamia sobie, jak głębokie wyzwanie jest uwikłane w miłość. Nie traktuje więc jej jako wehikułu duchowego treningu. A ci, którzy sobie to uświadamiają i podejmują wyzwanie, przekonują się, że to chyba najtrudniejsza z duchowych ścieżek.

Opis (streszczenie): W adopcji chodzi o to, żeby dać dziecku nowy, możliwie najlepszy dom, a nie zaspokajać potrzeby bezdzietnych par. To oczywiście czas biegania po lekarzach, szkoleń, spotkań z psychologami i pedagogami, zbierania dokumentów, co nie jest jakimś wielkim wyzwaniem i nie powinno też specjalnie dziwić. Kandydaci na rodziców adopcyjnych muszą być rzetelnie zweryfikowani, co ma na celu zabezpieczenie dziecka. Pewnym problemem może być to, że nie ma ujednoliconej procedury. W praktyce oznacza to, że różne ośrodki w różnych miastach mogą żądać innych dokumentów. Najgorsze jednak zaczyna się po uzyskaniu uprawnień - chodzi o czas oczekiwania na telefon z ośrodka. Można go dostać nawet po kilku latach. Dzieci odbierane są z biologicznych rodzin ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia. Głównymi przyczynami są: patologia w rodzinie, alkohol, narkotyki, przemoc, a nie, jak zdarza się słyszeć, bieda. Warto podkreślić, że bieda jest wtórna, jest następstwem nałogów i źle funkcjonujących rodzin. Bardzo często są to dzieci z alkoholowym zespołem płodowym (FAS), bo ich matki podczas ciąży piły. Dużą grupę stanowią też dzieci, które od urodzenia nie dostawały wystarczająco dużo uwagi i miłości. Nikt ich nie przytulał, nie brał na ręce, leżały i płakały w łóżeczku, doświadczały długotrwałego stresu. Już w łonie matki w organizmach takich dzieci wydzielał się kortyzol, hormon stresu, który może powodować trwałe uszkodzenia w częściach mózgu odpowiedzialnych za regulację emocji. Z takimi zaburzeniami dzieci trafiają do systemu pieczy zastępczej albo do rodzin adopcyjnych. Gdy w domu istnieje sytuacja kryzysowa, dziecko zostaje z niego zabrane. Założeniem jest, że te poniżej dziesiątego roku życia trafiają do rodzin zastępczych i rodzinnych domów dziecka, a starsze umieszczane są w placówkach. W tym czasie rodzice biologiczni, którzy nie wywiązali się z obowiązków wychowawczych, dostają zazwyczaj półtora roku na ewentualne "ogarnięcie" sytuacji życiowej, pozbieranie się - co jest często okresem z perspektywy dziecka zbyt długim. Oczywiście zawsze trzeba dać rodzicom biologicznym szansę, to bardzo często są ludzie, którzy sami nie otrzymali wystarczającej uwagi i miłości od swoich bliskich. Niestety, zdecydowana większość to rodziny dotknięte patologią wielopokoleniowo, które nie umieją wyjść z tego zaklętego kręgu. Jeśli sąd nie widzi szans na poprawę, to sytuacja dziecka powinna po półtora roku się wyjaśnić, a ono samo - trafić do adopcji. Ale często jest to tylko cyfra na papierze, obietnica bez pokrycia. A oczekiwanie na adopcję ciągnie się w nieskończoność. Dziecko zawsze kocha swoich rodziców, nawet najbardziej patologicznych. Nawet takich, którzy biją czy przykuwają do kaloryfera. Według badań pieczą zastępczą objętych jest prawie 75 tysięcy polskich dzieci, z czego 16 tysięcy mieszka w domach dziecka, reszta jest objęta jakąś formą pieczy zastępczej. W ciągu roku w Polsce odbywa się średnio od 2, 5 do 3 tysięcy adopcji. Jednym z ważniejszych celów należących do ośrodków powinno być więc urealnienie obrazu rodzicielstwa adopcyjnego. Pokazanie, że takie dzieci mogą wymagać dużo większej uwagi, cierpliwości, zrozumienia, wybaczania niż biologiczne potomstwo. Nie chodzi o to, żeby zniechęcać, tylko odpowiednio przygotować. Im rodzice bardziej świadomi, tym bardziej gotowi.

