Związek otwarty godziny emisji w telewizji, obsada, kiedy leci i gdzie obejrzeć

Opis (streszczenie): Bardzo wysoki, szczupły, wiecznie w ruchu. Jasne włosy, duże, wyraziste oczy, wydatny nos i błyszczące zęby odsłonięte w szerokim uśmiechu. Głos, z którym potrafi zrobić niemal wszystko. Opracowany do perfekcji gest. Sugestywna, niezwykle czytelna mimika. Z czasem przytył, osiwiał i trochę wyłysiał. Po wylewie krwi stracił nieco sprawności, ale ciągle jest w formie. Dario Fo - jedna z najoryginalniejszych postaci włoskiej kultury, fenomen współczesnego teatru: dramaturg, reżyser, aktor i scenograf, twórca własnego, jedynego w swoim rodzaju stylu. Przyznanie mu literackiej Nagrody Nobla w 1997 roku wywołało wiele kontrowersji, zwłaszcza we Włoszech, gdzie Fo ma opinię skandalisty niemal od początku swej kariery. Urodził się w marcu 1926 roku na północy Italii, jako syn kolejarza i chłopki. Studiował malarstwo i architekturę w Mediolanie, a jednocześnie próbował swych sił najpierw w teatrze studenckim, potem w kabaretach i różnych małych teatrzykach. W 1953 roku wraz z Frankiem Parentim i Giustinem Durano utworzył komediowe trio, dla którego napisał pierwszą sztukę, "Palec w oku". W tym czasie, w windzie, poznał Frankę Rame. Młoda aktoreczka, kreująca wówczas głównie role sprytnych pokojówek, od razu zwróciła na niego uwagę i w efekcie, w 1954 roku, związali się na zawsze - w życiu osobistym i artystycznym. To pierwsze zaowocowało synem, Jacobem, który jest dziś pisarzem. To drugie - całym pasmem wspólnych przedsięwzięć: od utworzonej w 1959 roku prywatnej kompanii aktorskiej Compania Dario Fo - Franca Rame; przez stowarzyszenie Nuova Scena, związane z organizacją kulturalną ARCI (przybudówka Włoskiej Partii Komunistycznej), po wędrowny Teatro Comune, który w 1977 roku znalazł swą bazę w mediolańskim Palazzo Liberazione. Ostry humor i zjadliwa wymowa polityczna wszystkiego, co wystawiali oraz wyraźnie lewicowe poglądy zaskarbiały im wrogów, nie tylko zresztą na prawicy. Bywało, że i komunistom utwory Fo nie do końca przypadały do gustu. Napadano na nich, Frankę Rame porwano i zgwałcono, podpalono siedzibę teatru. Dario Fo, kilkadziesiąt razy oskarżany o "przestępstwa światopoglądowe", nigdy nie zrezygnował ze swoich poglądów. Nawet wówczas, gdy w 1963 roku zakazano jemu i żonie nie tylko prowadzenia programu telewizyjnego "Canzonissima", lecz w ogóle występowania w RAI. Cofnięcie zakazu w 1977 roku znów zakończyło się skandalem polityczno - obyczajowym i zniknięciem Fo z ekranu na dalsze 10 lat. We Włoszech teksty dramatyczne, teoretyczne i prozatorskie noblisty ukazały się nakładem kilku wydawnictw. Jedno z nich, Einaudi, opublikowało wszystkie jego komedie, a jest tego - wbrew twierdzeniu, że Fo to przede wszystkim aktor - 11 tomów. Największy rozgłos przyniosła mu "Przypadkowa śmierć anarchisty". Ważne miejsce w jego dorobku zajmuje też legendarne "Mistero buffo", uznane przez Watykan za bluźniercze, nawiązujące do tradycji wędrownego teatru średniowiecznego, a zwłaszcza giullari: wędrownych minstreli. Sporą popularność zdobyły również komedie "Archanioły nie grają w bilard", "Siódme: mniej kradnij", "Winny jest zawsze diabeł". Sztuki Fo wystawiane są w 400 teatrach na całym świecie, także w Stanach Zjednoczonych, do których jeszcze w latach siedemdziesiątych miał zakaz wjazdu. W ten sposób, choć wydaje się to nieprawdopodobne, Fo stał się dramatopisarzem częściej granym niż inny włoski noblista - Luigi Pirandello. Również w Polsce autor "Restauracji pryncypała" znany jest teatromanom od dawna. Większość jego ważniejszych dramatów była nieraz grana na naszych scenach, mimo że w druku są najczęściej niedostępne. Napisany w 1997 roku "Związek otwarty" wystawiał m. in. stołeczny teatr Ateneum. Główne role zagrali tam Ewa Wiśniewska i Leonard Pietraszak. W inscenizacji Teatru TV wystąpił inny znakomity duet: Krystyna Janda i Marek Kondrat. "Związek