Opis (streszczenie): STREFA OTWARTA odcinek 15 Temat: Misje. Czym jest dzisiaj misyjne oddanie człowieka drugiemu człowiekowi? Misja, z języka łacińskiego (mitto, mittere) oznacza posyłać. Misje to w swoim założeniu działalność przedstawicieli danej religii w celu rozpowszechnienia swoich wierzeń. To jedno z zadań chrześcijaństwa - nieść Boga ludziom tam, gdzie Go nie znają. Ci, którzy nieśli wiarę innym, mieli się kierować zasadą Badajcie każdą sprawę, a co dobre, to zachowujcie. Po raz pierwszy temat misji pojawia się już w Ewangelii. Pan Jezus powołuje apostołów do pełnienia misji. Działaność misyjna pojawia się potem na Soborze Jerozolimskim, gdzie podjęto decyzję o metodzie inkulturacji. W kolejnych wiekach misjonarze zaczynaja swoją działalność w całej Europie, potem w Azji i Afryce. Rolę wiodącą w misjach przejmują jezuici, potem franciszkanie. W I połowie XVII wieku w celu koordynacji działań powstała Watykańska Kongregacja ds. Ewangelizacji Narodów. Misjonarze nieśli ludziom słowo, ale także edukowali, przywozili lekarstwa. Polscy misjonarze pracują w 99 krajach świata na wszystkich kontynentach, poza Antarktydą. Najwięcej polskich misjonarzy 805, pracuje w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach, w Afryce i na Madagaskarze 775, w Azji jest ich 337, w Oceanii 67, a w Ameryce Północnej 19. Misje to powołanie, które wymaga rzetelnego przygotowania, dlatego od 1984 r. działa w Warszawie Centrum Formacji Misyjnej. Dzisiaj misjonarze niosą Słowo Boże, ale także leczą ciało, leczą głód, budują kościoły, dają poczucie bezpieczeństwa, oparcie, będąc często sami narażeni nawet na śmierć. Czym jest dzisiaj misyjne oddanie człowieka drugiemu człowiekowi? Co my dzisiaj możemy dać człowiekowi w potrzebie? GOŚCIE PROGRAMU: ks. Dariusz Jaworski ks. Zdzisław Zając

Opis (streszczenie): W miejscach dobrych do życia słychać śpiew ptaków, deszczówka wsiąka w ziemię, chodniki łączą ludzi, a domy są "na diecie". A jaki jest dom, jakie jest mieszkanie? Modułowe, funkcjonalne, piękne, dobrze doświetlone. A przecież kiedyś dla człowieka domem była cały świat, natura. Potrzebował tylko schować się przed deszczem, upałem albo zimnem. Potem wymagania rosły, czasami aż do 2000 metrów kwadratowych, podgrzewanego basenu i 12 sypialni. Co jest kluczem do stworzenia dobrej przestrzeni? Na czym polega nowoczesna urbanistyka, projektowanie miast i domów? Jakie wyzwania stoją dziś przed architektami?

Opis (streszczenie): STREFA OTWARTA ODCINEK13 TEMAT: SZTUCZNA INTELIGENCJA Nie wyobrażamy sobie życia bez wielozadaniowego smartfona, a zarazem przeraża nas wizja robota, który z czasem przejmie kontrolę nad światem. Stephen Hawking stwierdził, że sukces sztucznej inteligencji może być ostatnim wydarzeniem w historii ludzkości. Sztuczna inteligencja to praktyka badawcza i inżynierska, której celem jest stworzenie układów złożonych, maszyn realizujących cele wyznaczone przez konstruktora. Wszystko dla dobra ludzkości, dla wygody człowieka, dla lepszego i sprawniejszego działania świata. Tymczasem dzisiaj robią to ludzie: tworzą narzędzia podporządkowane im w stu procentach i wykorzystują je do złych celów. Cambridge Analytica jest tego najlepszym przykładem narzędzie socjometryczne częściowo oparte na algorytmach sztucznej inteligencji, skonstruowane na podstawie kradzieży danych przez kilka długich lat. Ludzie, wypełniając banalne quizy na Facebooku, nie wiedzieli, komu udostępniają swoje dane. Dzisiaj nie ma mowy o jakiejkolwiek wolnej woli sztucznej inteligencji, choć seriale science fiction opowiadałyby co innego, ale nikt z nas nie może wykluczyć, że kiedyś, za ileś lat, systemy sztucznej inteligencji będą na tyle autonomiczne, że będzie nam trudno je kontrolować. Możliwość śledzenia tysiąca danych o tysiącach ludzi w mikrosekundę to wcale nie przyszłość. W chińskich szkołach opaski elektroniczne podobno mierzą poziom skupienia uczniów, a komputery analizują to i mogą decydować, które dziecko powinno próbować kształcić się dalej, a które będzie robotnikiem, ludzie dostają punkty za zachowanie w pracy i na ulicy: przejdę na czerwonym świetle, system będzie to pamiętał za dziesięć lat, kiedy będzie wyceniał mi polisę ubezpieczeniową i tak dalej. Te obawy są jak najbardziej zrozumiałe, bo taki świat przeraża, ale jest jedno najważniejsze pytanie: Kto ten system wprowadzi i kto będzie mu w taki destrukcyjnie bezgraniczny sposób ufał? GOŚCIE PROGRAMU: prof. Marek Miłosz prof. Marek Hetmański

Opis (streszczenie): W tym odcinku mowa będzie o mediacjach. Gośćmi Anny Dudy są: Joanna Komorska, Małgorzata Kowalska i dr Agata Przylepa - Lewtak

Opis (streszczenie): Większość z nas nie ma świadomości, że posiada swoje unikalne, indywidualne talenty. To jest spowodowane tym, że cały system edukacji, nasza droga kształcenia, a także nasza kultura ukierunkowane są tak, by rzucać światło na nasze niedoskonałości, by je piętnować. W związku z tym wyrastamy w przekonaniu, że natura nie obdarzyła nas żadnym talentem. Za to o swoich brakach wiemy bardzo dużo. Każdy wie, wiemy bardzo dużo. Każdy wie, jakie ma wady, co jest jego słabością i nad czym szeroko pojmowany świat każe mu pracować, co ma wciąż poprawiać. W szkole w kółko poprawialiśmy - złe oceny, klasówki itd. Pamiętamy "krzyczące" kartki, testy zakreślone na czerwono. Tymczasem każdy - absolutnie każdy - z nas ma także swój mocny arsenał.

Opis (streszczenie): Przebaczenie. Przebaczyć, to darować komuś winę. Czy warto przebaczać? to pytanie stare jak świat. Stawiali je bohaterowie Biblii, najwybitniejsi filozofowie, najpotężniejsi politycy.

Opis (streszczenie): Program autorski Anny Dudy. jej gośćmi są: Ewa Grochowska, Piotr Wróbel, Marcin Sudziński i Robert Kuśmirowski, a tematem dzisiejszego odcinka jest przywoływanie przeszłości.

Opis (streszczenie): Temat: Piękno i brzydota. Co znaczy piękny, piękna? Czym jest uroda? Co powoduje, że patrząc na kogoś, nasz mózg odbiera go jako kogoś urodziwego? Urodny oznacza dorodny. Przez ostatnie kilkadziesiąt lat popularny kanon piękna wciąż się poszerzał, stopniowo obejmując też kobiety łyse, z siwizną i zmarszczkami. Zmierzamy do kultury uznającej piękno o szerokim spektrum. Takiej, w której każdy jest mile widziany. Każdy jest piękny. Każdy jest piękny? To dlaczego na ulicach widzimy coraz więcej klonów takiego samego typu urody? Jak na przestrzeni lat zmieniał się kanon kobiecego piękna? Piękno jest kwestią kulturową. To, co jedna społeczność podziwia, przez inną może być uważane za obojętne albo nawet odrażające. Coś, czemu jeden człowiek nie może się oprzeć, u drugiego wywołuje wzruszenie ramion. A czym jest brzydota? Najczęściej rozumie się brzydotę jako przeciwieństwo piękna, więc wydaje się, że zdefiniowanie jednej wystarczy, by wytłumaczyć drugą. Objawianie się brzydoty na przestrzeni wieków jest dużo bogatsze i bardziej nieprzewidywalne, niż się powszechnie sądzi. W dziejach historii przejawy obrzydzenia wobec brzydoty podążają równym krokiem z poruszającymi odruchami współczucia, natomiast odrzuceniu deformacji towarzyszą dekadencka ekstaza oraz uwodzicielskie naruszanie wszelkich klasycznych kanonów. Kiedy pierwszy zagraniczny wydawca Historii brzydoty’ Umberto Eco spotkał się ze skatalogowaną w książce brzydotą natury, asymetrią, dysharmonią, zniekształceniem, wykrzyknął: Jakże piękna jest brzydota!GOŚCIE PROGRAMU: Dorota Seweryn - Puchalskadr n. med. Katarzyna Kozłowiczprof. Arkadiusz Jabłoński

Opis (streszczenie): Wielu ludzi ma nie do końca udane dzieciństwo, przez co wchodzi w dorosłość z różnymi deficytami. Im są one większe, tym trudniej realizować się w życiu. Jeśli braki były poważne albo trwały przez okres całego dzieciństwa, bez terapii trudno będzie sobie poradzić, bo człowiek sam ich nie zobaczy. Wprawdzie czuje, że coś jest nie tak, np. nie może poczuć spełnienia w tej czy innej dziedzinie, ale nie jest w stanie określić, dlaczego tak się dzieje. Najpierw dobrze jest zastanowić się, na jakim etapie rozwoju człowieka wystąpiły te deficyty, czy istniały już od początku życia dziecka. Tym, co determinuje nasze relacje czy życie emocjonalne, jest tzw. pozabezpieczny styl przywiązania, który kształtuje się mniej więcej do drugiego roku życia. Właśnie wtedy tworzy się matryca, którą człowiek będzie powielał w dalszym życiu, w relacjach z innymi. Kolejne ważne pytanie: czy na późniejszym etapie życia, tak do szóstego roku, wystąpiło jakieś traumatyczne zdarzenie? Ktoś umarł, zginął czy też matka wyjechała za granicę i na parę lat zostawiła dziecko? Różnie pracuje się z pacjentami w zależności od tego, w jakim momencie ich życia pojawił się określony deficyt. Można tu odwołać się do teorii psychologa Erika H. Eriksona, który twierdził, że w psychospołecznym rozwoju przechodzimy przez kolejne etapy, w których mamy określone zadania do wykonania. W zależności od tego, jak je rozwiążemy, wchodzimy w następny etap z zasobem bądź z deficytem. Na terapii wspólnie z pacjentem psychoterapeuci próbują więc najpierw ustalić, jak potoczyły się te tzw. kryzysy rozwojowe. Często o ich przebiegu decydują pewne modele i zasady obowiązujące w danej rodzinie. One często uaktywniają się, dopiero kiedy wchodzimy w nowe społeczne role (męża/żony, rodzica). Niestety nie zawsze to, co dały nam poprzednie pokolenia, jest przydatne w dzisiejszej rzeczywistości. Nie zawsze też mamy kontrolę nad tym, co w sposób werbalny lub pozawerbalny przekazujemy kolejnym pokoleniom. wygarnianie prawdy, wylewanie żalu oraz konfrontacja z rodzicem po latach nie mają jednak sensu. Trzeba się liczyć z tym, że nie usłyszymy nawet słowa "przepraszam". Nawet jeżeli przyjmiemy optymistyczny wariant, że istnieje 10 proc. rodziców, którzy potrafią powiedzieć swojemu dorosłemu dziecku: "Przepraszam, nie chciałam/łem cię skrzywdzić" - być może przyniesie nam to jakąś ulgę, ale niewiele zmieni w aktualnej sytuacji. Czasu nie da się cofnąć. Sami musimy zadbać o to, żeby nasz wewnętrzny rodzic nauczył się dobrze karmić nasze wewnętrzne dziecko. Biologiczni rodzice już tego nie zrobią.

Opis (streszczenie): STREFA OTWARTA ODC. 9 Społeczeństwo sukcesów. A może by tak zacząć celebrować porażki? Konkurs na stanowisko X. Kilkuset kandydatów. Do finału przechodzi 6. Desperacko walczą o złotą górę. Do finału dociera połowa, a do ścisłego finału - 3. Walkę wygrywa JEDEN! Czy w porządku jest cywilizacja, która godzi się na sukcesy niewielu, pozostawiając resztę w stanie porażki? Stoicy radzą, by wznieść się umysłowo ponad swoje niepowodzenia i dzięki temu widzieć je tylko jako przegrane, kaprysy Fortuny, nigdy jako porażki. Ale nie da się uśmierzyć niepokoju; nabieramy w końcu podejrzenia, że stoicyzm to tylko odwracanie wzroku. To, jak doświadczamy porażki decyduje o tym, kim się stajemy. Kupić los na loterii, to niewielki wysiłek, a brak wygranej nie burzy świata, nie wpływa na poczucie własnej wartości; nie zmusza do dręczących pytań: Czy powinienem był w ogóle startować? Czy jestem dość dobry? Czy oszukuję sam siebie? Czy moja przegrana jest kwestią mniejszych umiejętności, które mogę poprawić, czy braku talentu? A może warto dokonać rozróżnienia pomiędzy "przegraną" i "porażką"? Ten, kto startuje w zawodach godzi się z góry na możliwość przegranej. Wie, jak smakuje, tak samo jak zna smak wygranej. Ma świadomość, że jedno nie istnieje bez drugiego. Porażka jest zupełnie innym doświadczeniem. Porażka jest niespełnieniem, bardzo głębokim rozczarowaniem, zawodem, jaki sprawiamy sami sobie. Ta destrukcyjna siła płynie z oczekiwań i pragnień. Z oczekiwaniach nas samych wobec nas samych, z oczekiwań rodziców, nauczycieli, presji otoczenia. Ile razy od najmłodszych lat słyszymy tak wiele oczekiwań, poddawani jesteśmy krytyce, egzaminom, gdzie liczy się najwyższa nota. Tymczasem, jak na ulicy, człowiek, choćby sztukę chodzenia opanował perfekcyjnie, przewraca się. Czy to znaczy, że przegrał? Że to porażka? A może warto celebrować nie tylko sukces, ale i przegraną, porażkę? Przecież jest schodkiem w górę, który stanowi wsparcie w dążeniu do celu? GOŚCIE PROGRAMU: Kamila Lendzion Ewa Surdacka Rafał Koszyk

Opis (streszczenie): Relacja matka - córka/syn. Toksyczne relacje i synchroniczne związki.

Opis (streszczenie): STREFA OTWARTA, odc. 7 temat: Strach przed chorobą. Jak cywilizacje radziły sobie z epidemiami? Jak pokonać lęk przed pandemią? Ospa, dżuma, grypa i cholera, zaraza ateńska, zaraza Antoninów, czarna śmierć, dżuma Justyniana, hiszpanka Pierwsze zjawisko pandemii, choroby nazwanej dżumą Justyniana, opisane przez kronikarza Prokopiusza z Cezarei, pojawiło się w Europie w połowie VI wieku na terenie Bizancjum. Dżuma, nazywana również czarną śmiercią, była obecna w Europie i Azji aż do XVIII wieku. Pisali o niej tacy pisarze jak Boccacio (Dekameron), Petrarka (utwory poetyckie z roku 1348), Camus (Dżuma), Defoe (Dziennik roku zarazy). Tymczasem w XVI wieku w Ameryce pojawiła się czarna ospa, a później, w XIX wieku, cholera. Zupełnie niedawno, bo na początku XX wieku wszystkie kontynenty ogarnięte były grypą hiszpanką. Jak widać, na świecie rzadko zdarzał się czas zupełnego spokoju. Lęk przed chorobami potrafi przybierać patologiczne formy. Sam stres, jaki powoduje myślenie o chorobie, wywołuje objawy somatyczne. Często dopiero terapia psychologiczna i odpowiednie leki pozwalają pozbyć się irracjonalnego lęku. Epidemiom może towarzyszyć nozofobia w XIX wieku panicznie bano się gruźlicy, kiły i rzeżączki. W XX wieku największy strach wywoływały nowotwory, AIDS, udary i choroby serca. Do XIX w. na żadną z chorób zakaźnych nie było skutecznego lekarstwa. Jeśli organizm sam nie zwalczył infekcji, kończyła się ona śmiercią. Jak ludzkość radziła sobie z epidemiami? Przykładem jest ta oto historia: noszenie maseczek, rękawiczek i mycie rąk wydaje się nam oczywistym zabezpieczeniem w czasach epidemii, ale odkrycie zależności pomiędzy antyseptyką a śmiertelnością pacjentek sięga zaledwie lat 40. XIX wieku. To Ignaz Semmelweis, ordynator oddziału położniczego wiedeńskiego szpitala, rozpoczął wśród lekarzy batalię na rzecz mycia rąk. Zauważył zbieżność pomiędzy gorączką połogową a prostym rytuałem i uratował wiele ludzkich istnień. Ale jego odkrycie nie spotkało się natychmiast ze zrozumieniem ze strony ówczesnego świata medycyny. A sam Semmelweis zmarł w szpitalu psychiatrycznym z powodu... zakażenia, jakie wdało się w jego ranę. Goście programu: dr Grażyna Jakimińska prof. n. med. Konrad Rejdak